Het mooie zomerse weer blijft duren. Het lokt mensen naar buiten, ik ook.
Vincent en ik gaan eigenlijk altijd samen wandelen. Hij is chauffeur, kijkt op de kaart welke knooppunten we moeten hebben en draagt de rugzak waardoor ik alle tijd van de wereld heb om rond te "klikken" :-D
Maar vandaag heeft hij een andere bezigheid en ga ik dus alleen op stap. Het is even wennen en ik ben best wel een beetje zenuwachtig ... Thuis maak ik de picnic klaar en zorg ik voor voldoende water en eten voor onderweg. Ik ken mezelf, een appelflauwte is zo gebeurd.

Ik wil graag de beeldjes van het ComingWorldRememberMe-project gaan bekijken. De beste tijd hiervoor is uiteraard 's ochtends heel vroeg of net voor zonsondergang. Dat zal me niet lukken. Au contraîre, ik zal er zijn als de zon het hoogst aan de hemel staat, met keihard licht als gevolg. Maar goed, we gaan er het beste proberen van te maken. We zien wel.

Ik parkeer aan de kerk van Zillebeke en ga op stap. Dit is oorlogsgebied (alweer). Want op de meest onverwachte plekken duiken de oorlogsgraven op. Het is niet zo verwonderlijk natuurlijk want dit is de Ieperboog. Je loopt letterlijk tussen de frontlinies van de 1e wereldoorlog. Op mijn wandelkaart staan ze ook mooi gemarkeerd. Geschiedenis was nooit mijn sterkste kant en het verloop van de oorlog ken ik niet uit het hoofd, en toch hebben deze oorlogsgraven een enorme aantrekkingskracht op me. Niet omwille van de gruwel die eraan vast hangt, maar omwille van de eenvoud en rust van deze plekken. Ze zijn uniform in stijl en toch hebben ze hun eigen verhaal. Ze duiken ook plots op in het landschap en soms ben je er voorbij zonder dat je het weet. Tyne Cot is het grootste commonwealth kerkhof en daar kun je per momenten ook over de koppen lopen, maar veel andere kleine begraafplaatsen, waar de gesneuvelden in der haast begraven werden na een veldslag, zijn meestal verlaten. Het enige wat je hoort zijn de vogels en het ruisen van de wind en dat brengt rust en harmonie. Misschien dat ik die plekken daarom onbewust wel opzoek.

Het eerste kerkhofje dat ik tegenkom ligt langs een onverharde weg tegen een spoorweg. Ik weet dat ik nog 14km te gaan heb, dus maak ik de kleine omweg ernaartoe vandaag niet. Ik steek de spoorweg over en loop verder doorheen de velden tot ik aan het Molenbos kom. Een uitloper van de Palingbeek. Hier kom ik wel op een bijzonder kerkhof : het Hedge Row Trench Cemetery. Dit kerkhof werd tijdens de oorlog vernield door een bominslag waardoor de ligging van de slachtoffers niet meer achterhaald kon worden. Er werd toch een 2e special memorial kerkhof opgericht, maar dan in cirkelvorm. Heel mooi.

Ik kom voorbij volkssterrenwacht Astrolab Iris waar het meteen een stuk drukker wordt. Ik ben vlakbij "The Bluff", waar het landschap zelf een restant van de oorlog is. De poelen die je hier ziet zijn mijnenkraters van toen. De heuveltjes waar je over wandelt werden door de vele bombardementen gevormd. The Bluff is één van de instappunten van de Ieperboog waar je dus een informatiecentrum hebt. Het is mooi aangelegd en je kunt ook rondom de kraters stappen op mooi aangelegde houten wandelpaden.
Ik zie tussen de bomen een oranje gloed en weet dat daar "het niemandsland" ligt, waar nu het ComingWorldRememberMe-project te bezoeken is. Eerst kom ik voorbij het uitzichtsplatform. Ik kijk van ver over 600.000 beeldjes. 600.000 namen, 600.000 jonge mensen die nog een heel leven voor zich hadden. Het is mooi en lelijk tegelijk. De beeldjes werden ook door 600.000 mensen van nu gemaakt als herinnering. Men is er jaren mee bezig geweest.

Ik ga naar beneden om het van naderbij te gaan bekijken. Indrukwekkend. Als je beseft wat dit uitbeeldt, dan kun je niet anders dan er stil bij worden.
De beeldjes zijn nog te bezichtigen tot 11 november, wapenstilstand.

Ik loop verder richtin de Caterpillar en kom nog voorbij een vijver die vol staat met kleine bloemetjes. Ze staan met hun kopje boven water en door de wierspiegeling geeft het wel een speciaal effect. Ik was hier vorig jaar ook al eens, maar dan in de herfst. Caterpillar is een immense krater die gevormd werd door de mijnenslag van Mesen in 1917. Vlakbij ligt Hill 60 waar ik even uitrust. Ik ben er eventjes alleen en geniet van de lentebloesems op het domein. De lente op zijn mooist met vooral heel felle, groene kleuren. Het staat in schril contrast met wat er hier in 1917 gebeurde.

Ik loop verder door Het Zwarte Leen bos en daarna doorheen de velden van Zillebeke. Overal waar mogelijk worden langs de frontlinie's vredesbomen aangeplant. Je herkent ze omdat ze beschermd worden door een ijzer omheining met een situeringskaartje aan. Soms zijn ze blauw (geallieerd front) en soms zijn ze rood (Duits front). Een beetje verder kom ik voorbij het Maple Copse Cemetery. Ook hier niemand te zien, dus hou ik even halt. De benen wat rust gunnen en ondertussen wat drinken.

Daarna gaat het bijna in rechte lijn terug naar de auto. Ik zie de kerk van Zillebeke al in de verte.

Ik heb mijn buddy vandaag wel gemist, maar ik heb tegelijkertijd ook genoten van het alleen-zijn en van de wetenschap dat ik een tocht van 14km heus wel alleen aan kan.

Tot op mijn volgende reis ! :-)

Geschreven door Hilde.op.pad