Als je aan iemand zegt dat je gaan wandelen bent in "Het Land van Mortagne" dan weet haast niemand waar dat precies is. Toegegeven, wij zijn hier al een paar keer geweest, maar ik heb ook even moeten opzoeken waarom de streek die naam kreeg.

"Het land van Mortagne" situeert zich eigenlijk tussen Schelde en Leie, tussen Kortrijk en Spiere-Helkijn. Een stukje geschiedenis :

1275 : Het geslacht Van Mortagne bezat de Heerlijkheid van Spiere. Rogier van Mortagne staat vermeld in een oorkonde van Gewijde van Dampierre, Graaf van Vlaanderen. De Heren van Spiere, de Mortagnes, voeren een wapen van keel met zilveren kruis.

1389 : Agnes van Mortagne, vrouwe van Spiere hertrouwde met Jan van Brugge, Heer van Gruuthuse. Na haar dood kwam Spiere-Vlaanderen in handen van het huis van Gruuthuse.

En zo komt het dat wij vandaag nog een keer gaan wandelen in dat Land van Mortagne.

We zitten nog steeds in de Corona lockdown. Er valt niet veel te beleven, dus gaan heel veel mensen bossen en natuurgebieden opzoeken om te wandelen. Daardoor is het op bepaalde plaatsen heel erg druk. Wij gaan sowieso al vaak wandelen in onze vrije tijd, maar dan net omdat het meestal niet druk is. Dus was het even overwegen welke richting we uit zouden gaan. Niet te ver en niet druk. Ik haal het wandelnetwerk van "Mortagne" boven en kies een traject rondom de gemeente Kooigem.

Ik was er nooit eerder en het dorpje is zo goed als verlaten. Nu ook de horeca dicht is, ligt ook het leuke terras op het dorpsplein er verlaten bij. Op het plein zouden er volgens de uitleg op de kaart 2 reusachtige kastanjebomen moeten staan. Ik zie er maar 1, dus ik weet niet of het de oudste (geplant naar aanleiding van de wapenstilstand) of de jongste (geplant tijdens de herdenking van 100 jaar Belgische Onafhankelijkheid) is. Het doet er ook niet toe. Aan de voet van de linkerkastanje, die er dus niet meer staat, vind je nog een originele roepsteen van waarop de "champetter" het nieuws voorlas. Als je het niet weet, dan kijk je er dus zo over. ;-)

De huidige Sint-Laurentiuskerk dateert uit 1924. Op het kerkhof errond vind je naast oude, verweerde graven ook nog een aantal gemenebest oorlogsgraven.

We laten de dorpskern achter ons en gaan op stap. Het is fantastisch herfstweer. Zon, niet te koud, niet teveel wind, dus ideaal stapweer.

In deze streek is het echt genieten van de vergezichten. Je loopt vooral tussen de velden in open vlaktes, waardoor je dit dus beter niet op een hete zomerdag of een winderige winterdag doet.

We zien in het landschap algauw de kerk van Dottignies staan en we steken even de grens met Henegouwen over. Dat merk je trouwens meteen. :-) Ik denk dat de oude boerderij uit 1910 net op de grens staat. We wandelen een heel eind over een mooie verharde weg en komen voorbij de grote boerderij Roncheval. Je kunt er echt niet naast kijken. Wat doet een mens met zoveel ruimte, vraag ik mij af. We steken terug de drukke Doornikserijksweg over naar Vlaanderen. Je moet deze weg 2 keer over en dat is meteen het minst leuke en meest gevaarlijke deel van de wandeling. We wisten dit op voorhand, dus daar kijk je even doorheen.

We wandelen naar de Geitenberg, een hele mooie plek waar je een heel mooi panorama hebt. Op deze plek is ook een platform gebouwd voor vogelspotters. Blijkbaar trekken hier heel wat vogels voorbij. Samen met 1 man die er even bij gaat zitten, staan wij daar alleen rond te kijken. De kerk van Kooigem aan de ene kant, en aan de andere kant in de verte de Kluisberg. Daar tussenin, niets dan glooiende velden, kale, natte, vettige akkers en tonnen suikerbieten die wachten om opgehaald te worden. Kan het nog Vlaamser ? Door de regen van de voorbije nacht ligt alles er nog nat bij en door het weerkaatsende zonlicht krijg je een erg contrastrijk geheel.

We lopen via een wandelpad verder naar de Tontekapel. Blijkbaar is dit al sinds 1729 een bedevaartsoord. De huidige kapel staat er sinds 1924 en is een beschermd monument, niet alleen omdat ze plaatsbepalend is, maar ook omwille van de vorm. Blijkbaar zijn er maar heel weinig goed bewaarde veldkapellen met een rechthoekig grondplan en een ronde apsis. Een stukje erfgoed dus. En ik moet zeggen, het is ook een mooie plek.

Ondertussen zien we meer en meer wolkenvelden verschijnen en even later verstopt de zon zich helemaal. Het voelt meteen een stuk koeler en grimmiger aan. Als we uit het kleine Grandvalbos komen begint het lichtjes te druppelen. We moeten nog 3km en we zien de kerk van Kooigem alweer voor ons liggen. Als we bijna in het centrum zijn is het alweer droog.

Het is heel jammer dat de horeca dicht is, want anders had ik graag iets gedronken in het café op het plein. Een sanitaire stop zou echt wel welkom geweest zijn. Want ook dat zijn zaken waar je rekening mee moet houden in deze bizarre tijden. Na een wandeling van 13km was ik echt wel blij dat het maar 20 minuutjes rijden was naar het dichtstbijzijnde toilet, ... thuis. :-D

Voor wie ook graag stille wandelwegen opzoekt, kan ik deze streek echt warm aanbevelen. Wij startten op het dorpsplein van Kooigem en volgenden de volgende knooppunten :

44-43-47-46-58(Tontekapel)-57-78-77-60-61-44

Veel wandelplezier !

Geschreven door Hilde.op.pad