Ook vandaag schijnt de zon en voelt het zelfs een beetje laf en vochtig aan.

We zijn het erover eens dat het te mooi weer is om na het ontbijt meteen naar huis te rijden. We hebben de laatste maanden zelden, om niet te zeggen nooit, 4 zonnige en warme dagen na elkaar gehad. Daar moeten we van profiteren.

Ook al zijn de benen verzadigd, we besluiten om nog een laatste wandeling te maken. Ik had op een website een wandeling met de tot de verbeelding sprekende naam "Grüne Hölle" zien staan. Zo'n 9km lange lus met een kleine 300 hoogtemeters.

Na het ontbijt vullen we onze koffer en laten we de sleutel achter bij de balie. We lopen nog even naar de bakker om brood te halen voor morgen en een versnapering voor onderweg en dan laten we Mettendorf achter ons. Het was een goede uitvalsbasis voor het ontdekken van de diversiteit van de Eifel.

We rijden naar Bollendorf, een 18-tal km verderop en vlak aan de grens met Luxemburg. Je kunt deze wandeling ook hier in het centrum starten, maar wij rijden omhoog naar de kleine parking achter het Waldhotel Sonnenberg. Het is 10u en we zijn de 3e auto op de parking. Wandelschoenen aan en hup, we zijn vertrokken.

Deze wandeling dingt op dit moment mee naar de titel "Mooiste wandeling van Duitsland", dus dat belooft. Gisteren liepen we al tussen de rotsformaties en vandaag is dat niet anders. Ook hier worden we 9km lang getrakteerd op mysterieus natuurschoon. Het is zelfs nog rustiger dan gisteren.

We genieten van nauwe doorgangen, bizarre rotsen, af en toe een doorkijkje op het landschap en stilte. De wandeling heeft haar naam niet gestolen want per momenten lopen we echt door een "groene hel".

Zo halverwege verandert de omgeving weer naar gewoon bos, waar we plots een gemarkeerde steen zien. Er staat een bordje met uitleg naast. Het blijkt een oude grenssteen te zijn. Ik pluk even de info van het internet :

"Aan het einde van de 18e eeuw liet keizerin Maria Theresia van Oostenrijk, die ook hertogin van Luxemburg was, het land onderzoeken door ingenieurs en cartografen. Hier, op de grens tussen de eigendommen van de abdij van Echternach en het graafschap Vianden, is een grenssteen geplaatst in plaats van een kruis dat eeuwenlang de grens markeerde. De massieve, vierkante steen, meer dan een meter hoog en 80 cm breed, draagt vandaag de dag de naam van de gewaardeerde hospita, "Maria-Theresien-Stein". De oostkant van het monument toont het wapen van het "Heilige Roomse Rijk van de Duitse Natie", de tweekoppige adelaar. Hieruit blijkt dat de abdij van Echternach een keizerlijke abdij was die rechtstreeks ondergeschikt was aan de keizer. Op het wapen is het bouwjaar 1771 gebeeldhouwd. Aan de westzijde van de steen is het wapen van de graven van Vianden te zien. De twee kruisen aan de zijkanten dateren uit de Pruisische periode (1816). De grens liep van Maria-Theresien-Stein in westelijke richting door een diep ingesneden vallei, die in de volksmond "Moarkendell" - "Grenzsteintal" wordt genoemd. Zelfs vandaag markeert de Moarkendell de grens tussen de districten Bollendorf en Wallendorf."

We lopen verder door het bos en algauw doemen de "Felsen" of rotsen weer voor ons op. Eentje eist de aandacht op: de "Predigtstuhl", de preekstoel, als het ware. Het is een alleenstaande zuil waarvan de bovenkant merkelijk breder is dan de voet. Op een dag valt die om, maar voorlopig is het nog veilig om er omheen te stappen.

Bijna aan het eind van de wandeling komen we aan een platform waar we in het zonnetje niet alleen genieten van het uitzicht over Bollendorf maar ook van de lekkere appelkoek (ben de naam vergeten). We blijven echter niet te lang zitten want het is op dit middaguur te warm en we moeten ook onze weg naar huis nog vervolgen.

Als we na 3 uur wandelen terug aan ons startpunt komen is het al een heel stuk drukker geworden. Tijd om de weg in te korten.

We rijden doorheen Luxemburg naar Pommerloch aan de grens met België. Daar doen we nog even wat inkopen voor de komende week. Hier zijn de winkels 7/7 open. Daarna rijden we via de best wel drukke Route Wallonie terug naar huis.

Morgen terug naar de realiteit. Maar wat zijn we blij dat we deze 4 mooie dagen gehad hebben. De Eifel is een veelzijdige streek met heel wat wandelmogelijkheden. Wij vonden het er ook onverwacht rustig, maar geven wel graag de tip mee om in de ochtend te wandelen. Dan is het rustig en koel op warme dagen.

Geschreven door Hilde.op.pad