Vandaag blijft de auto staan en gaan we de gletsjer van Les Bossons van dichterbij gaan bekijken.

We kijken elke dag vanuit het hotel, of eender waar in de vallei, naar deze mastodont. Doordat vorige keer de zetellift niet meer open was en de wandeling ernaartoe teveel hoogtemeters waren, profiteren we er deze keer wel van om de zetellift naar iets hogerop te nemen. Het is een oud ding, deze zetellift. Ze dateert van 1960 en moet zowat de meest ongemakkelijke lift zijn die we ooit namen. Houten zitting en metalen rugleuning, maar ze brengt ons langzaam maar zeker een 500 meter hoger.
Bij de start merken we rechts van ons ook een oude piste van het schansspringen. Dit is een restant van de allereerste Olympische winterspelen van 1924 die doorgingen hier in Chamonix. Er zijn nog restanten te vinden van die spelen, maar dat zal misschien voor een volgende keer zijn.

Tijdens de rit voelen we hier en daar een druppel regen en we hopen dat we op tijd boven zijn voor het helemaal los gaat.

Boven gekomen ben je meteen aan de "Châlet du Glacier des Bossons", met zijn kleurrijke parasols, en ook hier weer heel veel bloemen. We staan net op het overdekte terras als de regen met bakken uit de hemel komt vallen. Wat een geluk dat we niet meer op de zetellift zitten ! Nadien zien we heel wat verzopen mensen aankomen.
Wij drinken eerst een kop koffie terwijl we van hieruit al een zicht hebben op de gletsjer.

De regen duurt niet lang en even later kunnen we op stap.

Het eerste wat we tegenkomen is een wiel van een landingsgestel van een vliegtuig van Air India. Op het bordje lezen we dat het wiel, en nog andere brokstokken, er maar liefst 36 jaar over deden om van de plaats van de crash (op de gletsjer in 1966) te belanden aan de Châlet. Op de weg naar het uitkijkpunt op de gletsjer staan nog meer infoborden over zowel de 2 vliegtuigcrashes als over het smelten en terugtrekken van de gletsjer. Allebei dramatisch uiteraard.
De crashes komen geregeld nog eens in het nieuws. In 2017 vond men nog bevroren menselijke resten van slachtoffers en in 2021 vond een alpinist nog juwelen.

We keren terug naar de Châlet. Van daaruit kun je nog hogerop naar de "Châlet des Pyramides" waar je nog dichter bij de gletsjer komt. Het is 400m stijgen, maar vrij gestaag. We wagen het erop. Je loopt grotendeels in de schaduw met hier en daar een mooi doorkijkje. Op een gegeven moment hebben we een schitterend zicht op de gletsjer van Taconnaz. Die ligt naast de gletsjer van Les Bossons. Die 2 komen samen op "Le Jonction", een hele populaire, maar ook erg zware wandeling die niet zonder gevaar is.
Wij stranden op 300m van onze bestemming. Die laatste meters gaan over iets gevaarlijker terrein en bij de aanblik van ketens en trappen vinden we dat het welletjes geweest is. We gaan niet verder en keren om. Misschien jammer dat we het zicht van iets dichterbij hierdoor gemist hebben, maar onderweg hebben we toch ook genoten van de natuur rondom ons. Dat we misschien angsthazen zijn trekken we ons niet aan. Op vakantie hoef je geen stress te hebben ;-)

We komen terug aan de "Châlet des Bossons" waar het ondertussen heel wat drukker geworden is. We bemachtigen toch nog een tafeltje voor een dessertje. Dat hebben we wel verdiend. De "gâteau aux pommes" smaakt trouwens heerlijk.

We zweven terug naar beneden en rusten de rest van de namiddag uit in het hotel.

's Avonds staat er een favoriet gerecht van Vincent als voorgerecht op het menu : Mini-tartiflette. Het scheelde niet veel of de afwas moest niet eens meer gebeuren :-D

Ondertussen worden we weer getrakteerd op een schitterende zonsondergang. Tot morgen!

Geschreven door Hilde.op.pad