Het is echt herfstweer, met buien en opklaringen. Niet echt ideaal om een lange wandeling te gaan maken. Maar ik wou wel eens naar buiten en dus zoeken we alternatief voor een kleine uitstap.

Ik moet niet lang zoeken. Gisteren kocht ik het boek "Stille Steden" met daarin alle WO I begraafplaatsen in West-Vlaanderen. Een lijvig boek met een extra gids erbij voor "on the road". Ik hou van stille en serene plekken. Als we gaan wandelen en we komen zo een begraafplaats tegen, dan sta ik altijd even stil. Tot op vandaag weet ik nog steeds niet waarom die plekken zo'n aantrekkingskracht op me hebben. Misschien is het de eenvoud, de symmetrie, het ruisen van de wind in de bomen of het spel van licht en schaduw wat deze plekken ook fotografisch zo aantrekkelijk voor me maken.

De laatste begraafplaats in het boek is tevens de enige Amerikaanse begraafplaats met doden uit de 1e wereldoorlog. Ze is zo uniek dat zelfs president Obama er destijds een tussenstop voor maakte toen hij ons land bezocht.

Waregem is niet zo ver van bij ons, dus ideaal om tussen de buien door even te gaan kijken daar.

Tijdens een flinke plensbui parkeren we ons op de bezoekersparking.

Het is meteen duidelijk dat dit een heel andere begraafplaats is dan die van de Commonwealth. Alles is er op z'n Amerikaans indrukwekkend, te beginnen met de smeedijzeren toegangspoort, tot de speciale indeling ervan. Er lopen ook constant 2 securitymensen rond om een oogje in het zeil te houden.

We zijn er echter alleen en lopen eerst even binnen in het bezoekerscentrum links van ons. Een mooi huis, waar er zelfs een Amerikaanse woonkamer is om familieleden die een graf komen bezoeken ter ondersteuning op te vangen en hen een huiselijk gevoel te geven.

De Amerikanen zijn pas heel laat in de oorlog in België aangekomen en dat verhaal wordt ook in het bezoekerscentrum verteld. Ook hier valt niets aan te merken op de duidelijkheid van de uitleg en de netheid van het gebouw.

Nu het niet meer regent gaan we naar buiten. Hier liggen 368 doden waarvan 21 niet geïdentificeerd. De grond werd voor eeuwig gebruik afgestaan van België aan de Verenigde Staten. De begraafplaats is omrand met een groene natuurlijke rand. Het is vooral een rustig ogende, symmetrisch aangelegde tuin met paden, stapstenen en veel gras, struiken, bomen en bloemenborders. Daartussen dus de perken met wit marmeren kruisen. Centraal staat een kapel opgetrokken uit witte natuursteen. De plek is ook heel erg goed onderhouden.

Je kunt hier als je wilt een graf adopteren om het af en toe van bloemen te voorzien en de herinnering aan de soldaat levendig te houden, of om te communiceren met hun nabestaanden.

Als we terug vertrekken komen we nog voorbij de vlaggenmast met de Amerikaanse vlag. Ze wappert helaas niet. Door de regen hangt ze kletsnat tegen de mast.

Ik vond het best wel een interessante uitstap. Wie weet is het het begin van een "staycation" zoektocht naar al die begraafplaatsen in de buurt. Ik ken er al een paar, maar toen ik het boek doorbladerde was ik echt verbaasd dat het er zo schrikwekkend veel waren, met name meer dan 230 ! Die worden allemaal beschreven in het boek, met daarnaast nog speciale vermeldingen van 500 graven. Het zijn ook niet alleen gemenebestbegraafplaatsen, maar ook Belgische, Duitse, Franse en dus dit ene Amerikaanse.

Geschreven door Hilde.op.pad