Ik ben geen urbex-fotograaf. Laat ik daar voor alle zekerheid maar duidelijk over zijn. Maar, heel af en toe komt zo'n urbex ervaring op mijn pad en dan zeg ik daar geen neen tegen.

"De Paterkes" zijn, of beter, waren een begrip in Izegem. Men kwam van ver naar hier en ook ik ben wel eens eerder in de kerk geweest omwille van de kleinschaligheid en de eenvoud dat ervan uitging. Maar ook de paters werden te oud om het onderhoud op zich te nemen en zo werd een paar jaar geleden beslist om het domein te verkopen. De kerkfabriek had er blijkbaar geen interesse in, en zo kwam het in privéhanden terecht. Sedertdien staan het kerkje en klooster te verkommeren. Er is geen sprake van restaureren. Het domein zal gesloopt worden en er komt een nieuw project, maar niemand weet wanneer.

Omwille van Open Monumentendag werd het domein nog één keer opengesteld, maar niet voor iedereen. Alleen een beperkt aantal fotografen kreeg nog een laatste kans. En die heb ik ook gegrepen.

Zoals eerder gezegd, ben ik geen rasechte urbex-fotograaf die het land zou uitrijden om een verlaten fabriek of gebouw te fotograferen. Nochtans heeft het wel iets en kan ik mij in deze verlaten wereld wel uitleven. Dus, heb ik me geamuseerd, zowel in het fotograferen zelf als in de nabewerking van de foto's. In urbex fotografie kun je een zekere mystiek leggen, een gevoel, een fantasie. Het is iets heel persoonlijks en van 1 foto kan je wel 20 verschillende versie's maken, al naar gelang de "state of mind".

Deze foto's zijn het resultaat van hoe ik voor de laatste keer "de paterkes" zag.

Geschreven door Hilde.op.pad