Goedemorgen !

Volgens de verschillende weerberichten staan er ons deze week een aantal regendagen te wachten, maar vandaag zou het mooi worden.

Doordat het onze eerste dag is, willen we ook niet meteen het onderste uit de kan halen en dus kiezen we een "gemakkelijke" wandeling die start in Le Buet, even voor Vallorcine, het laatste dorp van de vallei. Voorbij Vallorcine rij je zo Zwitserland binnen.

We parkeren vlakbij de start van de wandeling. We starten op 1337m en moeten naar de Refuge op 1930m. Dat zijn 593 hoogtemeters. Ojee, als dat maar goed komt want de voorbije zomer hebben we veel te weinig die benen getraind...

De wandeling staat goed aangeduid en we komen eerst via de typische "Les Hameaux de la Poya", een klein fotogeniek gehucht. Binnen het kwartier staan we al aan de waterval "Le cascade de Bérard". Door de miniem te leveren inspanning is dit een populaire plek. Bovendien ligt er ook een uitnodigende "buvette", die nu gesloten is.

De meeste mensen keren hier om, maar wij lopen verder. We lopen langs het water omhoog. Het is per momenten best wel pittig, maar gelukkig lopen we nog in de schaduw. We bemerken bergbeklimmers langs de steile wand aan de overkant. Wij puffen echter verder omhoog tot we voorbij de boomgrens komen en zich een totaal ander panorama voor onze ogen ontvouwt. We besluiten even halt te houden om onze broodjes op te eten en te genieten van het uitzicht en de zon. Helemaal in de verte zien we de Refuge staan. Dat is nog een heel eind stappen, dus we maken voort.

Het gaat nu gestager omhoog, maar in de blakende zon is het toch doorbijten.

Uiteindelijk komen we aan de Refuge aan. Ook hier een hele andere sfeer dan in Oostenrijk. Geen "Herzlich Wilkommen", geen hartjes, geen bestek en bloemetjes op de tafels. Maar dat hoeft ook niet altijd. Het zou hier zelfs een beetje misstaan, denk ik. We worden wel vriendelijk ontvangen en we bestellen koffie met een stuk "tarte aux Myrtilles". Blijkbaar is deze een specialiteit van het huis want iedereen die hier aankomt vraagt meteen of er nog een stuk van die bosbessentaart over is.
Ook de taart heeft geen tierlantijntjes, het is een gewoon vierkant stuk op een bord. Niets meer, niets minder. Maar, het moet gezegd : lekker is ze wel !

Terwijl we van de bergwereld rondom ons zitten te genieten komt een helikopter onze kant uit. Eventjes snel iemand afzetten en hup weer weg. Het duurt geen 20 seconden in totaal. Het is ook de enige manier om snel ergens te komen want hier zijn ook geen kabelbanen in de buurt.

Na een uurtje vertrekken we terug. Naar beneden gaat het gelukkig wel een stukje gemakkelijker, maar je moet toch de afstand nog afleggen.

Onderweg zien we dat ook de bergbeklimmers aan de afdaling bezig zijn.

Als we terug aan de "buvette" komen, beslissen we nog snel even de grot van Farinet te bezoeken. Een ommetoertje van 20 minuten heen en terug. Farinet was blijkbaar een smokkelaar en valsmunter die zich hier eind 19e eeuw verschuilde.

We zijn blij als we terug aan de auto zijn want deze eerste wandeling kan meteen al tellen voor de benen.

Thuis genieten we op het terras nog na met een glaasje wijn en zicht op de Mont Blanc.

Het avondmaal bestaat uit een simpele pasta met tomatensaus. Geen zin om veel kookkunsten boven te halen hier ;-)

In totaal deden we vandaag 17km te voet.

Geschreven door Hilde.op.pad