Het ziet er vanochtend grijs en nat uit hier in Mandarfen. We nemen het weerbericht onder de loep en veranderen wel 10 keer van gedacht. Wat gaan we vandaag doen? Waar hebben we de grootste slaagkans op goed weer?

Er wordt getwijfeld tussen het Hochzeigergebied en het Kaunertal. We kiezen voor de Hochzeiger, maar hoe meer we het dal uit rijden, hoe breder de opklaringen worden. Zouden we dan toch niet beter naar het Kaunertal rijden? Mijn zus schiet zowaar in de lach om zoveel besluiteloosheid en dus hak ik de knoop door. Het Kaunertal, it is :-)

Dat spaart meteen ook de knieën en voeten want we zitten voornamelijk in de auto.

Als je hier in de buurt bent, dan loont het zeker om een ommetoer te maken want ik ga er volledig mee akkoord dat dit één van de mooiste natuurgebieden van Tirol is.
Om de Gletscherstrasse te rijden moet je tol betalen. Wij hebben een Pitztaler Sommercard en daar zit ook het Kaunertal in inbegrepen. Geen extra kosten dus.

We beginnen met halt te houden aan de Gachenblick aan het Naturparkhaus in Piller. Een fantastisch uitzichtpunt op het Inntal. Daarna gaat het krinkel-de-winkel omhoog en omlaag waarbij we getrakteerd worden op mooie uitzichten op de natuur om ons heen.

Eenmaal het tolhuisje voorbij, begint het pas echt. De weg is 26km lang, telt 29 S-bochten en 34 bezienswaardigheden. Je kunt er dus meteen een daguitstap van maken, zeker als je overal stopt.

Omdat we weten dat het weer alle kanten uit kan gaan, stoppen we tijdens de heenrit enkel aan de Gepatsch-Stausee. Altijd mooi hier.

Daarna rijden we helemaal door tot boven op gletscher-niveau. Hier is het al een stuk frisser en komen de wolken ook al gestaag opzetten.

Gletscher-niveau, zeg ik. Maar van die gletscher is nauwelijks nog iets te zien. Met niet eens zo heel veel fantasie wanen we ons op de maan. Een grijs en futuristisch landschap. Men doet er alles aan om het afsmelten van het ijs te beperken. Daardoor zie je hier en daar grote doeken over het ijs liggen. Die zijn ze nu trouwens aan het wegdoen voor het komende winterseizoen.

Eén doek blijft vooralsnog liggen om één van de attracties in stand te houden. Je kunt hier nl. een kijkje nemen binnenin de gletscher. Daarvoor moeten we eerst een stukje naar beneden. Daarna is het balanceren op het doek om naar de ingang te lopen. Hoewel je op houten vlonders loopt, is het hier en daar toch wel uitkijken voor gladde plekken. En je doet ook beter een regenjas aan want het smeltwater drupt overal. Alsof het regent.

Eens weer buiten, nemen we nog de kabelbaan naar boven. Ook hier ijskoude wind, waardoor we er niet zo heel lang blijven. Het panorama bekoort echter altijd. Je staat hier ook letterlijk op de grens Oostenrijk-Italië en het panorama reikt bij helder weer tot in Zwitserland.

We dalen terug af tot aan de parking en vangen de terugweg aan. Deze keer stoppen we wel aan bijna elke attractie. Die zijn mooi genummerd en zijn ook te volgen op het kaartje dat je aan de kassa krijgt.

Een belangrijke bezienswaardigheid is eigenlijk de begin- of eindmarkering (het is maar hoe je het bekijkt) van de gletscher. Hier kun je aan de sporen in de rotsen zien tot waar de gletscher ooit kwam. En dat is dus een heel eind van waar we zopas stonden.

Wij dachten dat we hier alles al gezien hadden. Mis ! Deze keer stoppen we aan een schijnbaar oninteressant punt, om 2 meter verder plots zicht te hebben op een kleine canyon. In het echt veel mooier dan ik hem op de foto kan vastleggen. We staan er echt versteld van dat we hier al keer op keer aan voorbij reden zonder te stoppen. Je ziet er ook niets van vanop de rijweg. Een mooie verrassing.

Dat we in een natuurpark rijden maken de koeien ons ook duidelijk. Dit is hun terrein en ze liggen waar ze zin hebben, ook al is dat midden op de weg. af en toe moeten we er even omheen slalommen :-D

Mijn zus is gecharmeerd van de Highland koeien. Het zijn ook mooie en fotogenieke beesten. Maar wees toch maar voorzichtig als je ze benadert. Ik zou niet graag in aanraking komen met die horens.

Vincent wil graag nog eens stoppen aan de draaikolken van de oude gletscher. We zijn echter nog maar net de auto uit als het begint te regenen. Nog even snel op de foto en daarna nemen we afscheid van het Kaunertal.

We hebben nog een eind te rijden naar het hotel en al dat in- en uitstappen en het opnemen van al dat moois om ons heen eist zijn tol. We zijn moe, maar voldaan als we terug in Mandarfen aankomen, waar het trouwens nog steeds miezert.

Afwachten wat het morgen wordt.

Geschreven door Hilde.op.pad