Stille Zaterdag ... en ook nog eens koud en somber. Niet meteen het weertype dat uitnodigt om erop uit te trekken. En toch willen we even het huis uit ; even het hoofd leegmaken ; even gaan uitwaaien ergens.

We maken er een themadagje van ... heel even in het spoor van de Ronde.

Eigenlijk had ik niets met de koers, tot ik Vincent leerde kennen. Hij volgt sport in het algemeen, maar de koers en dan vooral de voorjaarsklassiekers, die gaan we niet missen. Daar blijven we voor thuis. Het zijn de hoogdagen van het voorjaar, dagen om eensgezinden uit te nodigen om samen in de zetel te hangen met lekkers om te knabbelen, en kijken naar "de koers". Ik kijk niet altijd mee, maar terwijl ik in de keuken bezig ben luister ik wel mee naar het commentaar van Michel Wuyts die me door de jaren heen de "helden" leerde kennen alsook het vakjargon van het wielrennen.

De Ronde van Vlaanderen is een monument en ik wou eigenlijk al langer eens een stukje van dat parcours ontdekken. Niet op de fiets hoor, maar te voet. Die hellingen spreken tot de verbeelding en de hellingsgraad is niet weer te geven op foto of op tv. Je moet er voor staan om te zien hoe stijl het is. En dan kun je alleen maar respect hebben voor elke renner, prof of amateur, die hier boven geraakt.

Op deze koude stille zaterdag rijden we naar Geraardsbergen, naar dat "monster", "de muur". Maar voor we daaraan beginnen, eerst wat cultuur meepikken.

Je weet het, of je weet het niet, maar Geraardsbergen heeft een "manneken pis", net als Brussel. En al jarenlang is er een vete tussen de 2 steden over wie nu het oudste manneken heeft. Het is een moeilijk geval, vooral omdat het originele beeldje van Geraardsbergen verloren gegaan is, terwijl dat van Brussel nog bestaat. (Noot : beide toeristische trekpleister beeldjes zijn trouwens replica's. Het orginele van Brussel staat in een museum).
Maar volgens de plannen zou dat van Geraardsbergen ouder zijn dan dat van Brussel. Enfin, de vete zal waarschijnlijk altijd blijven bestaan. Manneken Pis van Geraardsbergen staat aan het stadhuis links van de trap en heeft een pak minder bewonderaars dan dat van Brussel. Het maakt niet uit. Voor mij was het een eerste kennismaking en ik ben blij dat ik ze dus allebei al gezien heb.
We steken het plein over naar de Sint Bartholomeuskerk. Best wel een mooie kerk met een mooi hoofdaltaar.
Daarna is het tijd om "de muur" te beklimmen. Alles staat hier in het teken van "de Ronde" en ook vandaag zijn de wielertoeristen van de partij. Dat is niet erg. Dat maakt het juist zo schoon. Het is een bedevaartsoord geworden en dat is het al langer dan vandaag. Bovenop de muur staat de O-L-Vrouw Oudenberg kapel waar sinds jaar en dag gebeden wordt voor genezing. De vele dankbetuigingen aan de muren zijn indrukwekkend.
Na genoten te hebben van het weidse uitzicht op de top, gaan we terug naar beneden.
Het is tijd voor een culinaire stop. De befaamde Geraardbergse Mattentaart, behoort officieel tot het Europees culinair erfgoed. Het is al mattentaart dat je ziet en ik wou per se ook eens een "echte" proeven. Het dient gezegd dat je vanaf de eerste hap het verschil proeft met de mattentaart die je bij ons op de markt of bij een bakker kunt krijgen. Een hemelbreed verschil is het !

We verlaten Geraardsbergen voor onze 2e stop, de aankomstplaats van "de Ronde" (ja, we blijven in de sfeer) Oudenaarde. Eigenlijk zijn we hier een beetje te laat want Oudenaarde heeft wel het één en ander te bieden. We komen nog wel eens terug om de rest te bezoeken, maar vandaag staat het "Centrum Ronde Van Vlaanderen" op het programma. We zijn er rond 16u en hebben exact 2 uur voor ons bezoek. Dat bleek eigenlijk te weinig, vooral voor de echte wielerfanaat die alles wil lezen en zien. Ik denk dat je hier met gemak een dag kunt vullen. Het is een mooi en heel informatief museum geworden. Zowat elk aspect van de koers komt aan bod, zowel op informatieborden als op beeldmateriaal. In de grote zaal draait permanent een film over elke editie van de Ronde, van de eerste tot de laatste. Daarvoor alleen al mag je een paar uur rekenen. In de tentoonstellingsruimte staan overal tv's die iets uitlichten over de koers. Je ziet er ook originele truitjes en fietsen van de kampioenen en wil je zelf eens op kasseien rijden, dan stap je gewoon de fiets op om het aan den lijve te ondervinden. Vincent was na 3 pedaalomwentelingen al geradbrakt ... "Ja hallo gie !" was zijn commentaar.
Om 18u hebben we het bezoek afgebroken omwille van de sluitingstijd, maar ik heb zo een flauw vermoeden dat we hier nog wel eens terug komen. Het lijkt mij een ideale uitstap voor de winter of bij regenweer.

Ondertussen is de zon er doorgekomen. Ik wil nog naar Ename om een hapje te eten. Op het mooie, vredige dorpsplein aldaar heb je sinds kort "Eetcafé Paulette", vintage strak ingericht en gezellig en een beperkte maar mooie eetkaart. Vooral de niet alledaagse vegetarische alternatieven doen me plezier. Je moet wel wat tijd hebben want de wachttijd kan oplopen. Wij wachtten 1 uur op een pasta (volledig in de koersspirit) voor Vincent en asperges voor mij. Maar het was wel lekker.

We "ronden" af met een mooie zonsondergang in ons Vlaamse Land.

Geschreven door Hilde.op.pad