Op 22 april deed ik op een mooie en ook heel warme lentedag een wandeling naar o.m. de expo CommonWorldRememberMe in de Palingbeek. De 600.000 beeldjes waren toen nog maar pas op het niemandsland in de Palingbeek gelegd. Het was oorspronkelijk de bedoeling om de beeldjes uit klei daar te laten liggen tot ze één zouden worden met de grond waar zoveel slachtoffers hun leven lieten.

Helaas zal dat niet gebeuren. De tentoonstelling moet weg, of toch voor het grootste deel. De meeste beeldjes gaan terug naar de meters en peters die ze gemaakt hebben. Slechts een klein deel zal in de Palingbeek geïntegreerd worden en verder zullen de beeldjes verspreid worden over heel wat musea ter wereld.

Vincent had de expo nog niet gezien en was ook nog nooit op de Bluff-site in de Palingbeek geweest. Tijd om daar met dit mooie herfstweer nog eens een wandeling in te plannen.

We starten op het rustige dorpsplein van Hollebeke. Amper 200m verder zien we een obus aan de rand van een net afgereden maïsveld liggen. Na 100 jaar is het hier nog altijd dagelijkse kost.

Ik hou van de verscheidenheid van de Palingbeek. Er is werkelijk voor elk wat wils. De meeste mensen komen er om even van de parking naar de beeldjes te lopen en dan terug te keren naar de cafetaria. Ook heel wat gezinnen komen hier met de kinderen naar het speelplein of de speelweide. Vissers vinden hun gading langs de palingbeek zelf. En er is ook een sterrenwacht. Daarnaast is het vooral een mooi bos.

Maar hoe je het ook draait en keert, hier is 100 jaar geleden zwaar oorlog gevoerd en dat laat zich zien in overgebleven bommenkraters - die nu waterpoelen geworden zijn - maar ook in de kleine militaire begraafplaatsen die op het slagveld van toen staan. Ik vraag mij af hoeveel mensen die ernaar kijken beseffen wat het betekent. Hoeveel mensen die de beeldjes bekijken beseffen dat elk beeldje iemand representeert die gemist werd door anderen. Enfin, we gaan niet melodramatisch doen nu en gaan wandelen ;-)

Eerst maar even een stukje langs het water lopen. Hier is het nog rustig, met her en der een visser. Het is net na de middag, dus zoeken we ergens een bankje om te picnicken. Daarna gaat het richting de beeldjes. Je merkt het direct dat hier iets te zien is. Toeristen worden met de bus tot aan het infopunt gebracht. Het is druk op de dreef ernaartoe. Het is grappig om de conversaties van de mensen op te vangen. Ik hoor flarden als : "gaan we nog een koffie drinken ?" en "ze mochten wel eens het onkruid uitdoen". Ik moet erom lachen, omdat ik net aan Vincent gezegd had dat we dat zeker zouden horen. Maar we komen ook veel mensen (vooral Britten) tegen die heel goed weten wat dit voorstelt. Mensen die stilstaan bij de frontlinies die zowel op de grond gemarkeerd staan, als op de bomen in heel de Ieperboog. Mensen die op de Bluff luisteren naar de gedichten, mensen die in stilte staan de kijken naar de berg naamplaatjes in die glazen bak.

Er staat inderdaad veel onkruid tussen de beeldjes en dat is ook precies de bedoeling natuurlijk.

We laten ze achter ons en wandelen verder. We komen voorbij het Hedge Row Trench kerkhofje. Ik was hier vorige keer ook al. Vooral zijn ronde vorm trekt mij aan. Hoe dat zo komt vertelde ik al in mijn verslag van mijn vorige bezoek.

Hoe verder weg we van het centrum van de Palingbeek gaan, hoe rustiger het wordt. We komen nog voorbij een oude sluis en wandelen dan verder tot aan de rand van het domein. Daar komen we in open vlaktes terecht. Er staat een sterke wind, maar het is niet koud. Met zijn 24°C is het de warmste 13e oktober ooit.
We genieten van de vergezichten en de uitbundige kleuren.

Na een goede 12km zien we de kerk van Hollebeke weer in het landschap verschijnen. Het is goed geweeest. Tijd om een mooie herfstdag af te ronden.

Geschreven door Hilde.op.pad