De dag na een feestje voel ik er meestal niet zoveel voor om veel te ondernemen, maar vandaag moest ik wel. Het is de warmste 15e oktober ooit. Stralende zon en temperaturen tot rond 23°C. Dat vraagt om een zomerse herfstwandeling.

We rapen onze moed, wandelsokken en wandelschoenen samen, vullen de rugzak en nemen de knooppunten wandelkaart van de Ieperboog ter hand.

Rond deze tijd van het jaar wordt 100 jaar "De slag van Passendale" herdacht, dus we komen heel veel oorlogsherdenkers tegen.

We beginnen in Zillebeke bij Hill 60. Ik was hier al eens eerder, bij kouder en natter weer. De heuvel was ook nog niet zo uitgebouwd voor het toerisme. Je kwam er toen amper iemand tegen. Maar zelfs toen was ik al onder de indruk van de plek. Ze kende een gruwelijke geschiedenis en dat voel je zelfs nu nog. Vandaag ziet het er in het zonlicht allemaal wat "zachter" uit en doordat we er rond het middaguur waren, liepen er ook nog niet zoveel mensen rond, waardoor ik wel wat foto's kon maken.

Overal in het landschap zie je nog de mijninslagen van toen, ook in het bos naast Hill 60 waar je de Caterpillar, een grote krater, nog kunt zien.

We verlaten Hill 60 en lopen richting "De Palingbeek". We zijn blijkbaar niet de enige. Tja, met dit weer wil iedereen nog eens naar buiten. Hele gezinnen stromen toe om te picnicken en om de kinderen te laten ravotten. Het is een mooi domein maar vandaag iets te druk naar mijn goesting. We vervolgen onze weg en even later lopen we de Gasthuisbossen in. Ook hier weer resten van bunkers, stille getuigen van een woelige periode.

Na 12km ronden we onze wandeling af, althans, dat dachten we. ...

Vincent besluit om via de binnenwegen naar huis te rijden, en zo komen we voorbij het Polygoonbos in Zonnebeke. Heel veel verkeer hier en algauw zie ik ook waarom. Een veld vol rode klaprozen. Die staan normaal gezien al niet meer in bloei nu. Ik wil dat Vincent stopt, maar we kunnen nergens parkeren. Dus, dan maar iets verderop in de Lange Dreve de auto op de parking gezet en te voet door het Polygoonbos naar het "Vredesbos" want zo heet deze plek.

Ik sta perplex van de schoonheid in dit "gouden uur" van de dag. Velden vol "poppies". Ze werden twee jaar geleden ingezaaid en er werden ook boompjes aangeplant die de naam dragen van een soldaat. Dat de klaprozen nu nog bloeien is een uitzondering.

De velden zijn ook een ode aan John McCrae, die het beroemde gedicht "In Flanders Fields" schreef.


In Flanders fields the poppies blow
Between the crosses, row on row,
That mark our place; and in the sky
The larks, still bravely singing, fly
Scarce heard amid the guns below.
We are the Dead. Short days ago
We lived, felt dawn, saw sunset glow,
Loved, and were loved, and now we lie
In Flanders fields.

Take up our quarrel with the foe:
To you from failing hands we throw
The torch; be yours to hold it high.
If ye break faith with us who die

We shall not sleep, though poppies grow
In Flanders fields.
Major John McCrae – 1915
Boezinge

We lopen doorheen het bos terug naar de auto. En zo hebben we nog een paar extra kilometers in de benen.

Ik stond vandaag versteld van de inspanningen die er de voorbije jaren gedaan werden om "de grote oorlog" dichter bij het publiek te brengen. Werkelijk overal in de streek werd moeite gedaan om alles te herdenken, te bedocumenteren en toegankelijk te maken. Terecht, want dit hoofdstuk uit de geschiedenis mag niet vergeten worden.

Moe, maar heel tevreden keren we naar huis terug.

Geschreven door Hilde.op.pad