Na onze twee zonnige dagen, worden we vanochtend wakker onder een dik wolkendek. Volgens het weerbericht blijft het echter droog, en na een blik op de webcams besluiten we om na het ontbijt naar de Gletscher te gaan.

Het is één van de highlights van het dal en we zitten er vlakbij, dus sowieso een must-do.

We gaan uiteraard niet te voet naar de gletscher. Neen, we doen het rustig aan vandaag en nemen de gloednieuwe gletscher express trein naar boven. Die trein bestaat al wel enkele jaren, maar sinds deze zomer werden de 2 rijtuigen vernieuwd waardoor je nog sneller en comfortabeler boven bent.

We nemen van daaruit ook meteen de Wildspitzbahn tot helemaal boven. Het weer kan hier nl. heel snel omslaan en nu het nog enigszins helder is nemen we het zekere voor het onzekere.

Het is even wennen aan de hoogtemeters boven. Ik heb daar altijd een beetje last van. Je staat plots op 3.440m in een overweldigend panorama. Wie wil kan hier koffie met taart nemen in het hoogste café van Tirol. Wij wagen ons echter naar buiten waar een ijzige wind ons in het gezicht snijdt. Geen weer om gezellig even rond te lopen en op het terras te genieten van het uitzicht. We geven echter niet zo snel op en lopen de trap op naar het uitzichtplatform. Ik stond hier nu al zo vaak en het bekoort me nog altijd. Ik weet het, het zijn altijd dezelfde foto's die voorbij komen, maar als je er middenin staat, dan kun je niet anders dan het nog maar eens vastleggen in de hoop dat er iets van de sfeer zal blijven hangen.

Op het moment dat we terug naar beneden willen, komt de zon plots heel even tevoorschijn en begint het voor mij terug van voren af aan. Vlug fototoestel weer in de aanslag en klikken maar. :-D

Als we het koud genoeg hebben, nemen we de kabelbaan terug naar de Gletscher. De wind is feller dan in het naar boven komen en ik merk enige ongerustheid bij Vincent als ons bakje een beetje begint te wiebelen. Maar hoe meer we zakken hoe rustiger het wordt. Oef, veilig terug op de bodem.

We lopen hier nog even naar de "kapel van het witte licht" en maken elk alleen een kleine wandeling in dit desolate landschap. Het is een landschap dat er in eerste instantie monotoon uitziet, tot je wat beter kijkt en je best wel wat kleurschakeringen ontdekt. Vooral de oranje rotsen kunnen me bekoren. De kleuren komen bij dit wat sombere weer haast nog beter tot hun recht dan tijdens de zomer.

De gletscher zelf krimpt jaar na jaar en de hitte van de voorbije zomer heeft echt wel haar sporen nagelaten.

Normaal gezien start hier ergens halfweg september het winterseizoen al, maar nu zien we nog nergens sneeuw liggen.

We nemen de express trein terug naar beneden. Het is nog vroeg in de namiddag en dus wagen we ons nog aan een wandeling naar de Gletscherstube. Dit keer nemen we niet de grintweg, maar besluiten we om via de Sagensteig naar ons doel te stappen. Vincent en ik deden deze wandeling nog nooit, dus ook deze keer vinden we nog nieuwe paden. Het is een themaweg dat gaandeweg het verhaal vertelt van allerlei sagen en legendes uit het dal. Ik zou eigenlijk nog eens terug moeten om alles te lezen. ;-) Nu heb ik mij vooral gefocust op de mooie omgeving.

Het is een mooi wandelpad wat toch weer een ander perspectief biedt op dit eindpunt van het dal. Ook al loop je quasi langs de grintweg, toch is dit iets afwisselender en dus ook leuker om te wandelen. Echt wel een aanrader dus.

Als we na een dik half uur de gletscherstube bereiken rusten we even uit op het terras. Dat drankje doet deugd.

We keren via de grintweg terug en spenderen de rest van de tijd in het hotel. Relaxen en even niets doen. Hoort ook bij vakantie. :-)

Geschreven door Hilde.op.pad