Toen we onze reis aan het plannen waren, vroeg ik mijn zus of ze iets op haar wenslijstje had staan. "Awel", zegt ze, "Ik heb altijd al eens willen paragleiten, en zo in die bergwereld lijkt mij dat wel iets." Wauw! Die durft! Zou ik dat ook durven? Ik stond daar in eerste instantie nog niet bij stil en keek meteen online of ik zoiets kon boeken. Dat was geen probleem, en zo boekten we voor vandaag voor mijn zus en ik een tandemvlucht.

Ik heb er vannacht van wakker gelegen. De angst sloeg me plots om het hart, maar het was te laat om nog af te zeggen. Ik zat met een klein hartje in de auto op weg naar Imst, want daar zouden we springen. Terwijl we zo aan het wachten waren vroeg ik mij al af of het zou doorgaan, want er was heel weinig wind. En als er nu iets is wat cruciaal is in paragleiten, dan is het wel thermiek en wind.

We moesten er om 11u zijn, maar er kwam niemand opdagen. Tot ik een telefoontje kreeg om te vragen waar we bleven? Huh? We staan hier toch? Blijkbaar was er een misverstand en was de rendez-vous plek veranderd. We zouden niet in Imst springen, maar in Hochötz, een 20-tal minuten daar vandaan. De info was verkeerdelijk naar een ander emailadres gestuurd. Wij dus terug de auto in en naar de bergbanen van Hochötz gereden. Daar kwam de vriendelijke piloot ons al tegemoet. Tweede probleempje : "Ik dacht dat er maar 1 persoon zou springen, dus als jullie beiden willen, zullen we in 2 keer moeten gaan". Dit was mijn kans! En dus liet ik meteen weten dat mijn zus de eer had en ik niet zou springen. Alsof er een ton van mijn schouders viel !

En zo zagen we zus de kabellift nemen naar boven. Het zou zo'n 20 minuten duren eer ze de lucht in waren en de vlucht zelf zou ook 20 minuten duren.

We hadden dus even tijd om de omgeving te verkennen en te genieten van de kolkende rivier (de ötz) vlakbij.

En plots zagen we daar een stipje aan de hemel. Jeetje, dat is hoog ! Ik ben blij dat ik op de grond sta. Een 20-tal minuten later stond mijn zus ook veilig en wel terug op de grond. Het was een ongelooflijk avontuur, zegt ze. Ik heb enorm veel bewondering voor haar durf. Dat pakken ze haar alvast nooit meer af.

Na een praatje met de piloot stappen we terug de auto in en rijden we terug naar Hoch-Imst. We hebben nog de hele namiddag voor ons, en nu we toch in de buurt zijn willen we graag nog even de Rosengartenschlucht doen.
Voor Vincent en ik is het de 3e keer en telkens vergeet ik hoe pittig die tocht toch wel is. We zijn altijd al vanuit Imst centrum gestart, maar nu starten we vanop de parkeerplaats in Hoch-Imst. Dus eerst via het bos, het Wetterkreuz en de SOS kinderdorpen wandeling (In Imst kwam het allereerste sos-kinderdorp tot stand in 1949) naar beneden tot aan de ingang. Dat is dus weer een aanslag op de knieën :-(. En dan sta je daar aan de ingang en besef je dat je dat eind nog weer terug naar boven moet. :-D

Gelukkig maakt de natuurpracht van deze kloof zoveel goed. Maar toch zien we ons genoodzaakt om af en toe eventjes op adem te komen.

En er lijkt op een gegeven moment ook geen eind aan te komen. Pompaf zijn we tegen dat we weer aan de auto zijn. Amai, onze conditie is precies toch niet meer wat het een paar jaar geleden was.

We besluiten nog even de kabelbaan tot helemaal boven te nemen. We zijn hier nu toch en dat is niet lastig. Daarboven nog een kleine wandeling naar het uitzichtpunt op de ruige bergwereld. En dan terug naar beneden.

Het was ongetwijfeld een onvergetelijke dag vol avontuur.

Benieuwd wat morgen brengt want dan zou het weer gaan omslaan ...

Geschreven door Hilde.op.pad