Men zegt wel eens : "Save the best for last". Wel, ik denk dat we dat zonder het te beseffen vandaag ook gedaan hebben.

We stonden op deze laatste vakantiedag in twijfel tussen de Pitztaler Gletscher en de Kaunertaler Panoramastrasse. Beiden zijn juweeltjes en op beide locatie's zijn we al meer dan eens geweest.
Ik heb een zwak voor het mooie Kaunertal en ik had wel zin om nog eens die prachtige Gletscherstrasse te zien. Bovendien wilden we elke keer dat we geweest zijn wel eens een wandeling daar doen, maar het was er nog niet van gekomen.

Omdat we de bezienswaardigheden al eens gedaan hadden, reden we meteen tot helemaal boven aan de gletscher. Jeetje, dat is schrikken ! Het is nog maar anderhalf jaar geleden dat we hier stonden en er is amper nog sprake van een gletscher ! De "attractie" : "Loop eens binnen in een gletscher", werd uit noodzaak enkele tientallen meters verplaatst omdat de gletscher gewoonweg weg is. De opwarming van de aarde is hier op korte tijd wel erg pijnlijk duidelijk aan het worden. Wij liepen hier 4 zomers geleden nog over het ijs in de zomer. Nu is alles zwart. Ik vond het heel confronterend en ben blij dat ik ergens al mijn bijdrage lever door vegetarisch te eten.

Toch maar even met de kabelbaan tot helemaal boven naar de grens met Italië want daar heb je een mooi zicht op de hoge Zwitserse alpentoppen en op de Rechensee in Italië. Aan de andere kant zicht op de gletscher ... of wat ervan overschiet dus.
Hier op de grens ligt een gemakkelijke geocache en dat trekt meteen de aandacht van een paar toeristen. Wat doet die mijnheer daar op de grens ? :-D

We blijven niet lang hangen en rijden een klein stukje lager met de auto. Eerst komen we voorbij de mooie Weissee, die deze zomer wel bijzonder smaragdgroen van kleur is. Daarna parkeren we aan punt nr 29 waar een wandeling van 1,5u start naar de "Verborgene See", het verborgen meer dus. Lichte wandeling staat er, dus dat zien we op deze laatste dag wel zitten. We deden er uiteindelijk wel 3 uur over hoor.
Zijn het de kilometers van de voorbije week die in de benen zitten ? Of is deze lichte wandeling toch niet zo licht ? Ze begint gemoedelijk langs een beekje en geen haar op ons hoofd dat er op dat moment aan denkt dat we dat beekje de hele tijd tot boven gaan moeten volgen. Misschien maar goed ook, want anders was ik er wellicht niet aan begonnen. Het blijft dus stijgen en puffen en het lijkt alsof er geen eind aan komt. Na elke bocht vraag ik aan Vincent : "En, zie je ze al ?", maar telkens is het antwoord "neen". Maar we houden vol, want over het algemeen is de beloning groot als je je doel bereikt hebt.

En dat is ze ook hoor ! Plots sta je boven en ligt enkele meters onder je een pracht van een meertje met weer die typische groen/blauwe kleur. Je kunt niet anders dan "Oooh" zeggen en voor de rest met je mond vol tanden staan. We zien een bankje staan daar beneden en dalen af. Het zicht dat je vanaf het bankje hebt is fenomenaal. Dat krijg je zelfs niet op een foto. Even genieten van een pauze. Ik zou hier best wel een hele tijd kunnen blijven zitten, maar dat gaat helaas niet. We zien hoge, donkere wolken vanaf de gletscher komen en op deze hoogte willen we liever niet verrast worden door een onweer.
We lopen dus terug naar beneden naar de auto. Dat gaat een pak sneller dan omgekeerd.

Dan rest ons enkel nog het dal weer uit te rijden. Wat ons opvalt is dat het water van het stuwmeer, de Gepatsch Stausee, heel laag staat. Als we even stoppen zien we dat er herstelwerken aan de gang zijn, dus dat zal wel de reden zijn. Jammer, want het is anders een prachtig zicht.

We zijn meer dan tevreden van deze laatste dag. Er rest ons enkel nog de koffers te pakken en nog eens te genieten van een laatste maal "voetjes onder tafel".

Geschreven door Hilde.op.pad