Als ik het gordijn openschuif zie ik opnieuw de start van een mooie dag. Een dag waarop we plekjes van onze bucket list gaan afvinken. :-)

Zoals in mijn vorige post reeds gemeld, beschikt het Pitztal over een goed busnetwerk. Maar niet alle bussen rijden tot hoog op de berg. Ook de "Bergbahnen", of bergliften zijn niet zo uitgebreid. Je hebt er in het Pitztal zelf eigenlijk maar 3 : De Hochzeiger (vlak aan het hotel), de Riffleseebahn in Mandarfen (diep in het dal) en de Gletscher express trein in Mittelberg met aansluitend vanop de gletscher de berglift naar het hoogste punt van Tirol. Bergliften brengen je tot een bepaalde hoogte waardoor je vanaf dat punt je wandeling kunt starten. Dat scheelt dus in de benen en in tijd.
Maar heel veel plekken zijn dus niet zo gemakkelijk bereikbaar en om de minder getrainde toeristen onder ons daar een handje bij te helpen legt het Pitztal elke woensdag- en vrijdagochtend een speciale Almbus in. Elke week worden er zo 2 andere plekjes quasi binnen handbereik gebracht. En zo meldde ik ons aan voor de wandeling van vandaag.

Afspraak aan de Almenbus aan het hotel om 09.05u. We rijden naar Arzl aan het begin van het dal om daar nog een aantal wandelaars op te pikken en dan gaat het via steile smalle bergwegen met de bus omhoog tot op 1400 meter ongeveer. Je mag geen last hebben van wagenziekte ! We worden gedropt aan de meditatiekapel van Plattenrain. Ik noem het de heksenhoed, vanwege zijn vorm, maar het is wel een mooi plekje met een mooi panorama. Het grootste deel van het gezelschap gaat mee op de begeleide wandeling, maar wij lopen liever alleen en kiezen de steig door het bos. Eerste doel van de dag is de Hochasteralm. Daarvoor moeten we eerst een beetje klimmen en bij deze zomerse temperaturen lopen we al snel te zweten. Als de Hochasteralm in zicht komt is een fris drankje meer dan welkom. Hier hebben ze echter geen gewone cola, maar een Tirola Kola. Ik vind er niets aan eerlijk gezegd. :-D

Voor we verder gaan, misschien eerst eventjes een woordje uitleg over de almhutten. In feite zijn het boerderijen die zodra de sneeuw weg is tijdelijk in gebruik genomen worden door de boeren uit het dal. Ze brengen hun vee naar boven zodat ze op de almen kunnen grazen. Pas in september is er de "Almabtrieb" wanneer het vee terug naar het dal komt. Dit gaat gepaard met feestelijkheden en stoeten. Maar voor het zover is, zit de boer dus op de berg en bied hij iets te drinken en/of te eten aan aan de wandelaars of trekkers. Mensen die echt door de bergen trekken, kunnen van hut naar hut lopen en bij sommige ook onderdak krijgen. Hutten die erkend zijn door het Alpenverrein zijn verplicht om "gestranden" onderdak te bieden, ook al zitten ze vol. Een plekje in de stal of in de keuken kan ook. Wij zijn geen zo'n avonturiers, maar we komen wel graag in de typische almhutten want meestal zijn hun gebakjes of typische berggerechten erg lekker. En je kunt er ook een sanitaire stop houden. In tegenstelling tot wat je soms zou denken, zijn deze hutten erg goed onderhouden. Ik ben er tot nu toe nog geen enkel vuil toilet tegengekomen. En nergens in Tirol moet je betalen voor toiletbezoek.

Ok, dit even tussendoor. Na een korte pauze vertrekken we naar de volgende alm : de Venetalm. Die ligt nog hoger, dus klimmen we verder doorheen mooie stukjes natuur. In de verte zien we op de helling tegenover ons het hotel waar we verblijven liggen. De Venetalm ligt aan de voet van een klim naar de top van de Venet. Dat is niet voor vandaag, maar aan de alm stoppen we graag want we hebben ondertussen honger. We bestellen een Kaiserschmarrn voor Vincent en een Topfenstrudel voor mezelf. Dat het smaakt moet ik jullie waarschijnlijk niet vertellen. Het waait goed daarboven en dat brengt wat welkome afkoeling.

We zitten op het hoogste punt voor vandaag. Vanaf nu gaat het weer bergaf richting Larcher Alm. Ook hier stoppen we voor een drankje. En terwijl we daar zitten zien we een groep jongeren afkomen. Ze zijn op kamp en trekken door het dal. Ook zij houden hier halt.

Als we onze bus terug naar het hotel willen halen, dan moeten we voortmaken. Tijd dus voor het laatste traject, helemaal naar beneden naar het centrum van Wenns. Het is verder dan we dachten en we verhogen het tempo wat zo op het eind van een trip niet evident is. Maar we halen het en zijn blij als we aan het hotel terug zijn.

We hebben nog net tijd om te douchen en aan te schuiven in het restaurant.

In totaal hebben we een goede 14km gewandeld. Ongeveer 670m omhoog en 1080m omlaag. We voelen het in de benen.

Misschien dat we morgen best eens een rustdag inlassen ... misschien ... ;-)

Geschreven door Hilde.op.pad