Na het ontbijt pikken we onze huurauto op in Sevilla en verlaten we de stad om door te rijden naar ons tweede verblijfsadres in Riogordo zo'n 200km verder landinwaards.

Na de bewolking van gisteren is er vandaag geen wolkje aan de lucht en worden we aldus getrakteerd op heel veel zon en warmte.

We rijden eerst door een relatief vlak landschap en maken rond de middag een eerste stop in Osuna, een kleine witte stad tussen Sevilla en Granada, dat blijkbaar toch wel een belangrijke rol speelde in de geschiedenis waardoor er in de stad en op de heuvel wel enkele belangrijke huizen en bouwwerken terug te vinden zijn.
We parkeren de auto net buiten het centrum op de parking van een supermarkt, alwaar we eerst een voorraadje water inslaan, alvorens te voet het stadje te gaan verkennen. Op het marktpleintje brandt de zon op onze kruin waardoor we verkoeling zoeken op een terrasje. Best ook wat eten zodat we er een tijdje tegen kunnen want straks gaat alles dicht. Je ziet dat op het stadsplein iedereen samen komt om wat bij te praten in de schaduw van de sinaasappelbomen. Om klokslag 12.30u loopt het plein letterlijk leeg en blijven eigenlijk enkel een paar "zotte toeristen" rondlopen. :-)

We nemen de weg naar de heuvel waar een kerk, een klooster en een universiteit staan. Terwijl we naar de kertoren staan te kijken komt een oude man naar buiten om ons aan te spreken ... in het Spaans. Ojee, na een jaar Spaanse les kan ik wel hier en daar iets zeggen, maar het gesproken Spaans gaat me toch wel wat te snel. Uiteindelijk begrijp ik dat hij wil weten waar we vandaan komen en dat we de kerk niet kunnen bezoeken en dat we langs de kerk verder omhoog moeten lopen naar de universiteit. Spaanse mensen zijn duidelijk veel socialer dan wij. We lopen de kerk toch even binnen omdat de deur open staat, maar blijkbaar is het geen kerk meer, maar zijn er sociale woningen in gevestigd. Ook hier lopen de kerken dus leeg en krijgen ze een andere bestemming.

We lopen naar boven en worden inderdaad getrakteerd op een mooi panorama over het stadje en het omringende landschap. We lopen terug naar de auto en zetten onze rit verder.

We rijden de provincie Málaga binnen en stoppen aan de "Laguna de la Fuente de Piedra". Op het eerste zicht niets speciaals, ware het niet dat hier eigenlijk één van de grootste flamingokolonies van Europa leeft. Door de lange droge periodes van de voorbije jaren is de lagune bijna opgedroogd, waardoor ze heel ver weg samen troepen waar er nog water is. We konden ze wel zien, maar niet van dichtbij, tenzij je echt een goede verrekijker bij had. Het opgedroogde meer is wit van het zout en hoewel het ondertussen snikheet is, willen we toch even naar de lagune toe lopen. Er zijn nl. wandelpaden gemarkeerd, maar eigenlijk valt er op dit moment van de dag op deze zinderende vlakte niets te beleven. Ik neem aan dat een tijdstip in de ochtend of avond beter is. Het bezoekerscentrum is ook dicht dus veel info hebben we niet. We komen enkele toeristen tegen uit Frankrijk, Amerika en België waardoor we te weten komen dat verder lopen geen zin heeft. Je kunt niet dichter bij de vogels komen. Ergens ook begrijpelijk. Het is een natuurreservaat en het is broedseizoen. We willen die beestjes dus echt niet storen.

Ondertussen is het 16u geworden en rijden we verder door naar Riogordo, waar we de komende 5 nachten gaan logeren in een B&B bij Vlamingen. De haciënda is werkelijk schitterend gelegen in de bergen rond Riogordo. Het zijn geen bergen zoals in de Alpen, maar de komende dagen gaan we toch zien dat we tot rond de 1600 meter gaan.
Het is de eerste keer dat we voor een B&B kiezen en dat is toch wel anders dan de anonimiteit van een hotel. Mensen komen hier vooral voor de rust en wat dat betreft is het een paradijs. Maar wij zijn geen stilzitters op reis en omdat we maar 7 dagen hebben willen we dan wel zoveel mogelijk van de streek zien. Ook omdat de dagindeling hier in het zuiden compleet anders verloopt dan bij ons, is het serieus aanpassen. In een stad merk je dat minder, maar op het platteland des te meer. Het leven begint hier pas als de zon onder gaat. Dan pas, en niet vroeger, gaan ze eten. Door de afstanden die we overbruggen lukt het ons niet om eerst naar de B&B te rijden om ons op te frissen, om dan een goed restaurant uit te zoeken. We zoeken dus onze maaltijden tijdens de uitstappen en komen meestal pas rond middernacht terug aan de haciënda. We hadden dus geen tijd om even te lanterfanten aan het zwembad. Pas de laatste dag slagen we er in om samen met de andere gasten een glaasje te drinken voor we gaan eten.
Maar de B&B is een schitterend adres waar alles tot in de puntjes verzorgd is en waar ook heel veel informatie over de streek te vinden is. We namen in de dagen die komen vaak eens een gedetailleerd plan mee en ook de uitbaters geven je graag raad. Ik kan de plek dus van harte aanbevelen.

Wij pakken vanavond de koffers uit en wandelen nog even naar beneden naar het dorp om eten te zoeken. We zijn dus te vroeg en komen uiteindelijk in een bar terecht rond 19.45u. Eten kan pas om 20.30u ten vroegste, maar de barman lijkt medelijden met ons te hebben en belt de kokkin op om te zeggen dat ze al moet komen. Het is niet van ganser harte van haar kant, maar we appreciëren het wel.
Bij de vraag of er iets vegetarisch te eten is, gaan de wenkbrauwen omhoog en wordt er even in het haar gekrabd. Uiteindelijk bestellen we jamón en kaas om mee te beginnen met daarbij een gemixte salade. Voor Vincent iets met vlees maar ben vergeten wat en voor mij gefrituurde groenten.
Het is me duidelijk dat eten voor mij niet gemakkelijk wordt de komende dagen. De kaas is wel lekker, maar op de salade ligt tonijn en de gefrituurde groenten zijn stukje ui, paprika en courgette die druipen van het vet. We eten het uiteraard wel op, maar erg gezond is het allemaal niet. Een trend die zich helaas de komende dagen voor mij zal voortzetten.

Nog iets wat we vandaag geleerd hebben is dat je beter altijd toiletpapier bij hebt want in een bar is dat niet altijd voorradig. Ook een gewoonte hier is dat je het toiletpapier niet doorspoelt, maar het in de emmer naast het toilet deponeert. Dit heeft te maken met de nauwe rioleringen hier.

We merken dat we ver van huis zijn en buiten de comfortzone van de ons vertrouwde andere vakantiebestemmingen. Het is wennen, maar dat gevoel zal ruimschoots gecompenseerd worden door de leuke dingen die we de komende dagen nog gaan doen.

Wordt vervolgd !

Geschreven door Hilde.op.pad