Dag 57, Van Ferreira naar Boente de Arriba
26 km, cumulatief 1451 km, nog 47 km te gaan

Na een uitgebreid ontbijt met muesli, yoghurt, fruit en brood, gaan Werner, Burkhard, Lopes en ik om half negen op pad. Het is koud en mistig, bijna weer om handschoenen aan te doen. Maar al vrij snel lost de mist op en schijnt de zon volop.
We moeten nog één bergkam met windmolens bedwingen. Het zal de laatste grote klim van deze camino worden. Daarna gaat het langzaam golvend naar beneden. We lopen door een landbouwgebied met wat bos. Na een pauze met tortilla, gaan Lopes en ik alleen verder. De Duitsers zijn druk om uit te zoeken hoe ze hun terugvlucht kunnen regelen.
In Melide eten we wat. In deze plaats komen de routes van de Camino Primitivo en de Camino Frances bij elkaar. Vanaf daar is het veel drukker. Voortdurend kom je groepjes en groepen wandelaars tegen. De grote meerderheid van caminogangers loopt de Camino Frances - die in Saint-Jean-Pied-de-Port begint - of een deel daarvan. De meeste wandelaars halen we in. De sfeer is anders in deze massale optocht.

Ik ben intussen maar weer begonnen zwerfvuil te rapen. Ook pelgrims maken er wat dat betreft een potje van. Regelmatig vind ik mondkapjes, plastic drinkflesjes en koekverpakkingen.

Tegen vier uur komen we in ze onze albergue.
Een paar dagen terug had ik voor mij en Lopes een hotelletje geboekt, maar Werner en Burkhard kennen een (Duitse) albergue die net open is en nauwelijks bekend, dus heb ik mijn boeking kunnen annuleren en hebben de Duitsers voor ons vieren gereserveerd.
Zo heb ik overigens ook mijn boeking in Santiago geannuleerd. Ik had nog net voor € 25 per nacht een kamer voor drie nachten kunnen boeken, 1,5 kilometer buiten het centrum. Maar na een tip, heb ik nu een ‘eenpersoonspelgrimskamer’ kunnen regelen voor dezelfde prijs, maar dan in hartje Santiago.

En zoals gewoonlijk drinken en eten we samen, en maken kennis met de Groningse Christine en een oudere Ierse man. De laatste heeft wel erg stoere verhalen die langzaam overgaan is een vervelende borrelpraat. Ik zie de ergenis op ieders gezichten en uiteindelijk grijp ik in door te zeggen dat ik niet zo van zijn praatjes gediend ben. Dat helpt gelukkig.

Geschreven door Frans.de.kruif