Dag 10, van Vaux-Villaine naar Lalobbe
21 km, 27800 stappen
Cumulatief: 268 km, 359800 stappen

Mooi weer vandaag, eindelijk een afstand die in werkelijkheid klopt met de planning, verder gelijkend op gisteren: glooiend, bos, velden, akkers, verharde en overharde wegen, aanstarende koeien, stilte. Mijn gastvrouw loopt vanochtend nog even met me mee om me op weg te helpen, het eerste deel iets afwijkend, maar volgens haar mooier dan de officiële route.

Mijn knie gaat weer iets beter dan gisteren. Ik voel me energiek. Op het einde heb ik voor het eerst het gevoel dat ik wel verder had gekund. Zo moet het ook. De afgelopen week heb ik te vaak in de loop van de middag gedacht: ‘Was ik er maar…’. Dan was ik moe en voelde pijntjes in voeten en schouders.

Onderweg kom ik weinig mensen tegen, wel heb ik met ieder van hen contact. Vanochtend een oudere man, in vol sporttenue en met een navigatiesysteem op zijn mountainbike. Hij is de weg kwijt, letterlijk en figuurlijk, ratelt vloekend en tierend in het Frans hoe dat nou kan en hoe hij dan bij zijn bestemming moet komen. Gelukkig kan ik hem helpen met mijn navigatie-app, hij zit helemaal verkeerd. Hij is blij met mijn hulp maar rijdt nog altijd mopperend en in zichzelf gekeerd van me weg.
Later een grote Belgische familie, die langs wandelt terwijl ik aan het lunchen ben. Ze zijn op familiedag, willen van alles weten over mijn tocht en de kleine kinderen moeten voor mij applaudisseren, omdat ‘het zo knap is dat die meneer wel 2000 kilometer gaat wandelen’.
‘s Middags een stel wandelend met rugzak en een klein kind op de ezel, met wie ik even gelijk op loop. Het is hun laatste dag van een wandelvakantie in de omgeving..

In Lalobbe word ik zeer gastvrij ontvangen door Ton en Karin, een ouder Nederlands echtpaar afkomstig uit Haarlem dat hier al lang woont, eerst als tweede huis, maar nu zo goed als permanent, en als overnachtingsadres voor pelgrims fungeert. We borrelen en tafelen lang en ik word uitgebreid bijgepraat over de verhoudingen in het dorp, de omgang van en met de mensen hier, de piepkleine dorpjes die nog steeds als zelfstandige gemeenten fungeren (Lalobbe heeft nog geen 200 inwoners, met eigen burgemeester, etc.), het functioneren van de plaatselijke dorpspolitiek, het werkzame leven van mijn gastheer bij de marine, en ze geven me nuttige tips voor de tocht in de komende dagen. Lang genoeg gepraat om de tijd te vergeten.

Geschreven door Frans.de.kruif