Dag 40: Van Santillana del Mar naar San Vincente de la Barguera
36 km, cumulatief 1003 km (inclusief vorig jaar 2065 km)

Na een uitgebreid ontbijtbuffet neem ik afscheid van Claudia en vertrek ik even over achten voor een lange wandeling naar San Vincente, de eerste plaats waar een (goedkope) albergue open is.
Na weer een aantal dagen lopen met Claudia en anderen, voelt het goed om alleen te lopen.
Ik ben ook niet zo tevreden over mijn blogs van de afgelopen weken. Door het samen lopen met anderen heb ik minder tijd om goed om me heen te kijken, te observeren, te voelen hoe het gaat en te mijmeren over wat en hoe ik een en ander zal formuleren in mijn blog. En vervolgens gaan we na aankomst al snel iets drinken en eten samen, en neem ik onvoldoende tijd voor het schrijven en redigeren. Ik hoop dat dat de komende dagen anders kan zijn.

Na een paar kilometer loopt het al mis met mijn voornemen: ik haal Madeleine in, een net afgestudeerde Amerikaanse van 27 jaar (en fanatieke zeilster), die op z’n Amerikaans gemakkelijk contact maakt en het wel leuk vindt om samen met mij verder te lopen. Een uur of wat later sluit Andrew uit Ierland zich bij ons aan.
De zon schijnt, maar het is niet heel warm. Zo zal het de hele dag blijven.
De route is vele malen aangenamer dan gisteren. Wel veel asfalt, maar vooral over kleine weggetjes door akkers, dorpjes en langs de kust, soms omhoog, soms naar beneden.
We schieten lekker op. In de plaats waar ik oorspronkelijk van plan was heen te gaan - Comillas - eten we rond half twee een lunchmenu. Ik vraag om de specialiteiten, en krijg een vettige bonensoep met worst (‘typisch uit deze streek’) en een schotel van kabeljauw met patat. Achteraf had ik liever een salade en groenten gehad.

Het vervolg van de route gaat voornamelijk langs de kust en over het strand. Vlak voor San Vincente gaan we met z’n drieën zwemmen. Eindelijk! Ik laat de hoge golven en branding over me heen spoelen. Heerlijk! Als ik door het water terugloop naar het strand, ervaar ik het risico van dit soort zee: Ik voel de kracht van het muiende water op mijn onderbenen, die me terug in zee probeert te zuigen. Gelukkig ben ik niet te ver de zee in gegaan, dus ik kan die kracht overwinnen. Als ik me aankleed, is het onmogelijk om al het zand van mijn voeten te krijgen, dus met schurende voeten in mijn sokken en schoenen loop ik de laatste kilometers naar San Vincente, maar ik voel me nog steeds fit en relaxed.
Daar word ik ontvangen door de vrijwilligers van deze albergue (met het principe van ‘donativo’: je bepaalt zelf hoeveel je wilt en kunt betalen voor het verblijf). Hier is ook Maria, die mijn wandelwol nog heeft en zich daarover een beetje schuldig voelt. Na douchen, wassen en het begin maken van mijn blog van vandaag, zoek ik met haar een restaurant in deze bad- en surfplaats. We eten een heerlijke schotel van gamba’s, diverse schelpdieren en inktvissoorten.

We praten bij over onze camino-avonturen en beschouwen de ‘typen pelgrims’ die we ontmoeten, in hun sociaal gedrag: Je hebt de schakeringen tussen contactmijders en contactzoekers. Dat loopt niet altijd synchroon met de mate van sociale vaardigheid. Zelf vind ik mezelf een contactzoeker die geïnteresseerd is in anderen. Dat gaat me tot nu toe gemakkelijk af en ik ervaar daarin meestal geen weerstand bij anderen. En zo wel, of als ik duidelijk geen ‘klik’ krijg met iemand, dan ben ik - vind ik - empathisch en sociaal vaardig genoeg om afstand te nemen of houden. Maar ik heb ook ervaren hoe je in de loop van de dag bij iemand met weerstand, vertrouwen kan winnen, of hoe je een sterke band kan krijgen met iemand waarmee je in eerste instantie weinig op hebt. Dat heb ik vorig jaar met Soufiane ervaren. Het is net als in het gewone leven, maar dat vindt wel plaats in een context waarin je je met je medepelgrims onderdeel voelt van de ‘caminofamilie’. Dat schept een speciale band, maar net als in je eigen familie, vind je niet iedereen altijd even aardig.
Het gesprek heeft een open einde.

Geschreven door Frans.de.kruif