Dag 49: Van Salas naar Tineo
21 km, cumulatief 1244 km - Nog 252 km te gaan

We krijgen pannenkoekjes met fruit als ontbijt. Ik ken dat uit Indonesië. Heerlijk!
Ik deel nog wat van mijn wandelwol uit aan Lorena, die last heeft van blaren. Ik ben bijna door mijn voorraad heen. Zelf heb ik het tot nu toe nog niet hoeven gebruiken.
Lopes wil graag vroeg vertrekken. Als we om kwart voor acht de albergue verlaten, kunnen we het pad nog maar net ontwaren in het prille ochtendlicht.
Er is vanochtend regen voorspeld, maar het blijft droog, je voelt hoogstens wat neveldruppels. De bergen rondom liggen in de mist. Ik maak mijn borst nat want we moeten in een stuk 450 meter klimmen, maar het valt alleszins mee: het pad gaat heel langzaam omhoog door het bos, her en der ietsje steiler, maar als we er na 7 kilometer zijn, denk ik: ‘is dat alles?’
Het is koel boven. We zitten op zo’n 750 meter hoogte. Er waait een frisse wind. De hoorbaar suizende windmolens op de bergkammen (of zijn het heuvelkammen, ik weet het niet) hebben een productieve dag.
We drinken in een dorpje onderweg koffie met een bocadillo kaas-ham.
Daarna gaat het door bos en veld, voortdurend naar boven en naar beneden.
Lopes is een man van weinig woorden. Veel praten we niet, maar toch hebben we het goed samen. Gisteren heeft hij overigens verteld dat hij - als een gevolg van een immuumziekte, als ik het goed begrepen heb - maar één functionerende long heeft. Het is vrij ernstig. Hoewel hij niets van de kerk moet hebben, is hij wel gelovig en hij heeft aan Sint Jacobus de gelofte gedaan dat hij naar zijn graf in Santiago zal lopen. Hij hoopt dat dat bijdraagt aan zijn genezing. ‘Ik voel dat Jacobus mij voortduwt’, zegt hij op een bepaald moment. ‘Nou, volgens mij word ik door hem voortgetrokken’, grap ik terug. Van zijn beperkte longcapaciteit merk ik niets. Ik loop ietsje sneller, maar ik hoor hem niet extra hijgen of puffen tijdens onze klimpartijen. Hij moet een ijzersterke conditie hebben.

In Tineo zoeken we een - net geopende - albergue en nuttigen een pelgrimsmenu in een restaurant.
Later op de middag drinken we wat op een terras met drie Duitsers (Burkard, Werner en Rebecca), een Italiaan (Francesco) en een Ier (Rory), met wie we uiteindelijk ook dineren. Net als gisterenavond mag ik de spil zijn als vertaler tussen Engels, Duits en Frans.

Geschreven door Frans.de.kruif