Morgen begint mijn wandeltocht richting Santiago de Compostela. De komende twee maanden doe ik verslag van dit avontuur. Ik hoop eind oktober halverwege te zijn, ergens onder Bordeaux. Als het me bevalt, hoop ik volgend jaar verder te wandelen, tot aan Santiago.
 
‘Waarom ga je dit doen?’, is me al vaak gevraagd. Een duidelijk antwoord heb ik niet. Ik heb geen religieuze of spirituele motieven. Ik zie het als een uitdaging, een avontuur in mijn eentje, hoewel ik het ook heel leuk vind dat mijn dochter Hester, mijn zoon Thijs en vriend Stef ieder een paar dagen met me meelopen. Ik ben benieuwd naar de route, het wandelen dag-in-dag-uit, de mensen die ik tegenkom, hun verhalen, de plekken waar ik slaap, eet en rust, de natuur, de landschappen, het afzien, hitte, regen, lichamelijke ongemakken, moeite om een slaapplaats te vinden. Ik ga ontdekken wat het me brengt.
 
Drie jaar terug is het idee geboren, na het plotselinge overlijden van mijn oudste broer Peter. Hij was nog maar 68 jaar, en had slechts drie jaar van zijn pensioen mogen genieten. Ik moet tot mijn 67e of 68e werken. Dat is geen probleem, ik werk nog met plezier. Maar ik ben sinds mijn studie geen dag werkloos geweest, wel bewust langere tijd parttime gewerkt, in de tijd dat ik er voor mijn kinderen wilde zijn.
Ik wil nog zoveel andere dingen in het leven, waarop ik niet wil wachten tot mijn 68e, zonder te weten hoe gezond ik dan ben. Daarom wil ik in de komende 8 jaar meer tijd vrij maken voor andere dingen.
 
Het is jammer dat dat niet met Ilona kan. Die mist de conditie en heeft andere passies, meer gericht op cultuur. Ik ben benieuwd hoe het is zonder haar. Zal ik haar missen? Zal zij mij missen? Misschien is het onderdeel van mijn avontuur om 2 maanden op mezelf terug geworpen te zijn of mijn eigen gang te gaan, het is maar hoe je het bekijkt…
Ik hoop haar wel half september te zien als ik in de Bourgogne ben, en – als alles volgens plan verloopt – ik vlak langs de plek kom waar zij naartoe gaat voor een schildersweek.
 
Het liefst had ik gestart vanuit Breda, maar door de lockdown in de provincie Antwerpen, is dat lastig. Daarom ga ik met de trein naar Mechelen, op de grens van de lockdownregio. Vandaaruit loop ik via Leuven richting Namen, naar het zuiden door de Ardennen, door Dinant, Reims, Troyes naar Vezelay, een bekend knooppunt van pelgrimspaden. Vandaar loopt de route richting het zuidwesten, over Nevers, Limoges, Périgueux naar Les Landes. Rond 22 oktober wil ik de trein terugnemen naar huis.
Dagelijks verwacht ik 20 tot 25 km te lopen, soms meer of minder, afhankelijk van de beschikbare accomodaties onderweg.
Of het gaat zoals gepland, zullen we zien. Als de route me niet bevalt of deze wordt afgesneden als gevolg van coronamaatregelen, ga ik een andere kant op of zal ik moeten opgeven. Ik ben nergens aan gebonden.
 
Vanmiddag heb ik mijn rugzak ingepakt. Het is bijna 12 kg geworden, inclusief eten en drinken voor onderweg, eigenlijk iets meer dan mijn streven van maximaal 10 kg. Ik heb geen tent mee, dus ben ik afhankelijk van de beschikbare accommodaties op de route: pelgrimsadressen, mogelijk kloosters en zo nu en dan een hotelletje.

Regelmatig wil ik wat schrijven in deze blog. Verwacht geen lange, gedetailleerde reisverslagen. Ik wil het kort en bondig houden, en me focussen op het belangrijkste wat me die dag(en) gebracht heeft.

Morgen brengt Ilona me naar de trein. Vanaf Mechelen loop ik 26 km naar Leuven, waar Ilona het eerste hotelletje voor me geregeld heeft.

Geschreven door Frans.de.kruif