Dag 39, Van Le Châtelet-en-Berry naar La Châtre
34 km, cumulatief: 934 km

Uitgerust en opgeladen gaan we vanochtend even over achten op pad, dat zal voor mij de hele dag zo blijven, ik loop met het grootste gemak. Het was goed om gisteren mijn voeten eens goed te verzorgen. Voor het eerst gebruik ik het mesje dat ik van de pedicure in Troyes gekregen heb, om mijn ergste eelt weg te halen (nee Moniek, ik heb het niet uitgetest met een kaars, maar heel voorzichtig en in dunne laagjes gesneden; mijn tenen zitten er nog aan en er heeft geen bloed gevloeid). Vandaag voel ik geen enkel gevoelig plekje op mijn voeten. Mijn rechter knie is nog steeds een beetje kwetsbaar maar ook daar voel ik vandaag bijna niks van.

Er wordt de ochtend en middag weer regen voorspeld, we zien buiten de kringen van vallende druppels in het water, ik doe mijn poncho en gamaschen (hoezen die de kuiten en de bovenkant van mijn schoenen beschermen tegen water en modder) aan en doe een regenhoes over mijn rugzak (dat had ik nog niet eerder gedaan; gisteren ontdekte ik dat de inhoud van mijn rugzak vochtig was van de eerdere regenbuien). Soufiane maakt een hele constructie van vuilniszakken, touwtjes en elastiek om zijn benen tegen de regen te beschermen.
Als we eenmaal op pad gaan, valt het reuze mee. Het miezert alleen en dat zal het tot halverwege de middag blijven doen. Bij de eerste korte klim voelt het onder mijn poncho al natter dan daarbuiten dus die kan uit, mijn ultralichte windstopper voldoet. Het is wel grauw en koud, vooral op de - gelukkig weinige - stukken dat de route niet wordt beschut voor bomen of heggen en de wind vrij spel heeft. Mijn buff - eerder gebruikt als bescherming tegen de zon - gebruik ik nu als muts. Soufiane mag dan een krakkemikkige uitrusting hebben, ik ben bijna jaloers op zijn handschoenen.

De tocht gaat over kleine weggetjes en graspaden, nog steeds in een heggenlandschap van akkers en velden. Het is stil, buiten het ruizen van de wind in de bomen of langs mijn oren, een enkel gekras van kraaien, Soufiane begeleidt onze wandeling regelmatig met het zachtjes zingen van Franse chansons, hij heeft talent. De koeien, paarden en soms ezels (die hier erg nieuwsgierig zijn, meteen komen aanlopen als ze ons zien, heel anders dan ik gewend ben van de ezels van Ankie in Breda) staren ons nog steeds aan, de troepen mussen vliegen nog altijd voor ons uit en strijken telkens neer in de heggen langs de weg.

Halverwege komen we in een dorpje met, net als veel in deze streek, een oude romaanse kerk. Meestal zijn die dicht maar deze is open, en ik kan eindelijk de kennis die ik eerder verkreeg van de Frans sprekende Nederlander in Saint-Reverin gebruiken om de kerk te ’lezen’: de verschillen tussen de west-, oost-, noord- en zuid-zijde, de voorchristelijke keltische symbolen, de symboliek van hemel, hel, monsters, harmonie en disharmonie, de vermaningen, de verschillen tussen ingang en uitgang: ik vind diverse aspecten terug.
Soufiane wil er liever even bidden. Hij is moslim, niet heel gelovig (hij eet met genoegen een varkenslapje of rauwe ham op brood), maar net zoals hij zelf moet lachen dat hij een christelijk pelgrimspad loopt, vindt hij het ook geen punt om een christelijke kerk te gebruiken voor een islamitisch gebed.
Het is rond het middaguur en met dit weer zoek ik het liefst een restaurant, maar het is hier als in veel Franse dorpen: het ene restaurant staat te koop, het andere is gesloten op maandag. Ik heb intussen een hele lunchzak bij me van brood, boter, twee soorten kaas, rilette en ham. We zoeken buiten het dorp een lunchplek onder een overkapping bij een verlaten boerderij.
In de loop van de middag stopt de miezer, de nevel trekt op, het wolkendek wordt dunner, het landschap ziet er schoon en opgefrist uit. Ik kan zelfs alleen in een t-shirt lopen.

Tegen vijven komen we aan bij de parochieopvang voor pelgrims, Soufiane heeft last van zijn schouders, ik voel me nog steeds energiek. We doen boodschappen in de supermarkt en ik kook een maaltijd die ik thuis vaker maak: rijst, ui, knoflook, champignons, boursin, spinazie, kipfilet. Het is behelpen met het kleine keukenblok, maar we eten er goed van.
Ik ben tevreden.

Geschreven door Frans.de.kruif