Dag 43, Van La Chapelle Baloue naar La Souterraine
20 km, cumulatief: 1032 km

Om zeven uur sta ik op, het is nog donker, ik oriënteer me met mijn hoofdlamp en steek wat kaarsen aan. Ik heb besloten om vandaag weer alleen te lopen. Daar heb ik zin in, maar belangrijker: Soufiane komt ‘s ochtends langzaam op gang. Ik heb er een hekel aan pas laat in de middag op mijn bestemming aan te komen. Ik wil rustig de tijd hebben om te douchen, te wassen, te rusten en te schrijven voordat ik weer aan het avondeten moet denken.
Gastheer Valentin regelt het ontbijt. Hij spreekt nog het best Engels en ik heb nog een lang gesprek met hem over milieukwesties die ons allebei interesseren. Ik betaal donativo. (Nog niet uitgelegd geloof ik, maar diverse accomodaties vragen een vrijwillige bijdrage in plaats van een vast overnachtingstarief. Ik heb intussen geleerd mijn donativo te baseren op wat ik gemiddeld aan vast tarief betaal, en houd rekening met de kwaliteit van de accommodatie en het eten, de ervaren gastvrijheid, en vul dat aan met een ‘toeslag’ omdat ik - al dan niet terecht - veronderstel dat ik financieel gezien een ‘bovenmodale pelgrim’ ben, en daarmee compensatie biedt aan degenen die zich geen of een beperkte bijdrage kunnen veroorloven. Donativo is sympathiek maar wellicht ook een goed verdienmodel. Ik weet het niet.)

Rond negenen vertrek ik. Het regent, met kleine pauzes zal het dat de hele dag blijven doen, soms plenst het, soms miezert het, soms is het droog. Mijn poncho kan aanblijven, het is fris genoeg dat het eronder niet klam wordt. Wel voel ik het water vanuit mijn broek op kniehoogte onder mijn gamaschen kruipen, maar mijn schoenen en sokken blijven redelijk droog.
Tijdens een van de plensmomenten, schuil ik onder een carport bij een huis waar niemand thuis is. Na vijf minuten draait er auto met een oud echtpaar de oprit op. We maken een praatje, ik mag in de garage, ze bieden me een stoel aan, helaas geen koffie, ik begrijp dat ze terughoudend zijn in deze coronatijden. Het regent intussen minder dus ik ga weer verder.
In de ochtend gaat de tocht vooral over kleine asfaltweggetjes, in het licht glooiende landschap vormen zich stroompjes langs de weg, die het regenwater afvoeren.
Ik loop op een plateau, het landschap is weer als eerder: velden, soms akkers, heggen, bosschages. In de middag gaat het vooral over graspaden. Het is intussen goed zichtbaar dat het gras van velden en paden hun kleur hebben teruggekregen na de langdurige droogte.
Rond lunchtijd kan ik net voor sluitingstijd nog een half brood kopen bij de bakker in een klein dorpje. Even verderop kom ik langs een ‘schuilabri’ voor pelgrims, die ik kies als lunchplek, al is het droog op dat moment. Het is een goede keuze, want ik heb me nog niet geïnstalleerd, of het begint weer te plenzen.

Ook het fruitseizoen is begonnen. Ik trakteer mezelf zo nu en dan op een gevallen appel of peer, goed opletten dat er geen beestjes ingekropen zijn en eerst proeven of die wel lekker is. Zo ook ligt de grond bezaaid met walnoten, tamme kastanjes en eikels. Ze vallen soms vlak rakelings langs me, ik ben nog niet geraakt.

Rond 14 uur ben ik in La Souterraine, ik bekijk het stadje en (natuurlijk) de 12e eeuwse romaanse kerk. Op mijn bestemming word ik ontvangen door gastvrouw Claudine, de open haard brandt, ik ben blij met een conventionele warme douche. Soufiane komt twee uur later binnenlopen. We kunnen een wasmachine laten draaien en ik krijg een heerlijke viergangendiner voorgeschoteld.

Ik besluit hier morgen te blijven. Ik kan pas maandag met de trein en heb nog één etappe te gaan. Ik kan het overnachtingsadres van de volgende etappeplaats niet bereiken, het is hier comfortabel. Claudine gaat een weekend op stap met vriendinnen, maar vertrouwt me en geeft me instructies zodat ik morgen een Franse pelgrim kan ontvangen die hier een nacht komt slapen. Ze geeft me tips over het dorp en de omgeving zodat ik me morgen niet hoef te vervelen.

Geschreven door Frans.de.kruif