Dag 42, Van Pendueles naar Nueva
36 km, cumulatief 1069 km

Na een karig Spaans ontbijt (toast, boter, jam en koffie) ga ik om acht uur op pad. Het begint net licht te worden. Het is bewolkt. Ik loop alleen vandaag, en dat bevalt me prima. Maria is al vertrokken.

De route is prachtig. Al na een paar kilometer aanschouw voor het eerst de ‘bufones’, het verschijnsel dat ik gisteren alleen nog kon beschrijven van horen zeggen: grote gaten in de rotsen, die ondergronds verbinding maken met de zee, soms wel 100 meter het land in, waaruit in het ritme van de branding, onder een zwaar en diep gebulder een geiser van verneveld zeewater de lucht in spuit. Zo indrukwekkend, maar helaas moeilijk op foto vast te leggen. Pas later bedenk ik tot mijn spijt dat ik beter een filmpje had kunnen maken.
Ook de ochtendroute volgt het ritme van de zee en golft door het landschap: omhoog naar en door bossen met beekjes en velden, waar het gebel van koeien regelmatig te horen is, dan weer naar beneden, uit het bos naar de rotsen en baaien langs de kust, dan weer omhoog, etcetera.
Op het moment dat ik het karige ontbijt ga voelen aan mijn lege maag, loop ik een dorpje binnen waar ik op een terras een heerlijke verse bocadillo (broodje) met ham en kaas voor me wordt klaargemaakt. Het valt me overigens op dat dit soort dorpjes altijd veel levendiger is dan vergelijkbare Franse dorpjes, waar ik vaak geen mens zag of hoorde.
Dan volgt een lang pad 150 meter omhoog, met een weids uitzicht over de zee en het stadje Llanes. Als ik daar naartoe ben afgedaald heb ik weer trek, het is half een, maar ik krijg bij restaurants te horen dat de lunch pas vanaf een uur wordt geserveerd. Ik heb geen zin om te wachten en daarom eet ik maar weer een lekkere bocadillo in een bar.

Ik kom Madeleine (VS) en Andrew (Ierland) tegen. Eergisteren liepen deze twee twintigers nog beduidend sneller dan ik, nu haal ik ze in, omdat beiden last hebben van blaren. Madeleine wil perse dat ik haar dagboek lees om te checken of de feiten over mij als ‘Dutch guy’ wel kloppen. Ze heeft wat over mijn werk en mijn camino geschreven. Ik moet er wel om lachen wat vooral indruk heeft gemaakt: dat als ik in mijn werk bij een klant een deur zie en en ik wil weten wat daarachter zit, de klant verplicht is die open te doen. ‘Wow, he has power!’

Daarna een lang pad door de natuur, met wederom de mooiste uitzichten op rotsen, baaien en stranden, gevolgd door een weg met lintbebouwing van voornamelijk vakantiewoningen. Daar is nauwelijks iemand te bekennen. Het seizoen lijkt ten einde.

Ik kies voor een extra ommetje, van de weg, door de natuur, maar dat betekent weer klimmen naar de kust, schitterende uitzichten en weer helemaal afdalen. Achteraf heb ik toch een beetje spijt: het is veel inspanning en hoewel ik niet genoeg kan krijgen van deze kust, begin ik voor vandaag ook verzadigd te raken. Er waait intussen een behoorlijke wind van zee en de lucht is dreigend. Het gaat even miezeren, al is het te weinig en te kort om er maatregelen op te nemen.
Tenslotte volgt nog een lange, rechte, vlakke route over een idyllisch weggetje langs mooie huizen, tuinen, velden en bos. Ik voel me nog steeds energiek. Met mijn oortjes in bel ik met de vice-voorzitter van de OR van Lloyd’s Register. Ik word gerustgesteld dat de zaken goed lopen, dus kan de komende weken alles loslaten en erop vertrouwen dat ze zich prima kunnen redden zonder mij.

In Nueva heb ik een tweepersoonskamer geboekt in een hotelletje. Ik heb al tegen diverse mensen gezegd dat ze het moeten laten weten als ze omhoog zitten. In het hotel blijkt mijn kamer zelfs een tweepersoonsbed en twee eenpersoonsbedden te bevatten. Net als ik aangekomen ben, laat Maria van zich horen: haar hotelletje is twee keer zo duur als verwacht en of ze bij mij mag aanschuiven. Geen punt, een bed staat zelfs in een soort apart bijkamertje, en mijn kosten voor vannacht zijn gehalveerd.

Geschreven door Frans.de.kruif