Dag 20, van Troyes naar Ervy-le-Chatel
39 km, cumulatief: 529 km

Het was een lange dag. Ik had weinig andere keuze, omdat ik geen andere accommodatie kon vinden eerder op de route. Die zijn hier al niet dik gezaaid en veel is dicht vanwege covid. Als ik een slaapmatje bij me zou hebben, had ik kunnen slapen in een simpel en gratis pelgrimsonderkomen zonder matrassen, ergens halverwege. Om in het vervolg meer flexibel te zijn in het vinden van slaapplaatsen, neemt Ilona daarom volgende week een matje voor me mee.
De komende dagen heb ik wel slaapplekken kunnen regelen en hoef ik niet meer dan 20 kilometer per dag te lopen.

Vanochtend vroeg uit de veren, deels ontbijt ik op mijn kamer met wat ik gisteren in de supermarkt heb gekocht, voor zevenen loop ik door het ochtendschemer van Troyes, nog even een vervolgontbijt met koffie en een broodje, op weg naar de bus die me naar de buitenwijk moet brengen, om in ieder geval niet nog 10 kilometer extra te hoeven lopen. Een kwartier gewacht bij de bushalte, tot ik erachter kom dat ik bij de verkeerde zit, lopen naar de goede halte, waar de bus prompt komt aanrijden. Half negen ben ik aan de wandel.
Hoewel er zonnig en heet weer is voorspeld, hangt er vanochtend een dun wolkendek, waar de zon af en toe zuinigjes doorheen schijnt en een dunne schaduw geeft, dat valt mee. Ik ben de Champagnestreek uit, geen champagne gedronken (ik weet het: een kans laten liggen), wel kreeg ik een aantal keer voor het avondeten ratafia geserveerd, een aperitief geserveerd op basis van druivensap van de champagne, aangevuld met alcohol. Het landschap verandert, in de dorpen zie je veel van de vakwerkhuizen zoals in Troyes, op diverse plekken velden zonnebloemen, uitgebloeid, deels al geoogst, voor het eerst valt me op dat de herfsttinten in de bomen verschijnen. In dorpen word ik hier en daar aangesproken en aangemoedigd. ‘Vous êtes courageux!’, is een van de complimenten die ik krijg van een oude baas, nadat hij eerst naar mijn leeftijd heeft gevraagd.
Het wordt heuvelachtiger, voortdurend gaat het op en neer, dan weer licht of zwaar hijgend omhoog, dan weer omlaag, soms rustig, profiterend van de zwaartekracht, soms steiler, voorzichtig naar beneden, afremmen en de knieën ontzien.
In de loop van de middag gaat de zon weer fel schijnen, en prompt loop ik door velden, zonder enige schaduw. Zo wegen de laatste loodjes een stuk zwaarder. Ik doe mijn buff maar op mijn hoofd, ter bescherming. Tijdens de laatste pauze zit ik aan de kant van de weg, een auto rijdt voorbij, stopt, rijdt achteruit, raampje open. ‘Kan ik u ergens mee helpen?’ vraagt een mevrouw. Ik bedank haar hartelijk. Achteraf had ik natuurlijk om een lift kunnen vragen voor het laatste stuk, maar dat bedenk ik te laat.
Toch valt het uiteindelijk mee: ik wist dat het ver zou zijn (maar het was toch weer verder dan ik dacht), had me erop ingesteld, heb in drie weken tijd de nodige conditie en wandelspieren opgebouwd, het allerlaatste stuk krijg ik zelfs weer wat energie.
Onderweg heb ik whatsapp-contact met Tine, die wel een matje bij zich heeft en dus maar de halve afstand heeft hoeven lopen vandaag. ‘Amai, da’s veel’, is haar eerste reactie op mijn afstand. Wat kent het Vlaams toch prachtige uitdrukkingen!

Ik arriveer even over zessen bij een mooi en luxe chambre d’hotes. Helaas geen maaltijd vanavond, ik word verwezen naar de plaatselijke pizzeria. Weer pizza, net als gisterenavond, maar in dit dorp is dat de enige keuze. Er zitten maar een paar mensen in het restaurant, waaronder…. de dame die onderweg voor me stopte. Da’s toevallig.
Morgen slaap ik uit.

Geschreven door Frans.de.kruif