Dag 23, Van Ostabat naar Saint-Jean-Pied-de-Port (Donibane Garazi)
22 km, cumulatief 592 km

Het is de zesde en laatste wandeldag met René. Morgen vertrekt hij per trein terug naar Mont-de-Marsan, haalt daar zijn fiets op, rijdt een stuk naar het noorden, ontmoet daar zijn vrouw An, die met de auto uit Nederland komt. Daarna gaan ze nog samen rondreizen met de auto, waarschijnlijk ook langs de Noord-Spaanse kust. Mogelijk zien we elkaar nog als Ilona en ik samen in Bilbao zijn.

Vandaag ontbijten we om zeven uur en vertrekken om half acht. De zon is nog maar net op, het is bewolkt, niet koud, heerlijk wandelweer. Later op de ochtend gaat de zon schijnen, maar het is voelbaar minder warm dan de afgelopen dagen. Binnen een uur zijn we al zeker tien andere pelgrims tegengekomen, waaronder een aantal groepjes met dagrugzakjes. Een camino met bagagevervoer is ook een optie.
Halverwege komen we de Nederlander Jaap tegen, die met zijn vriendin gelopen heeft vanaf Puy-en-Velay en vandaag zijn laatste wandeldag heeft, zoals velen, maar zijn vriendin heeft gisteren knieklachten gekregen en heeft helaas de bus moeten nemen. We trekken de rest van de wandeldag samen met elkaar op.
We lopen door een lieflijk berglandschap, inclusief de bellen die we horen van koeien en schapen. Heel veel klimmeters maken we echter niet, want de route volgt de contouren van het dal, dan weer iets hoger, dan weer iets lager. Het is een relaxte dag.

We arriveren al om half twee in het toeristische Saint-Jean-Pied-de-Port (in het Baskisch: Donibane Garazi). Hier komen alle routes in Frankrijk bij elkaar. Net als Jaap stoppen hier veel pelgrims, vaak met de bedoeling om later door te gaan. Nog meer wandelaars beginnen hier hun route naar Santiago, de grote meerderheid daarvan volgt de zogenaamde ‘Camino Frances’ door het binnenland, via Pamplona, Burgos en Leon. Een minderheid - waaronder ik - volgt de ‘Camino del Norte’, via de Noord-Spaanse kust. Daarom ga ik vanaf morgen een driedaagse oversteek maken van Saint-Jean-Pied-de-Port naar de Spaanse kustplaats Irun.
Maar Saint-Jean-Pied-de-Port is ook een bekend, oud en mooi dorpje. Dus we zien er een bonte mengeling van arriverende en doortrekkende pelgrims (bezweet, gebruind, gebruikssporen van hun materiaal), pelgrims die hier starten (al hun spullen nog ‘spic en span‘, haren keurig geknipt, een beetje bleekjes), toeristen die ‘pelgrimmetje komen kijken’ en toeristen die zich vergapen aan het mooie stadje en de vele toeristenwinkeltjes.
In de middag is onweer voorspeld. We horen wel het gerommel in de verte, het gaat kort en hard regenen, maar daar blijft het bij.

Al lopend evalueren René en ik de afgelopen week. Het was prima samen, het ging soepel, we hadden een vergelijkbaar tempo en een zelfde behoefte aan pauzes. René heeft net als ik de charme ontdekt van het wandelen, waarin je dagelijks eenzelfde, eenvoudig ritme volgt van opstaan, ontbijten, inpakken, lopen, klimmen, dalen, genieten van het landschap, na een uur of twee de eerste pauze, de lunch, water bijvullen, de laatste loodjes, het arriveren op bestemming, even bijkomen, je installeren, douchen, kleding wassen, wat rusten, lezen of je bestemmingsdorp bekijken, aperitief, diner, lezen, contact met het thuisfront, slapen. Hij heeft ervaren dat het lopen steeds gemakkelijker gaat in de loop van de dagen, en je in een soort dagelijkse, bijna verslavende cadans komt. En hij beseft met hoe weinig spullen je eigenlijk voort kunt, die je met je meedraagt in een rugzak.

We verblijven in een mooie gite, midden in het oude centrumvan Saint-Jean-Pied-de-Port, met 14 plaatsen en een mengeling van Fransen, een Amerikaans stel en een Braziliaanse. Om half acht gaan we dineren, onder het motto dat we samen ‘een familie voor een avond’ zijn, doen we een aantal kennismakingsspelletjes en moeten we allemaal onze camino kort samenvatten. Daarna eten we een heerlijk, vegetarisch viergangendiner en hebben vooral uitgebreid contact met het oudere Amerikaanse stel uit Texas (‘we zijn de enigen in onze woonbuurt die democratisch stemmen’).

Het is dus een dag van afscheid, van René (die morgen om zes uur al vertrekt) en van de Vezelay-route die ik de afgelopen tijd gelopen heb. Maar ook een dag van veel mooie ontmoetingen.

Geschreven door Frans.de.kruif