Dag 41, Van La Châtre naar Gargillesse-Dampierre
28 km, cumulatief: 985 km

Na een stevig ontbijt met gebakken ei en roquefort, vertrekken we rond negen uur. Het is half bewolkt, tegen de 20 graden, wat meer asfaltweggetjes vandaag, het landschap verandert langzaam. De afgelopen dagen was het vrij vlak, voornamelijk landbouwgebied met akkers en velden. Het wordt heuvelachtiger, meer bos, met velden, bomen, beekjes en rivieren. Dat bevalt me wel. Deels lopen Soufiane en ik samen, deels lopen we apart, ik loop meer in een gelijkmatig tempo, Soufiane is onrustig, stopt vaak of heeft onderweg lange telefoongesprekken met vrienden, prima als hij dan een paar honderd meter achter me loopt, maar hij kan ook makkelijk versnellen en haalt me dan weer in.
Vlak nadat we zijn vertrokken, roept een vrouw vanuit een raam meer dan 100 meter verderop ons vol enthousiasme goede moed toe.
Na 10 kilometer, net voor twaalven, komen we in het dorpje Cluis. Omdat ons verteld is dat er op onze eindbestemming geen winkels en restaurants zijn, moeten we hier boodschappen doen. In een kleine supermarkt slaan we ingrediënten in voor het avondeten en het ontbijt van morgenochtend. Het echtpaar dat de winkel runt, nodigt ons uit voor een kopje koffie, achter de kassa staat een tafeltje met stoelen, we raken aan de praat, Soufiane kan op zo’n moment op een goede manier de clown uithangen en iedereen aan het lachen te brengen. Iedere volgende klant krijgt de uitnodiging om aan te schuiven. Een stukje uit de conversatie met mij: ‘Ik ken een vrouw in Nederland, ze heet zo-en-zo, ik weet niet waar ze woont, maar ken je haar toevallig’. ‘Nee, die ken ik niet, mevrouw, maar er wonen 17 miljoen mensen in Nederland, dus die kans is klein’. ‘Ja, maar Nederland is toch maar een heel klein landje?’
Er ligt zelfs een gastenboek waarin we wat kunnen schrijven.
We worden uitgezwaaid en lopen door het dorpje verder. Waarachtig, voor het eerst sinds dagen is er een restaurant open! Dus ik kan me niet inhouden om daar te gaan lunchen. Voor € 13,50 krijgen we een enorm viergangenmenu voorgeschoteld, we zitten bijna te vol om nog verder te wandelen. Er zijn maar negen gasten, na afloop praten we nog even na met de kok, voor al dit soort restaurants is het leven zwaar, door de coronacrisis is de klandizie enorm teruggevallen.
Uiteindelijk wandelen we pas na twee uur verder en hebben nog 16 kilometer voor de boeg. Met moeite heeft Soufiane een overnachtingsadres kunnen regelen in een chaletje op een camping aan de rivier La Creuse, twee kilometer buiten het pittoreske kunstenaarsdorpje Gargilesse (waar we nota bene diverse open restaurants zien), dus we moeten nog iets verder dan gedacht, gelukkig wel in de richting waar de morgen verder moeten.

Al sinds gisteren proberen we overnachting te vinden voor morgen. Ik laat Soufiane het werk doen, wel zo gemakkelijk in het Frans, maar de opties die we hebben zijn ofwel gesloten, ofwel niemand neemt op en voicemails worden niet beantwoord. Ik probeer nog een hotel in Crozant maar dat blijkt al vol. Uiteindelijk vinden we een adresje waar we terecht kunnen, maar ze zijn aan het verbouwen, er is geen douche en geen elektriciteit. Morgenochtend proberen we nog eenmaal de accomodaties waar we geen gehoor kregen, anders doen we het ermee, en we gaan dan ook bellen om voor de nachten daarna een slaapplek te vinden.

Het covid-probleem knaagt intussen aan me. Tijdens een slapenloos uurtje vannacht en tijdens het lopen vanochtend bedenk ik een nieuw plan. Ik zie het toch niet zitten om een week lang mijn eigen route te zoeken en rond het ‘oranje’ departement Haut-Vienne heen te lopen. Ik heb een aantal slechte ervaringen met het vinden van mijn eigen route, en de consequentie is dat ik zes nachten in een hotel moet slapen, wat per definitie erg alleen is.
Mijn nieuwe plan is, dat ik in één dag het oranje gebied doorsteek met het openbaar vervoer, van daaruit de Dordogne inloop, vanaf 10 oktober een paar dagen met René wandel en dan met hem mee terug rijdt naar Nederland. Als ik later alleen terug moet, zal ik met het openbaar vervoer de in Frankrijk met ‘rood’ aangeduide gebieden van Bordeaux en Parijs doorkruizen. Dit lijkt me vele malen veiliger. Vanavond heb ik het uitgezocht en het is een kwestie van een trein naar Limoges en een trein vanuit Limoges, dat kost me niet meer dan drie uur. Ik ben dan een week eerder thuis dan gepland, naar die kan ik dan goed gebruiken om te acclimatiseren, van alles thuis te doen na bijna twee maanden afwezigheid, Thijs te helpen met de verhuizing naar zijn nieuwe woning in Amsterdam, en Ilona vindt het fijn als ik er weer ben.

Morgen zal ik de 1000-kilometergrens van mijn wandeltocht passeren!

Geschreven door Frans.de.kruif