Dag 37, van Saint Amand-Montrond naar Le Châtelet
30 km, cumulatief: 900 km

Om kwart voor negen breng ik Thijs naar de trein en zwaai hem uit. Jammer dat hij weer moet vertrekken.
Intussen is ook Soufiane bij het station aangekomen. Hij kon gisterenavond geen slaapgelegenheid vinden en was gedwongen ijskoud in zijn tentje te bivakkeren, hij heeft nauwelijks geslapen, begint te ruiken als een clochard en is niet bepaald in een goede stemming, wat ik wel kan begrijpen.

Toen ikzelf vannacht even niet kon slapen, heb ik mijn route heroverwogen. Ik vind de huidige camino-route nog steeds teveel over asfalt gaan. Daarom zou ik liever de GR 654 volgen die bij Saint Amand-Montrond weer op de camino aansluit en vervolgens daaromheen meandert, op zoek naar mooie paadjes. Ik heb geen haast dus volg liever de GR. Daar staat tegenover: ik heb de komende dagen al gereserveerd, dus moet ik gaan herplannen, de omwegen van de GR zorgen voor meer kilometers, ik kan nergens op internet de afstanden van plaats naar plaats via de GR-route vinden (als iemand van de lezers die wel kan vinden, houd ik me aanbevolen), ik kan ze gokken, maar het vinden van voldoende accommodatie in relatie tot niet te korte of lange afstanden blijft een hele puzzel. En tenslotte ben ik een klein beetje uitgekeken op het vrij vlakke boerenlandschap hier en wil zo snel mogelijk richting het mooie landschap, zoals dat van de Dordogne. Ik besluit het er maar even bij te laten en er de komende dagen eens goed voor te gaan zitten.

De camino-route vandaag is echter verrassend veel mooier dan de afgelopen twee dagen (sorry Thijs): meer kleine, onverharde paden, riviertjes en beekjes, het landschap begint weer heuvelachtiger te worden.
Het is vandaag nog steeds fris, er staat een stevige bries, maar het blijft grotendeels droog, goed wandelweer eigenlijk, alleen tijdens de laatste twee uur krijgen we een paar kleine buitjes over ons heen.

Met Soufiane is het aardig, hij is sociaal en vriendelijk, maar vandaag niet altijd gemakkelijk. Hij torst letterlijk en figuurlijk een zware rugzak met zich mee.
Ik vraag hem vanochtend of hij al iets heeft gereserveerd voor vanavond. Niet dus. Ik stel voor dat hij naar mijn overnachtingsadres belt, maar dat houdt hij af. Vanmiddag laat hij weten graag met mij mee te willen. Mij best maar ik word er wel een beetje korzelig van en laat dat blijken. ‘Sorry, sorry, maar ik voelde zich zo klote vanochtend’, is zijn verweer. Als we op bestemming aankomen, blijkt het gelukkig geen probleem dat hij hier ook verblijft.
Ook vertelt hij vanochtend dat gisteren zijn bankpas is gebroken, dat hij nog € 200 heeft, waarmee hij het moet doen tot eind volgende week, wanneer hij hoopt een nieuwe bankpas toegestuurd te hebben gekregen. Hij belt erover met zijn zus in België. Hij vraagt er niet om, maar ik bied hem aan dat hij geld van mij kan krijgen, maar stel daar wel de eis aan dat hij dat pas krijgt als hij zorgt dat het op mijn rekening staat. Ik heb in mijn leven te veel slechte ervaringen met het uitlenen van geld. Hij begrijpt het, is het met mij eens (‘it is my problem, not your problem’) maar het duurt tot vanavond tot hij wat met zijn zus regelt. Aan het begin van de middag loopt hij de hinken, hij heeft een zere plek onder zijn voet. Ik moet hem bijna dwingen zijn schoen en sok uit te doen om vast te stellen dat er een blaar aan het ontstaan is, en kan hem helpen met de geweldige wandelwol van Carin. Hij is er uiteindelijk maar wat blij mee.
En tenslotte moet ik hem manen om vanmiddag zijn kleren te wassen, hij heeft zelf niet door dat hij stinkt. Gelukkig is er op ons adres een wasmachine. Het duurt nog twee uur voordat hij de wasmachine aanzet. Ik ben benieuwd of het lukt om dat voor morgenochtend droog te krijgen.
Met het eten en daarna is hij eindelijk tot rust gekomen. We kunnen er een goed gesprek over hebben, maar ook over racisme, cultuurverschillen en andere grote wereldproblemen. Hij zegt enorm blij te zijn met mijn steun en gezelschap. Morgen gaan we weer samen verder, in een goede verstandhouding, met beter begrip voor elkaar, en uitgeslapen.

We zitten in een huisje dat als gite dient, naast de eigenaars en beheerders, ieder onze eigen slaapkamer. Ons vers bereide driegangendiner inclusief wijn staat in de koelkast. We hoeven de pastaschotel als hoofdgerecht alleen maar op te warmen in de magnetron. Alle spullen voor het ontbijt van morgen staan al klaar.

Geschreven door Frans.de.kruif