Dag 46: Van La Pola Siero naar Oviedo
18 km, cumulatief 1170 km

Zoals gewoonlijk sta in om zeven uur op. Tom en Rado zijn al vertrokken. Ik heb ze gisterenavond ook niet meer gesproken. Armando staat net op als ik gereed ben voor vertrek. Dus ga ik alleen. Ik scoor een ontbijtje met een bocadillo en ga kwart over acht lopen, als het net licht wordt.
Het is bewolkt en gaat even later licht regenen. Telkens wordt het weer droog en begint het weer te regenen. Dus het is poncho aan, poncho uit, aan, uit. Ik kom onderweg geen enkele andere pelgrim tegen.
De route is niet zo interessant. Ik loop door bewoond platteland, in de buurt van een snelweg, de huizendichtheid neemt toe naarmate Oviedo nadert, de weg is vrij vlak. Eenmaal in Oviedo, is het nog vijf kilometer lopen over bedrijventerrein en door de voorstad, met veel flats, voordat ik het oude centrum bereik.
Rond een uur ben ik daar al. Ik heb een albergue uitgezocht die pas om vier uur open is, dus breng ik eerst een bezoek aan de kathedraal, neem een lunchmenu en observeer de mensen en gezinnen die zich vermaken in een parkje waar ik ga zitten wachten.
Tegen vieren ga ik naar de albergue. Daar staan ook een aantal Spanjaarden te wachten. De communicatie gaat wat moeizaam. Uiteindelijk komt er pas om half vijf iemand aan, om de albergue te openen. Ik krijg een eigen kamer, en dat voor maar acht euro. Nadeel is wel dat ik daardoor weinig contact heb met andere pelgrims die hier verblijven.

Na mijn plichtplegingen, ga ik stad weer in. Oviedo is mooi. Er zijn veel toeristen. Hier en daar spelen Asturiaanse doedelzakspelers en dansgroepen in klederdracht. Te doen gebruikelijk aan het einde van de middag zitten de terrassen vol en flaneert Spanje over straat. Ik kom Armando tegen en we drinken samen een biertje.
De albergue sluit om negen uur, dus ik moet op tijd eten. Dat is niet gemakkelijk in een land waar de restaurants voor het diner meestal pas om acht of negen uur open gaan. Dus eet ik maar een grote en lekkere salade in een fastfoodrestaurant.
Terug in de albergue schrijf ik deze blog in de gemeenschappelijke ruimte, maar daar is weinig aanloop en wie wel binnenkomt is zwijgzaam, totdat twee Duitse heren zich melden: Werner en Buckhard, met wie ik bijpraat tot het bedtijd wordt.

Geschreven door Frans.de.kruif