Dag 11: Van Mussidan naar Port-Sainte-Foy-et-Ponchapt
34 km, cumulatief 285 km (1347 km inclusief vorig jaar)

Om 7 uur sta ik bij de bakker om vers brood te halen. Een uur later vertrek ik en lever de sleutel van de refuge municipal in bij het gemeentehuis.
Het is net als gisteren eerst koel, daarna warm, maar minder dan gisteren. Er staat een verfrissend windje. De wandeling gaat eerst door open en dicht bos, daarna alleen over asfalt, maar er rijdt geen verkeer van betekenis. Er bloeit her en der hei langs het pad, soms een mooie combinatie met gele brem. Ik loop langs veel wijngaarden. Bergerac is hier niet ver vandaan.
Er zijn zo nu en dan wel vliegjes maar minder dan gisteren. Zou het schelen dat ik gisteren heb gewassen?
Ik lunch aan een picknicktafel in het dorpje Saint-Géry.
Verder eigenlijk weinig bijzonders. Het was vooral een lange tocht. Het was te doen, maar de laatste kilometers verlang ik echt naar het einde en loop ik niet meer met plezier. Daarom heb ik mijn planning iets gewijzigd voor de komende dagen en een aantal dagtochten van boven de 30 km teruggeschroefd naar 20 tot 25 kilometers, tenzij het echt niet anders kan.

De eerste die ik vandaag spreek is de dame van de refuge paroissail, de kerkelijke opvang, op mijn eindbestemming, aan de rivier de Dordogne, die hier breed maar ook zichtbaar krachtig stroomt. Ik ben weer de enige gast (‘gisteren waren er nog drie’). Mijn gastvrouw vertrekt na alle uitleg en ik heb weer het ‘rijk alleen’. Ik kook dit keer zelf, althans: ik haal wat kant-en-klaar-producten bij de supermarché hier vlakbij. De gasten van gisteren hebben nog een halve fles Bergerac laten staan, waar ik wat van drink.
Om half negen wordt er gebeld en staat er onverwachts zo waar een nieuwe gast op de stoep: Joël, een Frans sprekende Zwitser. Hij is op de terugweg vanuit Santiago de Compostela en loopt dus precies de andere kant op als ik. De communicatie gaat wat moeizaam. Hij doet weinig moeite om me op mijn niveau verstaanbaar te maken en spreekt met een zwaar accent. Maar ik ben in ieder geval sinds enige dagen een keer niet alleen.

Morgen steek ik de Dordogne over. Daar ligt een andere gemeente (Sainte-Foy-la-Grande) en dat is ook meteen een ander departement: Gironde. Het landschap van de afgelopen dagen week af van wat ik ken van vroegere vakanties in de Dordogne, totdat ik het nakijk, en vaststel dat de toeristische Dordogne veel oostelijker ligt. Sarlat is 100 km hier vandaan. Het is hier stukken lieflijker en minder ruig.

Geschreven door Frans.de.kruif