Dag 54, Van Piñeiral naar O Cádavo Baleira
22 km, cumulatief 1366 km, nog 129 km te gaan

Met een uitgebreid ontbijtbuffet leggen Lopes, Rado en ik een stevige bodem voor een nieuwe wandeldag.
Rond acht uur vertrekken Lopes en ik, de eerste lopers van het dorp A Fonsagrada, 4 kilometer terug, komen al voorbij. Het is koud. Met een trui over mijn T-shirt, is het net te doen, zolang ik in beweging blijf. Er is net licht genoeg om de oneffenheden op het bospad te zien. De taferelen van de gouden gloed van de zon en de wolkendekens in de dalen herhalen zich, als in de afgelopen dagen.
Als de zon klimt, geeft die een aangename warmte. In de schaduw blijft het fris vandaag.
Gestaag stijgen we door het bos naar de suizende windmolens op de bergkam, boven de 1000 meter. Vandaar een lange, rustige afdeling over een breed graspad het volgende dal in, tot zo’n 700 meter. Door het bos langs de flanken van de volgende bergkam golft het naar boven en naar beneden, totdat we in één stuk 150 meter omhoog moeten. Daar is eindelijk een bar om wat te eten en te drinken. En een stempel te halen.

Als pelgrim naar Santiago heb ik een ‘credential’ (persoonlijke stempelkaart) bij me. Overal waar je komt, en zeker in de Franse en Spaanse pelgrimsherbergen moet je die laten zien en krijg je een stempel. En soms kun je een mooi exemplaar krijgen in een kathedraal of klooster. Om in Santiago een ‘compostela’ (= pelgrimscertificaat) te ontvangen, moet je tenminste over de laatste 100 kilometers twee stempels per dag laten zien. Sinds Oviedo zie ik met name de Spanjaarden fanatiek overal stempels ‘ophalen’: in barretjes, winkels en bij kerken. Intussen doe ik de afgelopen dagen mee, in de zin dat ik bij een bar waar ik onderweg wat bestel, meteen mijn credential meeneem voor een stempel.

Na de vroege lunchpauze, waar we ook Tom uit Engeland weer tegenkomen, voor het eerst sinds dagen, en een aantal andere bekenden, moeten we nog een eindje klimmen om de volgende bergkam over te steken en af te dalen naar onze eindbestemming van vandaag, waar we rond twee uur arriveren en in de albergue een eigen kamer met z’n tweeën krijgen.

Onderweg komen we weer de nodige Spaanse pelgrims (altijd met dagrugzak) tegen voor wie we een bijnaam verzinnen. Zo is er iemand met een koebel aan zijn rugzak. Lopes maakt net een foto van het uitzicht en kijkt verbaasd om: ‘Ik dacht dat er een koe achter me passeerde’. We noemen hem ‘El señor Vaca’ (de heer Koe). Een andere, nogal onrustige man loopt met een radio met muziek en gepraat, en dus noemen we hem ‘el señor Radio’. Ook ‘el señor Blabla’ is vandaag weer van de partij.

Na douche en was nemen Lopes en ik tegen vieren een lunchmenu in een lokaal restaurant en praten daarna in de warme zon op het terras bij met andere - allemaal niet Spaanse - medewandelaars.

Intussen heb ik voor de rest van de week alle accomodaties geregeld, voor mij en Lopes. De laatste twee dagen voor Santiago komen diverse camino-routes bij elkaar en met name de grote en drukke ‘Camino Frances’, die in Saint Jean Pied de Port start. Ik verwacht dan veel drukte en anonimiteit en dus weet ik twee goedkope hotelletjes te regelen, net als in Santiago zelf, waar ik drie nachten zal verblijven voor mijn terugreis.

Later op de avond eten we nog een klein menu met de groep waarmee we vrijdag gezamenlijk in Santiago willen aankomen.

Geschreven door Frans.de.kruif