Dag 9, van Rocroi naar Vaux-Villaine
24 km, 32300 stappen
Cumulatief: 223 km, 332000 stappen

Vandaag weer alleen op pad, na vier dagen gezelschap, door een glooiend landschap, langzaam omhoog en dan weer naar beneden, een deel door bos, een groot deel door velden, over de typisch Franse D-wegen: het fijnmazige netwerk van kleine weggetjes in dunbevolkt gebied, dus weinig verkeer, soms strak zwart geasfalteerd, soms grijs gesleten, soms met achterstallig onderhoud, kuilen en bobbels, barsten in het asfalt, waar het groen met alle kracht doorheen groeit. Een streek met enorm veel koeien, melk- en vleesvee en kalveren, die je voortdurend aanstaren als je langsloopt.
Je hoort de stilte, geen enkel geluid van auto’s en wegen, ook niet ver weg. Alleen in de buurt van de dorpjes die ik schamp, wat geblaf, een kettingzaag of getimmer in de verte.

Het is vanochtend zwaar bewolkt, nevelig en fris. Het lijkt of de vogels door hebben dat de herfst in aantocht is. Overal zie je luidruchtige troepen mezen, huismussen, spreeuwen, zwaluwen, de broedtijd ten einde en zich verzamelend om beschermd door de groep de wintertijd door te komen of voor de trek naar het verre zuiden. Voor het eerst van mijn leven zie ik een draaihals (voor leken: dat is een vogelsoort), vlak voor mijn neus, in Nederland een zeldzame doortrekker. Ook een sperwer en (waarschijnlijk; ik heb geen verrekijker mee: te zwaar) een ooievaar die op de thermiek in cirkels omhoog zweeft.
Door alleen te zijn, ga je op andere dingen letten en zie je andere details.

Mijn rechterknie voelt als gisteren. Ik probeer om mijn stok links te gebruiken (bedankt voor de tip, Els), dat is even wennen, tot ik mijn linkerheup voel (niet de heupblessure die ik sinds een paar jaar heb, daar heb ik gelukkig geen last van) en daarna de stok links en rechts afwissel. Ik doe het bewust rustig aan.

Vanmiddag arriveer ik bij een ouder hippie-echtpaar. Met haar maak ik een een boeiend introductiepraatje, half in het Frans, half in het Engels. Ik krijg de beschikking over een hele vleugel van het huis, met huiskamer, keuken, en boven slaapzaal en sanitair. Waar ik tot nu toe altijd met mijn gastvrouwen en -heren gezamenlijk het avondmaal heb genuttigd, krijg ik dat hier - tot mijn teleurstelling - alleen voor mijzelf geserveerd. Alles biologisch en uit eigen tuin, lekker, maar het voelt wel wat alleen.

Geschreven door Frans.de.kruif