Dag 1: Van Marsac naar La Besse (Les Bilanges)
19 km

Om 09:00 uur vertrek ik voor mijn eerste wandeldag, na eerst wat broodjes te hebben gekocht bij de plaatselijke bakker, voor de lunch.
Ik maak een mooie wandeling, afwisselend over kleine D-wegen en onverharde paden, door een afwisselend heuvelachtig landschap van velden en bossen. Het is heerlijk wandelweer, half bewolkt en zo’n 20 graden. Ik geniet van de stilte, vannacht al als ik alleen zo nu en dan een bosuil in de verte hoor roepen.
Vorig jaar was het landschap vooral droog en vergeeld, later overheersten de herfstkleuren. Nu spat het groen ervan af, in al zijn schakeringen. De velden staan vol bloemen, heel anders dan de groene biljartlakens in Nederland van Engels raaigras, die qua natuurwaarde doods zijn. Her en der bloeit de felpaarse (dop)heide.

Later op de ochtend staan overal langs de weg waarover ik loop, auto’s geparkeerd in de berm, en zitten mensen in hun tuinstoeltjes ernaast. Het blijkt geen bermtoerisme, maar vandaag komt de ‘Tour de Limousine’ langs, een lokaal bekende, vierdaagse wielertour waar ook diverse bekende wielrenners aan mee doen, zo laat ik mij door een van de toeschouwers vertellen. Ik vervolg mijn wandeling en zal de wielrenners niet meer zien passeren. Wel hoor ik even later in de verte de schallende luidsprekers en het getoeter van de voorbijrijdende ‘tourkaravaan’.
Relatief vroeg, om kwart over twee al, ben ik al op mijn bestemming: een gite in het boerenland. Ik moet even wachten tot de beheerders zich laten zien en durf het erf niet op omdat achter het hek een duitse herder me gemeen toeblaft. Eenmaal binnen het hek gedraagt die zich zo mak als een lammetje.

Ik had in Nederland mijn overnachtingen voor gisteren en vandaag geregeld en verwachtte geen problemen voor de komende nachten, omdat ik al had begrepen dat er weinig pelgrims onderweg zijn op deze route. Vanochtend doe ik tijdens een pauze wat telefoontjes, maar tot mijn schrik krijg een paar keer geen gehoor of de accommodaties blijken al vol. Ik snap het even niet, totdat ik bedenk dat in de gite waar ik afgelopen nacht verbleef, ook een familie was bestaande uit ouders, vier kinderen en een (traditioneel beboorde) priester (ook familie?). Vanochtend tijdens mijn ontbijt maak ik een praatje met de priester, die net terug komt van een rondje hardlopen (nu zonder priesterboord). Het blijkt dat het gezelschap de komende dagen exact dezelfde route loopt als ik heb gepland. Vandaag heb ik een andere accommodatie, maar de komende dagen zijn overal waar ik kom dus al zeven slaapplaatsen vergeven! Met enige moeite weet ik toch in de loop van de dag mijn reserveringen rond te krijgen, al zal ik soms iets verder moeten lopen, maar de volgende dag compenseer ik dat weer.
Vandaag ben ik echter de enige gast. Het is alleen, maar ik weet dat ik morgen in een volle refuge verblijf: met de zevenkoppige familie en ene Wim uit Nederland. Die Wim zag ik in een facebookgroep, waarin hij het bericht stuurde dat hij hier in de buurt liep. Ik heb contact met hem gelegd en mijn planning voor de eerste dagen gegeven. Morgen zullen we nader kennismaken.

Het wandelen vandaag voelt na een paar uur weer heel vertrouwd en bijna alsof ik zonder onderbreking mijn tocht van vorig jaar vervolg. Ik voel mijn schouders nauwelijks (bij vertrek woog mijn rugzak 14 kg), net zoals in de laatste weken van mijn tocht vorig jaar. Ik heb geen centje pijn aan mijn knieën.
Ik ben blij dat het nu al zo goed gaat, of liever gezegd: dat mijn lichaam zich zo goed houdt. Ik weet dat ik mijn lijf niet van mezelf kan onderscheiden, maar toch: Al die keren dat mensen dit en vorig jaar tegen me zeiden dat ze het zo knap vonden wat ik deed, dacht ik: tja, het zal, maar het is toch vooral de mazzel die ik heb dat mijn lichaam nog zo weinig gebreken vertoont (zelfs ondanks al die jaren dat ik het verpest heb door te roken). Daarnaast mag ik van geluk spreken dat ik het me kan veroorloven, dat het mogelijk is met het soort werk dat ik doe, en dat ik een lieve echtgenote heb die me dit gunt. Dat alles is helaas niet iedereen gegeven.

Geschreven door Frans.de.kruif