Dag 21, Van Orthez naar Osserain-Rivareyte
24 km, cumulatief 546 km

Hoe zou de blog van van vandaag kunnen heten? ‘De mysterieuze pelgrim’, ‘In de krant’ of ‘De dagwandelaars’. Nee, het wordt toch de hitte die vandaag overheersend is.
Het wordt een lang verhaal dit keer.

Eerst terug naar gisterenavond. Om tien uur lagen René en Bert al te slapen, ik las als laatste nog wat op mijn e-reader tot mijn ogen dichtvielen. Vlak daarna werd er op de deur van onze kamer geklopt. Er staat een jongen van het hotel samen met een gezette, bezwete, zwartgeklede en kortgeschoren man met rugzak. Onze kamer bevat twee stapelbedden dus er is nog een bed beschikbaar voor deze late gast. In gebrekkig Engels geeft hij aan dat hij over een paar minuten terug is. René slaapt al als een blok. Hij heeft al zijn spullen uitgestald op het lege bovenbed, dus ik raap dat bij elkaar en leg het elders neer. Ik laat het licht branden en ga nog even lezen, maar als er na een half uur nog niemand verschijnt, doe ik het licht uit en ga slapen. Een tijdje later komt onze mysterieuze gast alsnog binnen met een zaklampje en kruipt in het lege bed.

Vanochtend om zes uur gaat er een wekker af. Onze gast gaat zijn bed uit en verlaat de kamer. Behalve het lege blikje energiedrank in de prullenbak laat hij verder geen sporen na.
We vermoeden dat het - vergelijkbaar met de Poolse Cesar in Perigueux - een Oost-Europese pelgrim is voor wie alles hier heel duur is en die als vroom katholiek nog een serieuze pelgrimstocht maakt, waarin ‘afzien en lijden’ een integraal onderdeel is, dus die maakt om die redenen lange afstanden. Het is maar een veronderstelling…

We ontbijten om kwart over zeven, om acht uur gaat de supermarkt open zodat we lunchboodschappen kunnen doen. Bert gaat zijn eigen weg, maar is van plan een deel van de route te gaan liften.
De zon wordt eerst nog een beetje gedimd door hoge sluierbewolking maar vanaf 11 uur gaat die vol schijnen. Het is veel en steil klimmen en dalen, met mooie uitzichten en langs de route huizen die Anton Pieck kunnen hebben geïnspireerd. De Pyreneeën blijven gehuld in de nevel, maar de contouren worden beter zichtbaar. ‘s Ochtends wandelen we voornamelijk door bos en dus in de schaduw. ‘s Middags lopen we vooral in de volle zon, overwegend dalend of vlak, gelukkig.

‘s Ochtends ontmoeten we na een uur een Nederlands echtpaar, dat zich later voorstelt als Jos en Jolanda uit Groot-Ammers. Ze lopen sinds 2008 de camino vanuit Amsterdam, elke vakantie een stukje. Ze zijn met de auto, zetten hun tent op een camping, gaan vandaaruit met het openbaar vervoer naar een startpunt en lopen dan naar de camping, of andersom. In de loop van de dag passeren we elkaar een aantal keer, als wij of zij aan het pauzeren zijn.

‘s Middags krijgen we last van de hitte, de zon schijnt fel en er staat geen zuchtje wind. We pauzeren extra in de stukjes schaduw die we passeren en vullen onze veldflessen bij een huis langs de weg. Tijdens de laatste pauze passeren Jos en Jolanda weer. Ze nodigen ons uit, 1 kilometer verderop, op de camping in Sauveterre-de-Béarn, 3 kilometer voor onze eindbestemming. Na de laatste loodjes arriveren we daar en worden we getrakteerd op water, bier en nootjes. We wisselen onze verhalen uit en maken dankbaar gebruik van hun aanbod om ons naar de eindbestemming te brengen met de auto. Dat was anders toch een wandeling langs een drukke weg geworden, dus dat komt goed uit.
We komen aan op het privé-adres van monsieur Pascal, een lieve man, 72 jaar oud, die hier al woont sinds zijn geboorte. Hij is vrijgezel en heeft meer dan 30 jaar in de lokale gemeenteraad gezeten (let wel, in een gemeente van 220 inwoners).
Bert verschijnt later. Hij heeft 10 kilometer gelift. René doet mijn was terwijl ik aan deze lange blog kan werken.

Pascal kookt ons een heerlijk maal, dat we met z’n vieren eten:

• (koude) gazpacho van courgette, wat aardappel, knoflook en Baskische peper
• kippenbout, pasta en een pastasaus van tomaat, ui, knoflook en pepers uit eigen tuin.
• kaasplankje
• eigen gemaakte appelcompote (met weinig suiker) met speculaaskoekjes.

Als we vragen of we kunnen helpen met koken of afwas, roept hij hard: ‘Nee, dat mag niet volgens het huisreglement’ en lacht uitbundig met zijn gehavende gebit.

Toevallig ontdek ik vandaag dat het artikel in krant SudOuest, waarvoor ik in Perigueux ben geïnterviewd, sinds vrijdag op internet staat. Dat betekent dat het zaterdag in de krant heeft gestaan. Slordig dat ik daarover - zoals beloofd - niet geïnformeerd ben. Ik kan het artikel als niet-abonnee maar een stukje lezen dus neem een digitaal proefabonnement voor € 1.
Pascal leest de SudOuest maar weet zeker dat hij het artikel niet heeft gezien. Waarschijnlijk staat het alleen in de regionale versie van Perigueux.
De printscreens van het artikel staan bij de foto’s. Hieronder staat de vertaling van het artikel. Erg diepgravend is het overigens niet.


——————

Vertaling van het artikel in deSudOuest, vrijdag 3 september

Dordogne: waar zijn de pelgrims naar Santiago de Compostela gebleven?

Strenge sanitaire maatregelen en de sluiting van bepaalde ontvangstruimten hebben tot gevolg gehad dat de frequentie van het aantal St. Jacques-gangers een duidelijke daling vertoont in het hoogseizoen.

Het is pas 16.00 uur op deze zomermiddag wanneer de eerste pelgrim door de deur van de verenigingshut loopt, gelegen nabij het station van Périgueux (Dordogne). Zodra hij aankomt, wordt deze Nederlandse wandelaar, die voor het eerst op pelgrimage naar Santiago de Compostela gaat, begroet door Hélène, die dienst doet als gastvrije werker in dit opvanghuis. Na zijn rugzak in de hal te hebben achtergelaten, heeft Frans recht op een rondleiding door het pand. 'Daar is de keuken en daar is je bed,' legt Helene hem uit.
Na de introductie nemen de twee vrienden de tijd om elkaar te leren kennen en hun ervaringen met Saint-Jacques te bespreken, de gastvrije vrouw die de pelgrimstocht al heeft gemaakt. "Het was belangrijk voor mij om terug te geven wat ik kreeg toen ik het pad bewandelde", antwoordt Hélène, op de vraag waarom ze vrijwilligerswerk wilde doen op deze plek. Die dag bleven er maar twee wandelaars in het opvanghuis van Périgueux, later op de avond voegde een Poolse wandelaar zich bij de groep.

40% minder pelgrims

Deze beperkte aanwezigheid in gemeenschapshuisvesting is niet toevallig. “Er zijn niet veel mensen onderweg. Ik heb zelfs vier nachten alleen doorgebracht in een andere opvang”, vertelt Frans. Deze daling van het aantal bezoekers merkt ook Jacques Gautraud, voorzitter van de Vereniging van Vrienden en Pelgrims van Saint-Jacques du Limousin-Périgord op. “Gewoonlijk passeren er 700 tot 800 pelgrims gedurende het jaar. Op dit moment hebben we 280 wandelaars ontvangen en we schatten de daling tot 40% aan het einde van het seizoen ”, geeft de verantwoordelijke van de plaats van ontvangst aan, die in 2021 wilde openen ondanks de hygiënische omstandigheden niet het meest optimaal zijn.

Kleine stapjes door kleine stapjes

Jacques Gautraud verklaart deze vermindering van het aantal reizigers door het feit dat de Vézelay-route, die door de Périgord loopt, voornamelijk wordt bewandeld door buitenlandse wandelaars. Het probleem is dat deze "klanten", rekening houdend met de zeer uiteenlopende gezondheidsmaatregelen naargelang het land, er vaak de voorkeur aan geven niet het risico te nemen om op pad te gaan, vooral omdat bepaalde overnachtingsplaatsen in Spanje niet open zijn.
Het zijn dan ook vooral Fransen die in 2021 op de route zitten. Ze maken liever kleine stukjes dan de bedevaart in één keer te maken. Terwijl de opvangplaatsen in de Périgord hoopten profijt te hebben van dit heilige St. Jacobsjaar (lees hieronder), zal dit uiteraard niet het geval zijn.

Een ontsierd jaar van St. Jacob

Terwijl de Jacobsweg in 2021 zou worden gevierd ter gelegenheid van de feestdag van Sint-Jacob die dit jaar op een zondag valt, zijn de vieringen enigszins in het water gevallen gezien de huidige context en het aantal pelgrims niet zo veel is als gehoopt. "We moeten 30% meer wandelaars hebben gehad", zegt Jacques Gautraud, voorzitter van de Vereniging van Vrienden en Pelgrims van Saint-Jacques, wiens vereniging meer dan 12.000 euro aan verlies heeft geleden als gevolg van de drie lock-downs.

Geschreven door Frans.de.kruif