Dag 37, Van Laredo naar Güemes
31 km, cumulatief 929 km

Om zeven uur serveren de nonnen een simpel ontbijtje: koffie met een paar plakken cake. Voor achten vertrek ik samen met Duitse Claudia. We lopen een uur over het strand tot we - samen met vele andere wandelaars - de eerste boot om negen uur nemen die ons voor twee euro naar de overkant van de baai of lagune brengt. In de badplaats daar (Santoña) nemen we een echt ontbijt. Claudia en ik besluiten samen verder te lopen, zoals ook Maria en Juan doen. Weer lopen we een eind over het strand, aan het eind moeten we een rots van 100 meter hoogte beklimmen en glibberig afdalen om onze tocht via het volgende strand te vervolgen. Ik heb zin om te zwemmen, maar we hebben - gezien de afstand - onze tijd nodig vandaag, dus ik besluit om dat morgen te doen, als we maar 16 kilometer hoeven tot Santander, en weer over of langs een strand lopen. Op een gegeven moment moet ik een getijdenstroompje (of beek) passeren en loop ik de rest van de strandwandeling op blote voeten.
In Noja nemen we een lunch in een restaurant. We willen geen menu, maar het gevolg is - dat heb ik intussen vaker meegemaakt in Spanje - dat je slechts één gang besteld en uiteindelijk bijna hetzelfde moet afrekenen als voor een heel menu.

Dan lopen we langs een weg, weg van het strand. Claudia heeft last van haar heup en besluit op zoek te gaan naar een bus of taxi om op de eindbestemming te komen. Ik ga alleen verder en kies voor een mooi pad, dat de officiële route afsnijdt, en als ik weer terug ben op de route, loop ik Maria (NL) en Juan (ES) toevallig tegen het lijf. We wandelen samen verder.
We lopen door een landschap zoals ik dat in Frankrijk gewend was: een glooiend, agrarisch, velden en koeien, kleine asfaltwegen.
Tegen zessen arriveren we in een bijzondere albergue, waarvan ik al dagen hoor. Er zijn 30 pelgrims, wat aangeeft hoeveel mensen er nu dagelijks onderweg zijn in de flow waarin ik loop. De albergue wordt gerund door vrijwilligers en is ooit opgericht door een sociaal bewogen priester, die over de hele wereld ontwikkelings- en sociale projecten heeft opgezet.
Iedereen wordt om half acht opgetrommeld om daar uitgebreid over te worden geïnformeerd, afgewisseld door Zuid-Amerikaanse en zestiger jaren protestsongs door een Deens vrijwilligersechtpaar. Daarna dineren we gezamenlijk. Wie dat wil - en ik wil wel - kunnen nog nadere uitleg krijgen en samen zingen.
Het is erg leuk, ik voel me even terug in de radicale zeventiger jaren.
Aan het einde van de avond maak ik een wandelingetje met Claudia.

Geschreven door Frans.de.kruif