Dag 45, Van La Souterraine naar Marsac
30 km, cumulatief: 1062 km

Dank voor alle meelevende reacties op mijn blog van gisteren. Jullie hebben de verslagen van vandaag en morgen nog tegoed, en een nabeschouwing overmorgen.
Ik heb me flink moeten verdedigen de afgelopen dagen, tegenover alle Fransen. ‘Waarom ga je vertrekken? Covid is alleen iets voor de grote steden? Je mag toch gaan en staan waar je wilt? En weet dat het juist de komende dagen heel mooi gaat worden.’ Ik leg uit dat voor Nederland en Frankrijk hetzelfde geldt: ’De eigen bevolking is in het eigen land vrij, maar voor het buitenland gelden beperkende reisadviezen.’ ‘Maar de Nederlandse regering weet toch niet dat je hier bent en waar je heen gaat?’ ‘Nee, maar ik wil me aan de regels houden, en dat verwacht mijn werkgever ook van me.’ Het is lastig discussiëren.

Vandaag stap ik 8:00 uur de deur uit, na Jean-Paul gedag te hebben gezegd. Ik heb geen behoefte om samen te lopen, ik wil in mijn eentje genieten van deze laatste wandeldag, en het heeft geen zin energie te stoppen om voor één dag iets op te bouwen met een nieuw wandelmaatje.
Het begint droog, gaat een uur of wat flink plenzen, de rest van de ochtend is weer droog en ‘s middags komen de felle buien op en af. Ik heb niet veel last van de regen, maar merk vooral hoeveel meer je van het landschap kunt genieten als het droog is. En dat wil ik vandaag met volle teugen. Ik zie het frisse groen om mij heen in al zijn schakeringen, aangevuld met de geel-bruine herfsttinten, de volwassen bomen die solo in de weide staan, alle ruimte hebben gekregen om hun kroon in volle omvang te ontwikkelen, ze tonen zich trots met een bijna koninklijke uitstraling. Ik zie de limousines in de wei (geen vroem-vroem, maar boe-boe) met hun prachtige bruine vacht, voor het eerst staren ze me aan, misschien omdat ik een rode poncho aan heb, die werkt als de spreekwoordelijke lap op een stier. Ik zie de grond bezaaid met tamme kastanjes, twijgen en takken van bomen, die het te verduren hebben gehad tijdens de storm van gisteren. Ik zie beken die na al die regen hun volle capaciteit hebben bereikt, het water is bruin van de meegespoelde modder. Het is licht stijgen en dalen in een lieflijk landschap.
Vlak voor Marsac word ik aangesproken door een oude boer, een markante boerenkop, jammer dat ik geen foto heb gemaakt, maar later bedenk ik dat hij lijkt op een van de aardappeleters van Van Gogh. Het regent pijpenstelen, maar dat deert hem niet, hij wil van alles weten, van mijn pelgrimage en van mij persoonlijk, en vat daarna nog even zijn eigen, ongehuwde leven in een paar minuten samen.
In Marsac schuil ik even in het plaatselijke kerkje. Ik moet ineens janken, ik weet niet waarom. Het afscheid van een bijzondere tocht? De ontlading als bij het behalen van de finish, het feit dat ik toch maar even geflikt heb zonder noemenswaardige tegenslagen? Geen idee, maar het lucht wel op.
Ik loop verder het kleine dorpje Marsac door, het is nog 200 meter voor mijn bestemming, als links van me een voordeur open gaat, we kijken elkaar verbaasd aan: Soufiane! Hij verblijft hier sinds gisterenavond, nadat hij kletsnat en verwaaid is gearriveerd, heeft besloten tot dinsdag te blijven op dit goedkope adres, dan kan hij meerijden naar Limoges, zijn bankpas ophalen, om vervolgens de flixbus te nemen naar Luik. Hij doet de deur open omdat hij even wil kijken hoe het met de regen staat, en precies op dat moment loop ik langs. Hoe ongelooflijk! Ik drink even koffie bij hem. Na vertrek ben ik binnen een paar minuten op mijn bestemming: een luxe B&B, gerund door een Engels echtpaar, Carin en Darin. Ik had dit eergisteren al gereserveerd, gisteren plan ik mijn terugreis, en weet ik dat mijn trein uit Marsac om 08:00 uur vertrekt. Het station blijkt 100 meter hier vandaan. Dat komt goed uit.
We eten heerlijke coq-au-vin samen, en hebben een aangename conversatie, in het Engels gaat dat toch een stuk gemakkelijker dan in het Frans.

Geschreven door Frans.de.kruif