Dag 10: Van Saint-Astier naar Mussidan
28 km cumulatief 251 km

Dank jullie wel voor alle lieve, meelevende en enthousiaste reacties tot nu toe, onder de dagelijkse verslagen, via Whatsapp en e-mail. Zo houd ik een beetje contact met het thuisfront en blijf ik gemotiveerd jullie dagelijks van mijn avonturen op de hoogte te houden.

Als ik vanochtend vertrek is het koel, maar het voelt snel warmer, door de groeiende kracht van de zon en de inspanning van de beklimmingen. Het zal de rest van de dag onbewolkt en warm zijn, tegen de 30 graden.
De route heeft het patroon van gisteren: ‘s ochtends veel klimmen en dalen, overwegend in open bos, half beschaduwd over grintpaden, ik hou daar niet zo van. ‘s Middags daal ik weer af naar het dal van de L’Isle en loop ik over het fietspad met weinig schaduw naar Mussidan.

Onderweg krijg ik voor het eerst te maken met een agressieve hond. Het is maar een jack russell terriër, maar wel heel fel. Gelukkig heb ik mijn wandelstok om het beest van me af te houden. Tot nu toe kom ik veel honden tegen, ik schrik er vaak van als ik plots vlak naast me hard hoor blaffen, maar altijd zitten ze veilig achter het hek of blijven op hun erf. Dat was wel anders toen ik met vriend Stef in 1979 door Frankrijk trok: regelmatig moesten we gemene honden van ons afhouden, toen we een aantal dagen een GR-route volgden, ook in de Dordogne. Ik moest ineens ook denken dat we op die tocht een dorpje binnenliepen en er een hele troep honden op ons afkwam, die ons - zo nu en dan kuitenbijtend - door het dorp begeleidde. Een jong hondje vond ons echter wel leuk en bleef braaf met ons meelopen het dorp uit. Wat we ook deden, tot stenen gooien toe, we raakten ‘m niet kwijt. Tot we het volgende dorp binnenliepen en ‘ons hondje’ het mikpunt werd van de dorpshonden daar. In plaats van op dat moment te kiezen om terug te gaan, zocht het beestje bescherming bij ons. Ten einde raad liepen we snel en ongemerkt een plaatselijk cafeetje binnen, bestelden wat te drinken, totdat de cafébazin ons kwam vragen of die hond die tegen de deur stond te springen van ons was. Na enige uitleg kregen we het voor elkaar dat zij het beestje bij zich hield terwijl wij vertrokken. Ze zal er nooit vanaf gekomen zijn, vrees ik, en we zeiden later tegen elkaar: ‘Nou, dat is ook een manier om van je hond af te komen’.

Nieuw zijn vandaag ook de zwermen vliegjes die rond mijn hoofd zweven. Het is om gek van te worden. Ik loop maar te zwaaien met mijn hoed en met mijn handen, maar ze blijven komen. Ik probeer antimuggenspray maar dat helpt niet. Alleen in de volle zon zijn ze weg, en als er - gelukkig in de middag wat meer - een briesje staat. Het zal het warme weer zijn, of had ik een dag eerder mijn kleren moeten wassen…?

Ik geniet ervan dat ik zo waar vandaag twee plekken vind waar ik even mijn voeten kan laven aan koud water. Dat is een genot, al voel ik daarna wel dat ik mijn voetspieren voorzichtig weer moet ‘warm lopen’.

In Mussadin aangekomen, begrijp ik - uit informatie die ik uit Nederland heb en die in mijn app Maps.me staat - dat ik de sleutel van de refuge municipal moet ophalen bij het toeristenbureau of het gemeentehuis. Het toeristenbureau is dicht. In de mairie krijg ik te horen dat ik al gereserveerd heb en er om vier uur iemand met de sleutel naar de refuge komt. Vervolgens loop ik me rot te zoeken naar de refuge. Ik vind hem niet en niemand kan me vertellen waar die is. Uiteindelijk bellen met de mairie, om erachter te komen dat de refuge een aantal jaar geleden is verhuisd naar een ander adres. Op die manier maak ik weer heel wat extra kilometers.
Ik zit hier weer alleen. Van Wim moet ik begrijpen dat hij voortdurend met meer pelgrims overnacht op plaatsen waar ik als enige verbleef. Het is even niet anders.
Ik doe wat boodschappen en verwen mezelf in een restaurantje in de buurt.

Morgen loop ik naar de rivier Dordogne.

Geschreven door Frans.de.kruif