Dag 18, van Bagneux naar Savières
23 km, cumulatief: 470 km

Vandaag voor de afwisseling een monotone maar heel mooie tocht langs het Canal de la Haute Seine, aangelegd ten tijde van Napoleon, om scheepvaart mogelijk te maken van de bovenstroom van de Seine, die hier als confetti door het landschap slingert, naar Parijs. Intussen een vaart vol waterplanten, hier en daar een omgevallen boom, hoogstens bevaarbaar per kano. Het landschap is vlak, oogt Nederlands, voor het eerst sinds mijn vertrek zie ik blauwe reigers, zwanen en een waterhoen.

Vanochtend vertrek ik na een eenvoudig Frans ontbijt (grote kom koffie waarin je je brood sopt, boter en diverse soorten jam), het nieuws en de route doorgenomen met André en Agnès. Ze zwaaien me uit totdat ik uit het zicht verdwenen ben. Wat een lieve mensen!
Er staat 7 graden op de thermometer, de hemel is strakblauw, de zon straalt fel genoeg om al snel alleen in t-shirt verder te wandelen, een stukje langs de weg, daarna langs het kanaal, een groot deel over een graspad. Mijn schoenen zijn tot na het middaguur nat van het bedauwde gras onder de schaduw van de bomen. Het weer mag zonnig en warm zijn, de herfst kondigt zich onvermijdelijk aan.

Niet ver voor het eindpunt van vandaag komt een vrouw op de fiets me achterop, helemaal enthousiast. Het is Rebecca, al weken en meer dan 1000 kilometer onderweg vanuit het noordelijkste puntje van Duitsland, lang in Nederland rondgezworven, op weg naar Santiago de Compostela. Voor het eerst komt ze een pelgrim tegen. Ze loopt een tijdje met me op. Als iedere pelgrim wil ze verhalen uitwisselen: Wat? Waarom? Waar? Hoe lang? Wie nog meer? Ze heeft een relatief eenvoudige fiets, geen fietstassen maar een rugzak in een mandje op de bagagedrager. Ze begint er zelf over: ‘Iedereen denkt dat ik 18 ben, maar ik ben 30.’ Ik dacht als iedereen.

Mijn lijf houdt zich goed. Gisteren had ik wat steken in mijn linkerhak. Ik deed mijn schoen en sok uit in de veronderstelling dat er een steentje zat, maar niet dus. Gisterenavond - na wat gespeur op internet - kreeg ik ineens de angst dat het beginnende hielspoor is. Vannacht spookte het door mijn hoofd dat ik daardoor de mijn voettocht zou moeten afblazen. Vanochtend kon ik het relativeren: de pijn komt zo nu en dan op, maar zit teveel op één exact punt, aan de buitenkant van mijn hak. Ik denk dat er een likdoorn zit en heb voor morgen een afspraak gemaakt met een pedicure in Troyes.

In Savières overnacht ik - weer met Tine - bij een oude dame. We eten samen, lekker, maar de televisie staat aan, daar gaat alle aandacht van mevrouw naar uit en communicatie is moeizaam.
Daarvoor en daarna ben ik druk om een slaapplaats na Troyes te vinden. De eerste 40 kilometer heb ik helemaal niets kunnen vinden! Daarom besluit ik de eerste 10 kilometer, om Troyes uit te komen, te overbruggen met een bus. Dat scheelt.

Geschreven door Frans.de.kruif