Dag 27, Van Irun naar San Sebastian (‘Donostia’ in het Baskisch)
30 km, cumulatief 708 km

Ik wil vroeg vertrekken, dus sta om half zeven op. Het is een onrustig nachtje, geregeld geschreeuw op straat en voor de bar - die om zes uur open gaat - staan mensen pratend te roken, mijn kamer ligt daar precies boven. Gisteren zag ik achter de bar allemaal lekkere belegde broodjes liggen. Dat lijkt me wel wat als ontbijt, maar als ik beneden kom, ligt er niks te eten. Dus vertrek ik om even verderop grote croissants met koffie te nuttigen in een bakkerij annex bar, en brood te kopen voor de lunch.
Het is zonnig en dat zal het blijven. Het wordt behoorlijk warm, achter in de 20 graden.
Na Irun te zijn uitgelopen gaat het gelijk omhoog, om in een keer de berg Jaizkibel van 545 meter hoog te beklimmen, het hoogste punt van vandaag. Door het bos omhoog ontmoet ik een Spanjaard die op zijn mountainbike de wandelroute langs de kust fietst, maar hij loopt nu met me mee, omdat fietsen te steil is.
Bij het eerst rustpunt - de Spanjaard fietst verder - waar ook water getapt kan worden, zit een vrouw. Ik loop naar haar toe en zeg: ‘jij bent een Nederlandse’. Ze kijkt me verbaasd aan. Ik heb een paar dagen terug op een ‘camino-facebook-groep’ gezien dat ze aangaf vandaag vanuit Irun te vertrekken, en herken haar. Ik maak kennis met Jacqueline. We lopen samen omhoog naar de top van de Jaizkibel, waar we rondom een prachtig uitzicht hebben. Vandaaruit lopen we eerst fout, ik maak nog een lelijke val in de beplanting, waaronder zich een greppel blijkt te bevinden. Ik kom op mijn rug in de bramenstruiken terecht, kan me met veel moeite overeind hijsen en zit vol schrammen.
Terug op de goede route gaat het steil naar beneden over een rotsachtig pad. Jacqueline is zowel met klimmen als dalen niet zo snel, dus wacht ik regelmatig maar beslis dan in overleg dat ik vast verder ga en later op haar zal wachten. Zeker bij dalen en klimmen moet je elkaars tempo respecteren.
Ik zie haar al snel niet meer achter me, moet kiezen tussen verschillende opties van paden, mijn water is op, dus ik kies voor het pad naar beneden, naar het stadje Lezo, waar ik water kan bijvullen. Op dat punt is geen schaduw om te wachten, dus ik loop door. Het pad blijft steil naar beneden gaan, ik glijd een paar keer uit, maar met behulp van mijn twee stokken en een beetje geluk kom ik er zonder kleerscheuren vanaf.
In de drukke stad Lezo hoop ik snel water te vinden. Bij een soort speelplaats zit een groep oudjes op een bankje en ze voelen me goed aan, want beginnen op afstand spontaan tegen me te roepen en wijzen, dat er vlak achter hen een waterpunt is.
Via de moderne stad en een betonnen haventerrein, loop ik richting een veer waar ik moet zijn om de monding bij Lezo over te steken. Dan kom ik verrassend in het oude dorpje van Lezo, laat me overzetten met een klein bootje en eet mijn lunch. Iedereen moet hier langs, maar ook hier zal ik Jacqueline niet meer tegenkomen.

De route gaat weer omhoog, voornamelijk door bos, boven de rotskust. Het is voortdurend kleine stukjes steil klimmen en dalen en oppassen De uitzichten over de zee zijn geweldig. Het water is azuurblauw en zelfs op afstand kun je diep het water in kijken.
Even na vier uur en na weer een flinke afdaling loop ik San Sebastian binnen. Op de boulevard langs het strand voel ik me een vreemde snuiter, met mijn hoge wandelschoenen en rugzak tussen al het strandpubliek in badkleding en op slippers.
Ik heb niets gereserveerd, wel tevergeefs proberen te bellen naar een jeugdherberg. Ik loop er op de bonnefooi heen, helemaal aan de westkant van San Sebastian, nog ruim een uur lopen over de warme boulevard.
Aangekomen is er genoeg plek. Aanvankelijk zit ik alleen op een kamer met 12 bedden, maar al snel komen er een Zwitserse jongen (Janos) en twee (individuele) Spanjaarden: Oscar en Carlos. Met Janos ga ik eten. Hij weet een goed restaurant in de buurt, maar dat blijkt nog een flink eind terug in het oude centrum van San Sebastian. We eten goed, al wordt alles wat we besteld hebben in een keer geserveerd. Het is een man vol met ideeën en idealen.
Het hele eind teruglopen valt me een beetje zwaar, al geniet ik van de zwoele avond, waarin er nog volop activiteit is op het strand en de boulevard, er wordt nog gezwommen en tango gedanst. Dat is ook Spanje.

Geschreven door Frans.de.kruif