Dag 26, Van Saint-Pée-sur-Nivelle naar Irun (Spanje)
30 km, cumulatief 678 km (1740 km incl. vorig jaar)

Vandaag naar Spanje, na - met vorig jaar meegerekend - ruim 1500 kilometer in 63 dagen door Frankrijk te hebben gewandeld.

Op mijn verzoek mag ik al om kwart voor acht ontbijten, acht uur is de formele begintijd van het hotel. Ik heb daarmee geluk, want meteen na acht uur stroomt het restaurant vol met grote groepen ontbijtgasten en staat er een lange rij voor het buffet.
Als ik een half uur later vertrek is het fris en mistig. Ik moet meteen al 200 meter klimmen. En ook sluit er aan het begin een lieve, oude hond bij me aan die niet van wil wijken. Na een half uur - hij puft en hijgt met me naar boven - weet ik ‘m met geschreeuw en gedreig tot stoppen te brengen, om even later vast te stellen, dat hij me op grotere afstand blijft volgen, soms nauwelijks zichtbaar door de mist. Elke keer hoor ik ‘m hijgend toch weer dichterbij komen, probeer ik ‘m weer tevergeefs weg te jagen en blijft-ie me weer op afstand volgen. Pas na ruim een uur - de zon gaat schijnen, de mist hangt nog als een dikke deken tussen de bergen, het onverharde pad komt uit op een asfaltweg en bij wat huizen - zie ik ‘m niet meer. Ik ben benieuwd of en hoe hij de weg heeft teruggevonden.

De beestenboel houdt aan. Als ik in de zon de steile afdaling maak naar Ascain - de zee komt steeds dichterbij - lopen er overal paarden los, al dan niet met bel. En even verderop passeert een herder met een kudde schapen.
Intussen komen heel veel dagwandelaars vanuit het dorp naar boven wandelen. In Ascain - een vakantiedorp, dat wel iets weg heeft van Valkenburg - drink ik koffie en koop ik mijn lunchbrood en magnesiumtabletten.

Daarna wordt de route wat saaier: meer asfalt, verkeer en bewoning. Even later wandelt er weer een hond met me mee, hij rent voor me uit, is duidelijk de weg kwijt, gaat bij ieder huis kijken en komt dan weer bij me terug. Het wordt een herhaling van wat René en ik eerder meemaakten: na een half uur komt er een auto aanrijden met vrouw en meisje. Volgens mij waren ze de hond nog niet kwijt, ontdekken ‘m toevallig als ze langsrijden en nemen ‘m hoofdschuddend mee.

‘s Middags schijnt de zon fel en de route heeft weinig schaduw. Het is niet zo warm als een paar dagen terug, maar ik zweet flink, zeker tijdens de vele korte, steile klimpartijen. De bewegwijzering is niet altijd duidelijk en wijkt soms af van mijn app. Daardoor loop ik een aantal keer fout.

Dan loop ik de grensplaats Hendaye binnen (aan de Franse kant), steek een drukke verkeersbrug over en kom in het Spaanse Irun. Een romantisch grensovergang kun je het niet echt noemen. Het is vooral veel lawaaiig autoverkeer en beton. Om vijf uur ben ik in mijn pension, dat boven een bar is gelegen, in het centrum van Irun.
Na douchen kijk ik rond in de stad, die weinig indruk maakt. Ik drink een biertje en als ik zie dat in een restaurant al wordt gedineerd - het is al kwart voor acht maar uiterst vroeg voor Spanjaarden - ga ik ook eten.

Mijn Spaans heb ik meteen hard nodig, want dit mag een grensplaats zijn, er wordt alleen Spaans en Baskisch gesproken. Het barmeisje dat me in het pension ontvangt, spreekt geen andere talen, en dat geldt ook voor de bediening in het restaurant.
Ik vrees dat ik nog maar zelden zelf zal koken de komende weken. Eten en drinken zijn hier zo goedkoop!

Geschreven door Frans.de.kruif