Dag 24, Van Saint-Jean-Pied-de-Port naar Bidarray
24 km, cumulatief 616 km

Ik heb me aangemeld voor de eerste ontbijtploeg, om half zeven. Om kwart over zeven zeg ik René gedag, die nog in bed ligt, en vertrek. Het is nog donker in Saint-Jean-Pied-de-Port, maar de eerste pelgrims zie ik al lopen. ‘Buen camino’ roept iedereen naar elkaar.
Ik baal omdat ik gisteren vergeten ben naar de Pharmacie te gaan om magnesiumtabletten te halen, die ik slik om mijn zouttekort door het vele zweten, te compenseren en kramp in mijn spieren (vooral armen) te voorkomen. De tabletten zijn bijna op, maar de drogisten/apotheken gaan pas om negen uur open, en dat is me te lang wachten. Dan maar een paar dagen zonder.
Los daarvan kom ik traag op gang. Ik voel me wat ontheemd, eenzaam even en ik kijk letterlijk en figuurlijk op tegen de hellingen die voor me liggen. Ik ben erg verwend aan gezelschap in de afgelopen dagen en nu moet ik me weer alleen redden. Ik weet niet wat me de komende dagen te wachten staat. Er zijn maar weinig caminogangers die de oversteek maken naar Irun aan de kust. Ik lees op verschillende plekken dat het een tocht is van vier dagen en ik ben zo eigenwijs te denken dat het in drie dagen kan. Ik ben onzeker of dat gaat lukken.

Het is bewolkt en er hangt dichte mist tussen de bergen. Eenmaal op gang gekomen trekt de mist langzaam op, ook in mijn hoofd. Het wordt een prachtige tocht door het berglandschap en langs klaterende beken, soms flink klimmen en dalen. Het wandelen gaat nog altijd soepel en zonder enig fysiek ongemak.

Waar ik door heel Frankrijk, vanaf de noordgrens tot Saint-Jean-Pied-de-Port, een route heb gewandeld die deels overlapt met de GR-654, loop ik vandaag en de komende twee dagen voor een groot deel over de populaire GR-10, het rood-wit gemarkeerde langeafstandswandelpad door Frankrijk, van de Atlantische naar de Middellandsezeekust. Ik ben volgens mij de enige vandaag, maar kom wel meerdere groepjes tegenliggers tegen, die de GR10 in de andere richting wandelen. De route is niet overal even goed gemarkeerd, maar gelukkig helpt mijn navigatie-app Maps.me me het goede pad te vinden. Zowaar kom ik nog een hotel-restaurant-bar tegen om koffie te drinken.
In elk klein dorpje dat ik passeer is een ‘kaatsmuur’ waar het typisch Baskische pelottespel wordt gespeeld. Dat schijnt te lijken op het Friese kaatsen.

Later in de ochtend wordt het weer bewolkter. Net na mijn lunch aan de kant van de weg, begint het heel zachtjes te regenen, later hard genoeg om mijn regenkleding aan te trekken. Rond twee uur ben ik op mijn bestemming. Ik mag pas om vier uur naar binnen, dus ik ga maar lezen en vast aan deze blog schrijven.
Er arriveren nog drie Franse heren en later een Nederlands stel die de GR-10 lopen en een Franse jongen op de fiets. Met de Fransen dineer ik, het Nederlandse stel gaat eten in het restaurant in het dorp. Zo heb ik toch de nodige aanspraak vandaag.

Geschreven door Frans.de.kruif