Vergeten

Dag 14: Van La Réole naar Brouqueyran
25 km, cumulatief 366 km

Na het ontbijt brengt Christiane Marc en mij met de auto terug naar La Réole. We steken meteen de rivier de Garonne over. Daarin komt veel oostelijker ook de Lot uit, langs welke rivier ik in 1982 en 1983 twee zomers op een camping heb gewerkt.
We wandelen eerst een tijdje langs de Garonne, dan landinwaarts.
Het weer is onveranderd. Het landschap verandert wel: van heuvelachtig naar glooiend. De wijngaarden laten we achter ons. We lopen ‘s ochtends vooral door maisvelden. Dat is minder leuk, al is het maar omdat je er niet overheen kunt kijken. Koeien heb ik overigens al dagen niet gezien. Later lopen we door en langs bos. Onderweg komen we langs een huis waar we door een echtpaar - Stephan en Patricia - worden uitgenodigd een kopje koffie te drinken. Leuk, en we krijgen ook nog tomaat en appel uit eigen tuin mee voor onderweg.
Na twaalven zoeken we een lunchplekje langs de weg. Als we klaar zijn en Marc nog de tijd neemt voor zijn planning voor de komende dagen, wil ik mijn ipad uit mijn rugzak pakken om vast aan deze blog te beginnen. Dan schrik ik me rot! Verdomme, mijn ipad en ook mijn e-reader voel ik niet op de plek waar ik ze altijd stop. Shit, laten liggen bij Christiane! Even paniek. Het enige dat ik kan doen is Christiane bellen. Ze neemt onmiddellijk op, met de woorden: ‘je bent je tablet vergeten!’, om vervolgens te vertellen dat ze met haar auto vlak in de buurt is, op zoek naar ons. Met wat aanwijzigingen van Marc staat ze binnen een paar minuten voor onze neus. Pfff, dat is een opluchting! Ik bedank haar uitgebreid en wil haar nog wat geven voor deze extra autorit, maar ze wil er niks van weten.
Het ging tot nu toe zo goed, en ik weet zeker dat ik vanochtend mijn kamer goed rondgekeken heb voor vertrek. En toch heb ik ipad en e-reader niet gezien, die blijkbaar onder een deken lagen, ofzo. Nou ja, Ik heb mijn lesje weer geleerd….

Vlak nadat we verder gaan, neem ik afscheid van Marc: Hij heeft afgesproken om te logeren bij een vriend die vlakbij de route loopt, en kan het beste hier een afslag nemen.
Het was goed samen, maar ook genoeg zo. Veel hadden we elkaar niet meer te vertellen vandaag. Ik heb moeite met zijn Frans, het lukt hem moeilijk zich langzaam en begrijpelijk verstaanbaar te maken.

Even na vieren kom ik aan op mijn eindbestemming: het chateau de Mirail: al eeuwenlang een onderdak voor pelgrims richting Santiago. Na mezelf en mijn kleren gewassen te hebben, krijg ik een kleine uitleg en rondleiding door de kasteelvrouw Charlotte die samen met Jacques, beiden dik in de tachtig en 57 jaar getrouwd, het kasteel beheert, dat al bestaat sinds de 14e eeuw en sinds 1850 in eigendom is van de familie. Ze is duidelijk: ze zijn katholiek en royalist. Ik moet vooral de barokke huiskapel bewonderen (niet helemaal mijn smaak). Als ik bij een portret van Marie-Antoinette zeg dat die niet bepaald populair was een mede-aanleiding was voor de Franse revolutie, wordt Charlotte fel: ‘Ach, dat arme kind werd op haar 15e uitgehuwelijkt. Wat kon zij eraan doen?’
Daarna dineer ik met Jacques en Charlotte een eenvoudige doch voedzame maaltijd (soep, macaroni, sla en kaas, vruchtencompote met vanillepudding).
Terug op mijn kamer, word ik gek van de muggen. Ik hoop dat ik ervan kan slapen.

René heeft intussen laten weten donderdag of vrijdag al aan te haken.

Geschreven door Frans.de.kruif