Dag 13: Van Saint-Ferme naar La Réole
26 km cumulatief 341 km

Tijdens het ontbijt met Marc, Olga en AnneMarie leg ik uit dat we in Nederland uitgebreider ontbijten, met kaas. Het was puur ter uitleg, maar meteen wordt van alles uit de kast gehaald om mijn beleg van jam aan te vullen.
Volgens de geplande route zullen we vandaag geen winkel tegenkomen, mijn brood is op, dus besluiten Marc en ik een klein ommetje te maken via Montsegur (niet te verwarren met het beroemde, gelijknamige katharendorp in de Pyreneeën). Alles bij elkaar is het maar twee kilometer om, op de geplande tocht van 20 kilometer is dat een peulenschil. Aangekomen in Montsegur, vertelt Marc dat hij voor ons samen genoeg brood bij zich heeft voor de lunch. Ik snap het niet echt, maar afijn, we hoeven geen winkel te zoeken, bewonderen het oude stadje en nemen een kop koffie op het terras.

We lopen de hele dag in de zon en wind, voornamelijk door wijngaarden.
Als we een lunchplekje gevonden hebben, valt het me tegen hoeveel brood Marc bij zich heeft: dat kan ik gemakkelijk alleen op. Maar al snel zie ik het verschil in eetcultuur: Ik eet brood met wat kaas en paté, hij eet een grote hoeveelheid worst, met een beetje brood erbij. Ik heb gelukkig nog wat fruit en noten om mijn lunchbehoefte te bevredigen.
We doen rustig aan, vullen onze waterflessen twee keer bij op begraafplaatsen langs de route en arriveren rond vier uur in La Réole, aan de volgende grote rivier: De Garonne.

Daar hebben we gereserveerd via de parochie-opvang. Die regelt een ontvangende familie, die ons om vijf uur komt ophalen bij de kerk. Marc en ik hebben toevallig hetzelfde adres toegewezen gekregen. We worden opgehaald door een vrouw, Christiane, die ons naar haar afgelegen huis brengt, een 200 jaar oude voormalige fabriek van tegels en dakpannen, nog eigendom geweest van haar vader, met twee oude herdershonden. Het is een excentrieke dame die vertelt dat ze nog steeds graag ‘oriëntaal danst’. Ze draait in de auto de bijpassende Marokkaanse muziek. Ik begrijp dat we als diner gaan barbecueën, maar na het douchen worden we in haar auto meegetroond naar een barbecuefeest bij vrienden 20 kilometer verderop. Daar zitten circa 20 mensen buiten aan een lange tafel aan de wijn en de hapjes. Covid-proof kun je het niet echt noemen. Zoals gebruikelijk op z’n Frans, moeten alle vrouwen bij aankomst en vertrek worden gezoend. Maar ik moet erkennen: na anderhalf jaar coronapandemie voel ik weer de waarde van fysiek contact.
Even later vertrekken diverse mensen en komen er weer anderen. Ik vraag naar de reden van het feest. ‘Geen, gewoon een feest’, is het antwoord. Christiane heeft ook een paar vriendinnen uitgenodigd, die verder niemand kennen. Uiteindelijk is het vooral een groep vrouwen, jong en oud, met de gastheer, Marc en ik als enige heren. Het is heel gezellig, al blijf ik het lastig vinden om aan een gesprek tussen Fransen deel te nemen. Er laait nog een forse discussie op over het covid-beleid. Er blijken een aantal covid-sceptici en vaccinatieweigeraars aanwezig (‘die Macron wil alleen maar de dictatuur invoeren en zich verrijken aan de vaccins’). Ik houd me afzijdig en zeg alleen maar dat er erg blij ben met mijn vaccinatie.
Uiteindelijk brengt Christiane ons weer terug naar haar huis. Van de voorspelde oriëntaalse dansoptreden is het niet meer gekomen.

Geschreven door Frans.de.kruif