Dag 8: Van Sorges naar Périgueux
25 km, cumulatief 196 km

Na het ontbijt met Jacques en Monique ga ik weer op pad. De zon overheerst de hele dag en gaat zo nu en dan schuil achter de wolken.
Mijn tocht voert voornamelijk over paden door open en dicht bos, soms langs akkers van mais of zonnebloemen. Eenmaal word ik verrast door een kwartel die vlak naast me, verschrikt en krijsend wegvliegt. Mijn opgebouwde asfaltallergie wordt nauwelijks op de proef gesteld, doorgaande wegen dienen voornamelijk als oversteekplaats.
Ik vind een geschikt bankje, net als ik zin krijg in mijn lunch.
Het laatste deel richting Périgueux gaat wel langs een drukke, rechte weg. Op de kaart vind ik een alternatief dat nauwelijks om is. Het gaat door een stille buitenwijk en over een mooi bospad. Bizar dat de beheerders van de route dit niet hebben bedacht!
Aangekomen in Périgueux neem ik een kijkje in de mooie binnenstad, vol met kleine pleintjes en terrassen, bezoek de kathedraal en trakteer mezelf op een glas bier.
In de refuge (een bovenhuis in een straat net buiten het centrum) word ik ontvangen door de vrijwilligers Helene en Jacques. Ik krijg meteen te horen dat elk moment een journalist en een fotograaf van de regionale krant Sud Ouest langs kunnen komen en of ik wil meewerken aan een interview. Dat is nog niet gezegd of die arriveren al en er volgt een uitgebreide foto-sessie, waarin ik weer mijn rugzak moet oppakken en me nogmaals bij de voordeur moet laten verwelkomen door Helene. Dan word ik geïnterviewd over wie ik ben, waar ik begonnen ben, waar ik naartoe ga en waarom ik dit doe. Ik hoop maar dat ze mijn beste Frans fatsoeneren in het uiteindelijke artikel. Het artikel is van de economie-redactie en gaat - als het goed heb begrepen - over het geringe aantal pelgrims dit en vorig jaar als gevolg van de covid-pandemie, en de economische gevolgen daarvan. Het zal begin september worden gepubliceerd. Ik word geïnformeerd als het zover is en houd jullie op de hoogte.
Daarna vertel ik Jacques wat ik van het laatste deel van de route vond en welk alternatief ik heb genomen. Hij neemt er serieus notitie van en zal mijn commentaar en suggestie doorgeven.

Ik doe nog een boodschapje en ga eten in de stad. Teruggekomen zijn er twee nieuwe gasten bijgekomen. De eerste is Bernhard, een Franse man uit de Bourgogne. Ik zou wel met hem kunnen en willen lopen, maar vanaf Périgueux lopen er twee subroutes en hij kiest de komende dagen net een andere route dan ik heb gekozen en waarop ik mijn slaapplaatsen heb gereserveerd. De tweede is Cesar, een Pool. Van Wim wist ik dat hij gisterenavond in La Coquille was. Die man heeft vandaag 60 kilometer gelopen! Zulke afstanden kan ik dus niet bijhouden. We praten wat samen, waarbij ik de vertaler speel, omdat Cesar alleen een klein beetje Engels spreekt, en Bernhard en Helene alleen Frans. Helene complimenteert me de hele tijd lachend omdat ik vandaag overal voor ingezet kan worden: als fotomodel, interviewgever en vertaler. Ik voorspel haar dat ze straks nog een beroemdheid wordt in deze streek, zo gauw het artikel is gepubliceerd.
Zo wordt het een gezellig samenzijn van pelgrims onder elkaar.

Intussen ben ik ruim een week onderweg. De balans opmakend: het gaat goed met mijn lijf. Ik heb geen last van schouders, heup, knieën of voeten. De eerste dagen voelde ik mijn rechter kleine teen knellen in mijn schoen. Vanaf het moment dat ik de onder/voorzijde van mijn veter wat losser heb gemaakt, is dat probleem verholpen. Ik ben ook nog niets vergeten onderweg!
Ik geniet net als vorig jaar van het landschap, de natuur, de dorpjes en de kerken. Wie ik tegenkom en met wie ik zou kunnen lopen of overnachten blijft een verrassing. Ik hoop op wat meer contact de komende tijd. Hopelijk is vanavond een goede voorbode.

Geschreven door Frans.de.kruif