Dag 3, Van Saint Léonard-de-Noblat naar Isle (Limoges)
28 km, cumulatief 73 km

Gisteren kon ik nog net mijn blog versturen, nadat ik al gemaand was om de bibliotheek te verlaten vanwege sluitingstijd.
Met Wim eet ik pizza in het mooie middeleeuwse centrum van St. Léonard, en wisselen we levensverhalen en camino-avonturen uit. We kunnen het goed met elkaar vinden en vinden een aantal opvallende overeenkomsten in onze beide levens. Wim in 68 jaar, komt uit Swalmen (met een zachte g), heeft het eerste deel van zijn wandeltocht in 2016 gelopen en moest toen stoppen vanwege een voetblessure. Hij heeft nog last van zijn voeten, maar met steunzolen gaat hij dit jaar verder, voorzichtig aan en voorlopig niet meer dan 15 km per dag. Wel wil hij vandaag samen met mij 23 km naar Limoges lopen.

We vertrekken - na bij de bakker vers brood te hebben gehaald en te hebben ontbeten - om 8 uur en zijn dus ‘snel weg’. Het is weer ideaal wandelweer: bewolkt en rond de 20 graden. Het landschap verandert van heuvelachtig naar glooiend. Al keuvelend tikken tijd en afstand ‘snel weg’ en zonder het te merken lopen we twee uur aan een stuk door en pauzeren onderweg maar twee keer. De route valt echter tegen. We komen steeds dichter bij Limoges, een stad van ruim 100.000 inwoners, bijna de hele route gaat over asfalt, langs steeds drukkere wegen, en uiteindelijk naast langsrazend verkeer over de ‘snelweg’. Weer moeten we vaststellen dat winkels en restaurants die er onderweg zouden zijn, vaak zijn gesloten. Gelukkig hebben we zelf brood en beleg bij ons. Uiteindelijk komen we op een industrieterrein voor Limoges een XXL supermarkt tegen waar we koffie drinken en nog wat extra’s bij de lunch kopen, die we opeten in een naastgelegen parkje.
In Limoges aangekomen - Wim heeft het goed volgehouden - drinken we een goed glas bier en nemen afscheid. Ik moet nog een uur lopen, door het mooie oude centrum met veel vakwerkhuizen, naar mijn hotel in de zuidelijke buitenwijk van Limoges, om zodoende het aantal kilometers morgen enigszins te beperken (noodgedwongen vanwege volle accomodaties). Dat pakt niet handig uit als vervolgens blijkt dat ik vanavond om bij het eerstvolgende restaurant te komen, alsnog ruim een kilometer terug moet lopen…

Over volle accomodaties gesproken: Ik heb dat twee dagen terug onterecht geweten aan de familie met priester die tot morgen gelijk met mij de route lopen. Ik heb bijna alles kunnen plannen voor de komende week, maar het is niet altijd makkelijk. In de gemeentelijke refuge waar ik vannacht verbleef werd duidelijk waarom: de helft van de bedden in slaapzalen mag niet in gebruik zijn, vanwege corona, en er is nog veel dicht.

Morgen wandel ik de stad uit, hopelijk weer snel de natuur in en over stille wandelpaden…

Geschreven door Frans.de.kruif