Dag 11, van Lalobbe naar Chateau-Porcien
24 km, 32000 stappen
Cumulatief: 292 km, 391800 stappen

De dag begint met een heerlijk en uitgebreid ontbijt bij Karin en Ton. Wat een hartelijke mensen!
De paden en het landschap komen vooral in de ochtend in grote lijnen overeen met de afgelopen dagen: in diverse opzichten afwisselend. Vanmiddag wordt het landschap vlakker, met weidsere uitzichten, het starende vee verdwijnt, veel grootschalige akkerbouw komt er voor de terug, de aarde is hier licht van kleur, veel kalk vermoed ik. Er staan overal windmolens, vlakbij maken die een brommend geluid, alsof er in de verte een vliegtuig langskomt. Ik kom weer - buiten de dorpjes waar ik doorheen loop - niemand tegen op mijn route.
Soms is de ontvolking van dit platteland goed zichtbaar. Ik loop door een klein dorpje met een mooi oud centrum. Meer van de helft van de huizen staat er te koop, vaak al verlaten, soms volledig verkrot. (Ik moest denken aan het bordje ‘onbewoonbaar verklaard’ dat ik in mijn jeugd regelmatig zag in Nederland. Tegenwoordig zie ik dat eigenlijk nooit meer.)

Aangekomen in Chateau-Porcien vervoeg ik mij bij een simpel bar-restaurantje, waar je tevens terecht kunt voor tabak en loten. Daar moet ik € 10 betalen, en krijg een code waarmee ik binnenkom in het plaatselijke pelgrimslokaal: een zaaltje met vier stapelbedden (je moet je eigen slaapzaak gebruiken), WC, douches en een keuken met magnetron, inductieplaten, koelkast en eettafel. Simpel maar recent op en top gemoderniseerd.

Vanmiddag zit ik alleen en ik verwacht dat dat zo blijft (volgens het gastenboek heeft hier de afgelopen 2 maanden gemiddeld om de dag iemand geslapen), totdat de deur opengaat en een man op fiets vraagt: ‘Ben jij Frans?’. Hij stelt zich voor als Antoon. Hij is eerder die dag mijn eerdere mede-pelgrim Nils tegengekomen, en weet daarom dat ik hier ben.
Antoon is de meest doorgewinterde pelgrim die er bestaat. Hij is de afgelopen twee-en-een-half jaar drie pelgrimstochten vanuit Nederland ondernomen, naar Santiago-de-Compostela, Rome en Jeruzalem, meer dan 10.000 kilometer bij elkaar. Ik word overspoeld met zijn verhalen, avonturen (aangevallen en gebeten door wilde honden, gebeten door een slang, een onvermijdelijke dagtocht van 60 km), zijn bijzondere ontmoetingen, wat al die pelgrimstochten hem hebben gebracht, hoe hij vertrouwen heeft gekregen in hoe alles altijd goed komt, of het om eten of slapen gaat, hij reserveert nooit. Diepe filosofische gesprekken hebben we (maar vooral beschouwingen van Antoon) over het leven, over toeval (volgens hem bestaat het niet, volgens mij wel, we kunnen elkaar niet overtuigen), over wat een mens tot mens maakt, wat cultuur ons doet maar ook beperkt, over hoe we ons laten leiden door angst en weer moeten leren om vertrouwen te hebben.
In maart was hij zijn volgende pelgrimstocht begonnen, op weg naar Fatima in Portugal, door covid gestrand in België, maanden vastgezeten op een camping, in juni teruggekeerd en daarna had hij een tweede poging ondernomen op de fiets, maar in Spanje weer moeten opgeven door lokale coronamaatregelen en nu op weg terug naar Nederland.
Het was een bijzondere ontmoeting, waarvan ik veel heb opgestoken, maar hij is wel erg vol van zijn eigen ervaringen, overtuigd van zijn eigen gelijk, en weinig nieuwsgierig naar de verhalen, de ervaring en het waarom van de mening van anderen, mij in dit geval.

Geschreven door Frans.de.kruif