Woensdag:
Het voelde echt even als een afscheid. Eddy heeft goed voor ons gezorgd en veel gesprekken gedeeld. Over zijn dochter van 8jaar en over de geschiedenis van Albanië en Griekenland. Hij vond het oprecht fijn om ons als 1e camperaars te hebben. Meteen een zware camper die in de kiezel vast komt zitten, haha. De laatste camper die kwam kon er steeds beter doorheen rijden, dus wie weet komt het nog goed met een zwaardere in de toekomst. Wie weet komen we nog eens langs op deze plek.
Ineens rijdt je onderweg door een stadje. We dachten dat deze Lavazh heette. Blijkt dit achteraf autowasstraat te betekenen, haha.
De navigatie vertrouwen we niet meer helemaal. Teveel binnendoor wegen, dus we volgen gewoon de hoofdweg. Dan komen we uiteindelijk toch gewoon op plaats van bestemming uit. Iets meer op gevoel rijden in deze landen. We zien ook steeds meer campers voorbij komen.
We hadden een optionele slaapplaats bij een restaurantje via Park4night. Maar deze reden we ineens voorbij. Maar ik zag dat er 2dames met kindjes onder bij een terras stonden dus werden we toch nieuwsgierig. We draaide om waar het kon en reden er naar toe. Het leek toch open te zijn. Iemand had gezegd dat wanneer je hier eet je er gratis mag overnachten. Een prachtige plek aan een blauw meer. We eten er een hapje, maar hebben ook alle geduld met de bereiding want de goede man John doet alles alleen. Eliza mag zelfs meehelpen en meekijken in de keuken. Vindt hij alleen maar leuk. Gijs en ik twijfelde of we hier zouden blijven slapen. Het leek alsof de keuze voor ons gemaakt werd toen er 2 jonge mannen hun waterscooter uit de auto haalde en ze met knetterharde muziek over dat mooie water gingen crossen. Ach ja. Het is pas 3 uur dus laten we nog een stukje rijden. Gijs had met de Wi-Fi van het restaurant nog even een andere route door het binnenland kunnen stippelen. Want het wordt alleen maar groener en mooier. Een bumpy road op sommige stukken dat wel. Maar de moeite waard. Ook veel watertappunten onderweg waar wij ook even een grote fles water vullen. Niks mis met dat berg water.
Eindelijk komen we aan in Burrel na een trage, bobbelige weg. Eliza dacht een verse koemelk ijskraam te zien, maar blijkt dat een slager te zijn met schattige afbeeldingen van lammetjes en koetjes erop. Af en toe, zegt Eliza, haat ik mensen. Dat snap ik Eliza. Niet leuk om zo'n afbeeldingen bij de slager te zien hangen.
Na een ijsje bij de supermarkt voor de afkoeling en een gesprek over de prijs van een fles Heineken met de eigenaar, rijden we weer verder. Nog maar 15 minuten. Maar die gaan hier niet zo vlug.

We komen aan bij een kerkje waar we erin mogen rijden. Gijs is niet zo van de kerken, maar laten we er naast gaan slapen, haha. We worden warm ontvangen door een goed Engels sprekende jonge dame. Het huis wat erbij staat wordt door een familie bewoond denk ik zo. We mogen de camper op het voetbal veldje zetten maar dat wilde Fritz niet. Hij wilde daar natuurlijk nog gaan voetballen. Dat snappen we wel. Op het gras ernaast parkeren mag ook. Gijs en ik nemen even de tijd om al onze binnen komende oproepen van tijdelijk verblijf in Zweden op een rijtje te zetten en te overleggen. Het lijkt uiteindelijk erop dat de periode er nog niet tussen zit dat we in Zweden zijn. Maar wanneer we die frustratie los laten, wil een Nederlands gezin ons vandaag nog wel even bellen. Dus dat doen we na het eten savonds. Dat was het al bijna. De kinderen kijken ook mee. De mensen voelen goed. Wederzijds ook gelukkig. De plek voelt goed. Paardjes voor Eliza. Alle ruimte voor Fritz om te voetballen en misschien wel te crossen. Geen verplichtingen, gewoon elkaar helpen waar nodig en elkaar de ruimte geven en van elkaar leren. Heerlijk. Zo'n plek zou ik ook wel willen zei Eliza. Wij ook Eliza. Laten we daarom daar eens gaan staan en wie weet vinden we die mooie plek wel daar in de buurt. Ook zijn we welkom in die aantal weken in NL om bij goede vrienden in Meijel te komen staan. Echt zo super fijn. Ineens stroomt het weer en vullen we onze verblijven op met fijne mensen.
De kerk stond ook ineens op een kiertje. De 3 dames van het huis waren er aan het bidden. Ik spiek even naar binnen. Ik krijg een glimlach terug. Mooi kerkje. We voetballen met z'n vieren en zelfs met een publiek. Er zit een man in een rolstoel die niet veel meer kan, maar hij geniet volop van onze aanwezigheid. Mooi om te zien. Er heerste al onweer in de lucht. Dus op een gegeven moment ging het dan ook regenen. Flinke druppels. Ik moest het zijdeurtje nog dicht doen, maar eentje zat er al dichtgedrukt. Dus met de sleutel in de dikke druppels regen moest ik dat deurtje dicht doen. Die man zag ik lachen omdat hij mij nat zag worden en zag mopperen op dat deurtje haha.

Geschreven door Doorgijss.reisblog