Zaterdag:
En toen begon de dag weer een heel klein beetje normaal te worden. Nog rustig aan doen met de eetlust en niet teveel werk willen verzetten. Zeker niet met dit warme temperatuurtje. Gijs is op z'n best gaan snoeien en ik heb me wat bezig gehouden met de kids. Of ja, met Fritz want Eliza vind het toch echt moeilijk om niet te mogen spelen met de kindjes op zaterdag. Dat ziet er ook zo gezellig uit. Vanaf nu zijn er op 4 zaterdagen geen kindjes, dus dat is misschien maar beter. We gaan eens kijken of we een plek kunnen vinden waar ze zich vrijer kunnen bewegen, zodat wij het dan ook kunnen. Want de druk voelen we allen 4 en dat vinden we niet nodig. Fritz en Eliza zijn ook vaak van het hard schreeuwen om zich duidelijk te maken en daar reageren wij dan ook weer op. Daar hebben de deelnemers toch wel last van. Wij voelen ons daar niet fijn bij en schuldig. We weten veel geduld op te brengen tegenwoordig, maar op een gegeven moment wordt er een grens bereikt.
Maar vandaag hebben we weer wat werk kunnen verrichten. En even naar het dorp voor een boodschap, want op zondag kun je hier nergens naar de supermarkt. Savonds belt mijn goede vriendin van gisteren nog even met beeld om te laten zien waar ze zitten met de camper in Zweden. Heel vervelend om te zien. Krijg spontaan heimwee. Haha.

Zondag:
Vanmorgen weer m'n eerste poging composthoop gedaan. Ik was erna ook weer helemaal klaar. Is ook niet zo handig met een verstopt hoofd. Om half 11 begon ook weer een gemengde cirkel. Daar wilde ik toch bij zijn. Dan maar in stilte. Uiteindelijk was het een klein groepje mannen en wilde ik toch graag iets delen. Dat je toch weer wat kleine raakvlakken hebt met elkaar is mooi om te zien. Rond 13uur kwam Karin bij ons op bezoek. Karin, waar we vanaf 1 oktober welkom zijn in haar nieuwe stulpje. We lunchen gezellig in de kantine, omdat buiten zitten met die kriebelbeestjes geen pretje is. Uiteindelijk waren we met z'n drietjes fijn na aan het kletsen en we dachten dat de kinderen fijn aan het spelen waren. Maar opeens kwam Eefke zeggen dat ze voor de 2e keer de ezels aan het voeren waren en dit zelf hadden gepakt in het voerhok. Hè sorry? Hoe dan? Waarom komen die van ons in het voerhok en waarom maken die zelf voer? Nee, nee, dat was even niet fijn. Eliza was ook geschrokken van de reactie. We willen ook gewoon niemand de schuld geven. De kids vertelden 2 verschillende verhalen, dus de waarheid zullen we nooit weten. Het was met goede bedoelingen, maar zeker te weten niet de bedoeling. Maar nu gebeurt er wel weer zoiets, waardoor het duidelijker wordt dat het op een zorgboerderij niet werkt met 2 jonge kinderen. Dus we gaan netjes in gesprek morgen. Om dit alles uit te praten en te bekijken tot wanneer we mogen en willen blijven.
Maar oké. Na dit hakkefietje was het tijd om even weg te gaan met Karin naar het strandje in het dorp. Daar was het heel druk, maar niet minder gezellig. Karin voelde zich even helemaal in de vakantiemodus. Heerlijk spelend met onze kids in het water, waardoor ik niet al te wild hoefde te doen deze keer. Want dat zat er nog niet in. Toen we honger kregen kreeg Gijs weer het idee om pizza's te gaan halen. Deze hebben we gewoon rustig op het terrasje in de schaduw opgegeten. Wat fijn om het met Karin over van alles en nog wat te hebben. Ik denk dat we veel voor elkaar kunnen betekenen in het mooie Gilze.

Maandag:
Wat een gekuch nog vandaag. Dat vreet ook nog wel wat extra energie van je lijf. En het waait ontzettend buiten. Flinke windkracht. We hebben het rustig aan gedaan vandaag. Afgewisseld met de kids. Hulp gekregen met 3 composthopen uitrijden en wat kleinere klusjes eromheen. Vanochtend begon ik met de kids samen een kleine fietstocht. Maar het stuk over de dijk was toch iets te pittig met tegen wind. Maar we hebben het gehaald. Hun ook heel knap gedaan op hun eigen fiets. Eliza had het nog steeds over het hakkefietje van gisteren, daar was ze echt van geschrokken. Maar dat geldt voor iedereen. Eefke had zelf al aangegeven dat ze vandaag een gesprek wilde om 17uur, dus dat kwam goed uit. Wij ook. Ze gaf ook aan dat gisteren het seintje was om aan te geven dat het niet meer zo gaat. Dat gevoel hadden wij vorige week al. Alles erna heeft het alleen maar bevestigd dat we vrije speelruimte nodig hebben voor de kids en we zelf de volle aandacht willen gaan besteden aan onze bedrijvigheid zodat we daar een inkomen uit kunnen genereren. We gaan de omgeving wel zeker missen. Zo dicht aan het water en zo fijn vrij in de polder. We hebben het heerlijk gehad, maar het is goed zo. We mochten blijven tm 20 augustus, maar aangezien we vrijdag richting onze familie en vrienden vertrekken in Brabant en omstreken, lijkt het ons beter om niet meer terug te komen naar de zorgboerderij. We komen wel weer op een andere plek terecht om de tijd op te vullen tot oktober en weer nieuwe, mooie mensen te ontmoeten.

Dinsdag:
En toen hadden we weer even een kwakkelweertje vandaag. Een mooie dag om naar het binnen zwembad te gaan, wat we de kids nog beloofd hadden. Nu we hier korter zijn dan gedacht, rijden we vandaag naar Goes. We hebben ook Wendy en Vienna gevraagd om vanuit Yerseke mee te gaan zwemmen. Marvin voelde zich helaas niet zo fit. Omdat wij wat eerder daar waren gingen we nog eerst even spelen bij de Hoeve die naast het zwembad ligt. Dat was de vorige keer ook goed bevallen. Maar ze hadden zo'n zin in te zwemmen, dus de aandacht was er niet helemaal bij. Eindelijk was het dan 14uur. Van 14 tot 17uur mochten we gaan zwemmen. En dat hebben we ook net volgehouden. Wauw wat een drukte en een warmte. Maar wel heel leuk geweest. Dat was weer even geleden zo'n zwembad. En ja, ik heb er als moeder ook meteen een trauma opgelopen. Je hebt daar een stroomversnelling, waar je ook met een grote band doorheen kan. Super leuk idee natuurlijk. Maar de banden waren al allemaal in gebruik. Ik ging met die van ons en met Vienna erin. Zonder band, want dan mocht ook. Maar wanneer er een stroomversnelling is en een opstopping van banden, schieten kinderen in zwemvestjes gewoon onder de banden door. Maar ik had er 2. Fritz trok ik naar me toe, maar Eliza was aan de andere kant van de opstopping. Vienna haar reddende engel. En de mijne. Meteen genezen dus. En ik kon m'n tranen even niet houden. Want dat is dan een schrikmoment in je leven die ik even niet kon plaatsen, met een verstopte neus, veel warmte en veel mensen. Niks meer gewend. Maar dat hoeft ook niet. Maar mezelf schuld gevoel aanpraten duurt de rest van de dag, terwijl de kinderen het al lang weer verwerkt hebben. Gelukkig maar.

Woensdag:
Gijs begon de ochtend met snoeien. We had gisteravond nog een klein lijstje gekregen van Eefke wat ze fijn zou vinden dat klaar is wanneer we vertrekken. Ik fiets met de kinderen nog even naar de speeltuin in het dorp. Daar bleven we een paar uurtjes. Meer kinderen nu natuurlijk omdat het vakantie is voor de meeste. Ondertussen kwam er voor de 2e keer een oproep op Facebook voorbij om op een huis te passen van een gezin met 4 kinderen. Die willen graag vanaf 5 augustus op vakantie. Ik denk het is niet voor een lange periode, maar dan zien we erna wel weer. Ik leg alvast contact. Ze wonen in Oisterwijk. Thuis gekomen laat Gijs me een bericht zien van Karin. Waar we vanaf 1 oktober terecht kunnen. De nu nog eigenaar bied ons aan om in de maand september daar al met de camper te komen staan. Manifesteren toch? Wauw, het kan zo echt werken. Dus dat is mooi natuurlijk. Dus 2 maanden zijn zo wel heel snel opgevuld. Het komt zoals het komt. Niet teveel druk ergens op gaan leggen, dan komt het vanzelf. Vrienden van ons, the Dutch drifters, hebben geïnvesteerd in een prachtig stulpje in Zweden voor de zomermaanden, waar wij ook eventueel eens een winter mogen vertoeven. Dus dat is ook fijn om te horen. Dat wil ik zeker wel een keer proberen, haha. Een echte witte kerst. Wij manifesteren dat we volgend jaar ook iets kunnen kopen. Dus wie weet. De dag liep verder relaxt en rustig aan. Morgen nog de laatste klusjes en alles bij elkaar rapen voor vertrek.

Donderdag:
En toen hadden we onze laatste dag bij de Zorgboerderij. Dat geeft een apart gevoel. Omdat je hier toch even gewoond hebt. En je een kleine band met de bewoners hebt opgebouwd. Ze hebben je iedere dag of iedere week gezien en veel hebben er met Eliza en Fritz gespeeld. We hebben ons ook gewoon gemengd vandaag zodat de kinderen mee konden spelen. Een laatste keer. We werden ook meteen gevraagd om met de pauze erbij te komen zitten. De appeltaart die ze gisteren hadden gemaakt, was voor ons bedoeld. En we kregen een mooie Mandala kaart met een lieve tekst erop. Toen we klaar waren met onze klusjes, gingen we alvast inpakken voor het vertrek van morgen. We kregen genoeg te horen dat ze het jammer vinden dat we gaan. We komen ze ook zeker weer eens opzoeken. Eliza mocht vandaag ook nog even mee paarden borstelen en er even op zitten. Nog 1 keertje dan zei Sanne. Er was hier trouwens ook een jongen die 2x nachten in de tipi overnacht. Sinds kort is die mogelijkheid hier ook. Daar hadden we ook nog een praatje mee gemaakt om te vertellen waar hij allemaal naar toe zou kunnen fietsen. Want je zit hier ideaal. Echt een mooie omgeving. Die gaan we ook echt wel missen zo dicht aan het water. Tijdens de pauze smiddags hebben wij nog getrakteerd op een zakje chips. Zo hebben we het fijn af kunnen sluiten en zien we er morgenvroeg voor vertrek ook nog een paar. Eefke en Frans kwamen nog even gedag zeggen voordat we gingen eten. Echt heel dankbaar dat we hier mochten verblijven, maar we hebben er beiden wat van opgestoken.

Geschreven door Doorgijss.reisblog