Vandaag bedacht ik om de appels van Karins boom maar eens te gebruiken voor een appeltaart. Die liggen er al een tijdje, maar zijn nog prima houdbaar te houden. Smiddags na de lunch hadden we een klusdate met Karin ingepland. De vader van Karin hielp ook wat mee. Het was ook heerlijk weer om buiten bezig te zijn. Ik en de kids vinden zelfs een tomatenplant met tomaatjes in het wild in de weide. Die hebben we maar even in een pot gezet in de kas. Zonde als hij kapot gestampt wordt door het lopen. Smiddags nodig ik iedereen uit voor een bak koffie en appeltaart. Er zijn nog meer mensen aangeschoven die op bezoek kwamen, dus het kwam goed uit dat ik die appeltaart had gebakken. We hadden precies genoeg aan die 10 stukken. Met koe Phantom op de achtergrond, want die is er ook graag bij. Savonds eten Karin en haar vader nog gezellig mee buiten aan de picknicktafel. We zitten er zelfs nog in de schemering. Totdat Fritz met de step zo'n harde klap maakt met zijn kaak op de bank, dat Gijs er van schrok. Vlug koud erop en kijken of hij geen tanden mist. Gelukkig bleef het bij een opengebeten wang en een dikke wang morgenvroeg vrees ik....En de dagen volgend wat blauw.

Zondag had ik een mooi gevulde quiche gemaakt, die we de volgende dag ook konden gebruiken voor de lunch met de heren.
Zo fijn dat ik even met een gewoon oventje van alles kan bakken. Broden bakken gaat me nu ook veel beter af. Heerlijk.
In de ochtend gingen we op bezoek bij Karin Noot. Haar hadden we ontmoet op het event en ze was al een keer bij andere Karin geweest. Ze woont vlakbij dus we fietsten er naar toe. Wat zitten ze daar mooi, verder van de weg gelegen. Maar jammer van de boomkweker eromheen. Daar zitten ze zelf ook een beetje mee. En willen we het wel zo groot? Willen we misschien ook niet even gaan reizen? Die vragen hebben er meer tegenwoordig. Wij zijn daarom ook blij dat we mensen kunnen helpen met advies geven met de ervaring die we zelf hebben opgebouwd. Met http://GivingLifestyle.online willen we mensen met reisplannen, verkoopplannen, uitschrijfplannen, etc, helpen ze op gang te brengen. Een handje te helpen, zaken uit handen nemen, zodat ze dan ook die stappen durven en kunnen maken. Ieder verhaal en situatie is anders. Maar alles is onder de loep te nemen. En voor alles is een oplossing. We kennen genoeg mensen en ontmoeten nog steeds de juiste mensen met kennis die we daarbij in kunnen zetten. Echt super tof. Dus dat ja. We gaan ervoor en we geloven erin. Samen met het Free Soul Community platform natuurlijk.

Maar..we zaten dus heerlijk bij hun in de tuin in het zonnetje, Eliza mocht even op het oudste paard zitten, totdat Fritz zich ging vervelen en ze hardop zeggen dat ze honger krijgen. Het blijven kinderen. Karin zet van alles op tafel en dan zit je gezellig je gesprek voort te zetten en de kinderen kunnen lekker eten. Wij ook trouwens. Zo fijn. Smiddags kregen wij weer bezoek van Moes. Hij neemt tegenwoordig podcasts op tijdens een gesprek met mensen waarvan hij denkt dat dat wel een interessant gesprek kan worden. Nu dus ook Gijs. Wat een leuke podcast is dat geworden. Lekker op z'n Brabants.

Op dinsdag hadden we een lunch gepland met Michel en Coen met aanhang. Bij Fabels in Molenschot. Konden we ook weer mooi fietsen. Karin wilde best wel even op de kids passen, dus dat was ook super fijn. We hebben heerlijk buiten kunnen zitten en de gesprekken waren grotendeels in het Engels omdat Diane, de vrouw van Michel, uit Australië komt. Maar dat ging hardstikke goed en we verstaan het prima. Het was echt gezellig. Zo jammer dat ze weer terug gaan naar Australië. Wie weet hoelang het weer duurt voordat we ze in reallife mogen zien. We moeten maar een keer daar naar toe komen wordt er gezegd. Haha. Jaja. Dat is niet niks met 2 kids. Wie weet. Zeg nooit nooit.
Oh ja, dan vergeet ik nog bijna het verhaal van koe Phantom te vertellen. Ze staat nu een week hier in de wij denk ik, en ineens begon ze snachts te loeien. En smorgens hield ze nog steeds niet op. Honger misschien? Pijn misschien? Baasje Meike zou direct na haar werk komen, dus dat geloei hebben we de hele dag aan mogen horen. Jeetje wat kunnen die geluid maken. Van haar tenen loeide ze het eruit. Wat blijkt nu, ze wilde een stier, haha. Natuurlijk wanneer ze van de melk af gaat komt die tijd ook weer een keer en dat was duidelijk nu. Maar ja, geen stier en geen mede koeien om haar heen, dus ja. Dan maar uitzitten. Met heel veel geluk gaf ze het op net voor het slapen van de kids. Dus gelukkig een rustige nacht. En dat is nog steeds zo. Ze moest denk ik ook even een dag bijkomen van dat actieve geloei de hele dag.

Woensdag wilde Gijs graag een werkdag, dus is het handiger om even met de kids weg te zijn. Dus spraken we af met Anouk en Joshua bij de binnen speeltuin in de ochtend. Konden wij ook even bijkletsen. Om 13 uur wilde Karin nog even kletsen dus kwamen op dat moment ook net thuis. Tijdens de boterham maakten we even het praatje. Ik kreeg al een bepaald onderbuik gevoel toen ze vroeg of ze vandaag even wilde kletsen en dat was een juist gevoel. Ze wil haar plekje graag alleen bewonen om het juiste gevoel erbij te krijgen en het te verwerken. En de
b&b wil ze toch al in de winter gaan verhuren om toch alvast een inkomen te kunnen genereren. Dus...na enige afspraken vanaf het begin gemaakt te hebben, voelt het voor haar toch niet fijn om ons langer op het terrein te hebben. Maar ze is blij dat ze dit heeft mogen ervaren en dat geldt ook voor ons. Alleen dat de wegen ons nu al gingen scheiden dat zagen we niet aankomen. En ook de manier waarop is niet helemaal fijn verlopen. Ook niet voor onze kinderen. Maar we hopen dat ze het ons nog uit wil leggen waarom het zo moet gaan en anders scheiden onze wegen snel genoeg. We zijn op donderdag al aan het oriënteren gegaan wat we nu dan doen en omdat we nu toch echt de tijd nodig hebben om ons bedrijf draaiende te krijgen en de kids een fijne stabiele winter in NL te geven, kiezen we toch weer even voor ons vertrouwde plekje bij de Ullingse Bergen in Sint Anthonis. In januari hadden we er net iets anders voor gestaan en hadden we op reis gekund waarschijnlijk, maar dat is nu geen optie. Dus voelt dit even goed. Ik hoop dat de kinderen daar ook even het plotselinge vertrek een plekje kunnen geven. En wij ook trouwens. We weten dat dit ook kan gebeuren, maar we hoopten niet op deze manier. Weer wat geleerd. En nog meer gedreven het bedrijf door te pakken en mensen op weg te helpen. Naar een leven in vrijheid. Zo voelt het voor ons en meer mensen die daar naar toe willen.

Geschreven door Doorgijss.reisblog