Zaterdag:
Vandaag kregen we een bezoekje van Harmen en Marcia en hun 6 prachtige kinderen en reuze hond Simba... haha. Zo leuk om ze weer te mogen zien. In Portugal hebben we ze toen ontmoet en sindsdien contact gehouden en elkaar onderweg getroffen wanneer het kon. Nu waren ze ook akelig dicht in de buurt dus konden ze ons niet voorbij rijden zeg maar. De keuken zat gezellig vol en Eliza en Fritz konden heerlijk met hun jongste dochter Lafinia spelen. Dat voelt nog steeds erg vertrouwd. Wanneer ze elkaar weer zien spelen ze weer volop. Daarom was het ook jammer voor ze wanneer ze weer weggingen. Maar ook hun zijn hier om een plekje te vinden, dus alle tijd nodig om te zoeken. Aangezien ze 14 juni weer in Nederland moeten zijn.

Terwijl de kinderen even bij kwamen ging ik mijn projectje kliedertafel in elkaar zetten proberen te voldoen. Een boor mee en wat schroeven en boren maar. Maar ja, dat doe ik nooit dus ik deed er wat langer over. Andere opzetstukken, verkeerde lengte van schroeven etc. Maar uiteindelijk stond hij in elkaar en Gijs zetten er nog een paar schroeven bij zodat hij niet meer wankel stond. De kinderen speelden er meteen mee. Ik stond met mijn ouders te bellen en te koken, maar ik bleef maar denken waar blijft die drukte van kinderen nou? Die spelen wel heel lang en fijn buiten met hun nieuwe speeltafel, haha. Fijn na een week, ik verveel me, aan te horen. Na het eten maakten we weer even een vuurtje om de dag af te sluiten. Want de kinderen hadden op z'n best gespeeld. Wanneer de kids in bed lagen ben ik nog even gaan wandelen. Ik denk ik loop toch dat kiezelpad omhoog richting het meer om te kijken hoever ik kom. Maar 12 minuten voor aanvang zeg maar draaide ik toch maar om. Ik kon al een beetje door de bomen kijken naar het grotere meer, maar ik zou nog verder moeten lopen om bij het kleinste meer aan te komen. Maar weet je, in Zweden alleen wandelen op een kiezelpad, met hoge bomen, tussen de hoge bergen en op best wel een afstand van de mensheid af en wetend dat er wilde dieren in de bossen kunnen zitten, gaf me toch ineens niet zo'n fijn gevoel. Ik bleef nog best rustig, maar de volgende keer is het toch beter om zo'n afgelegen routes niet alleen te doen of met de auto. Maar dat gevoel van je klein voelen is ook wel apart. Dat hier de natuur zo groots is en zo wild en ruimtelijk. Wanneer er iets gebeurd of je komt iets tegen, tja, best spannend vond ik dat. Maar wel prachtig dat moet ik zeggen. De reeën schrokken van me toen ik de route begon. Die schoten terug het bos in. Hopelijk heb ik ze niet weggejaagd.

Zondag:
Wauw wat een prachtig webinar was het weer vanochtend. Helaas ging het een beetje mis met de inlog link, maar we hebben toch nog 47 deelnemers kunnen verwelkomen gelukkig. We hebben zoveel mensen weer kunnen helpen, inspireren en mee kunnen nemen in ons enthousiasme over ons project, het opstarten van een leefgemeenschap. Het webinar duurde dan ook 2 uur. Dat was een lange zit, maar zeker de moeite waard. Hierna zijn we dan ook heerlijk naar buiten gegaan, het zonnetje in. Wat klusjes aan de camper die we nog aan wilden kijken. En eindelijk die dakventilator kunnen maken. Wat een teamwork, haha. Een fika bij het kampvuur. Gewoon omdat het kan.
De kinderen speelden fijn vandaag en waren dan ook op tijd moe. Maar toch nog even na het eten een wandelingetje naar het kerkje en de brug.
We steken de weg over en ineens wil daar bij het kerkje een hertje oversteken. Hij blijft staan, maar schrikt uiteindelijk toch de bosjes in. We sluipen met z'n viertjes die kant op in de hoop dat we hem nog zien, maar helaas. Denken we dan. Maar toen we terug liepen, liep ik voorop, en ineens loopt er een hert recht op me af. Ik schrik, hij schrikt en hij schiet voor ons weer het weggetje over bij de kerk de andere kant op, haha. Hij blijft nog even grazen, maar wanneer de kindjes er naar toe sluipen schiet hij toch verder. Echt een hertje met een klein gewei. En een stuk kleiner dan een ree. Oh ja, vanochtend keek ik uit het raam en zag ik ook een wit, pluizig kondje de bossen in schieten, maar dat was toch echt wel duidelijk een haas. Of misschien toch al dat hertje? Wie zal het zeggen. Ik ga er van aan, van die heerlijke bloesem geur en de wilde dieren die je tegenkomt.

Maandag:
En toen begon het heerlijke lenteweer weer op te komen. Gijs had een drukke werkdag vandaag. Ik had een wasdag, wat nu heerlijk buiten kon drogen en de kids speelde binnen, buiten, binnen, buiten. Om 14.30 uur had ik samen met Gijs een Zoom meeting met Sandra en Jos. Sandra heeft al veel contact met Gijs gehad omtrent ons project en heeft ons al veel kunnen delen. Zo ook wilde ze dat we Jos ontmoette. Hij heeft in Portugal een leefgemeenschap en veel van zijn werkwijze sluit aan bij de onze. Reden om eens te sparren samen. Ik als notulist erbij haha. Maar ook zeker als mede oprichter natuurlijk.
Voordat deze vergadering begon ben ik met de kids nog naar de overkant gelopen om naar het riviertje te kijken wat een aantal weken geleden nog helemaal overstroomt was tot aan de weg. Deze was nu weer laag gaan staan, maar stroomt nog op z'n best. We liepen over de paden van de reeën, want die zijn duidelijk te zien overal en zo kwamen we bij een klein strandje uit. Uit de wind in de zon. Lekker met de blote voeten in het water. En Fritz weer heerlijk kliederen met zand. Eliza ging ook even alleen op ontdekkingsreis. Dit is dus een mooi plekje om met warm weer te zitten. Na een hapje gegeten te hebben in het dorp speelden we nog even bij het mooie meer in het centrum waar ook altijd veel campers, tenten of caravans staan geparkeerd. Het water staat nu overal een stuk lager dus ook hier kwam ineens een strandje te voorschijn. Met zo'n weer krijg je al gauw zin in een ijsje en Fritz en Eliza hadden bij het tankstation de vorige keer al gezien wat ze er allemaal hadden. Keuze is reuze. Het Folkets Hus, een soort gemeenschappelijk gebouw, is pas geopend met zijn restaurant en café vanaf 17 juni, maar ik zag wel dat ze er een mini bioscoop hadden iedere week. Je moet iets hé met die lange afstanden hier in Zweden. Toen we in de speeltuin waren zagen we een man met een hond op een motorbootje over het water gaan. Die man kwam ons bekend voor. Die zat ook in het dorp te eten. De volgende dag kwamen we hem weer tegen bij het tankstation. Blijkt het een Nederlander te zijn, haha.
Op de terugweg naar huis werden we verwend met het zien van een rendierjong die de weg over stak, maar vanwege het hekwerk de bossen niet meer in kon. Hopelijk vindt hij een stukje verderop de opening weer.

Dinsdag:
Het voelde als een dag waarin ik alleen maar bezig was. Meer in m'n hoofd denk ik. Dat is op een gegeven moment ook vermoeiend.
Weer een beetje ingepakt in de camper voor onze trip, maar verder eigenlijk bezig geweest met ditjes en datjes. Natuurlijk nog even met de kinders het bos in gelopen. Deze keer de andere kant op. Helaas veel muggen daar vanwege stilstaand water. Maar wel weer prachtig om te klauteren met de kids. Maar goed dat we de grote weg nog goed horen, dat is een mooie richtlijn voor de terugweg. We komen zelfs nog een klein houten huisje tegen in de bossen. Maar de vraag blijft hier in Zweden of deze nog gebruikt wordt of niet.
Gijs spreekt nu met veel nieuwe mensen die akelig veel gelijkenis voelen bij onze invulling van het project. Mooi is dat. Ik ben ook nieuwsgierig hoe de plek vrijdag gaat voelen. Onze 1e bezichtiging in die hoek van Zweden, iets meer zuidelijk. Zaterdag nog eentje in Gullspång. We gaan ervoor.

Geschreven door Doorgijss.reisblog